De Spaanse equivalent van de Nederlandse KWF Kankerbestrijding is de AECC, Asociación Española Contra el Cáncer, die in 1953 werd opgericht.
Dit jaar worden op 18 oktober grote benefietavonden georganiseerd in Madrid, Barcelona en Gran Canaria en op diezelfde avond zullen sponsorbedrijven door het hele land roze kleuren. De roze lintjes ('lazos rosas' in het Spaans) zullen weer bij vele apotheken in Spanje te koop zijn, voor het goede doel. Het logo dat de AECC specifiek ontwikkelde voor haar programma tegen borstkanker spreekt mij erg aan; de bijbehorende slogan is 'Mucho x Vivir'. Ik vertaal dat met 'veel om voor te leven'. Dat alles straalt hoop uit en daar heb je wat aan als patiënte. In de afgelopen weken bedacht ik mij tijdens elk ziekenhuisbezoek hoeveel mijn liefje en ik hebben om voor te leven. Haar behandeling is immers preventief. Hoe anders zou dat gevoel zijn bij uitzaaiingen of bij de diagnose 'ongeneeslijk'... Tijdens ons recente bezoek gingen wij na de bloedprik een kopje koffie met een broodje nuttigen in het restaurant, in afwachting van de bloedwaardenuitslag. Daar zag ik ook de Spaanse vrouw met glitterhoofddoek die zich na ons op de afdeling Oncologie had aangemeld. Ook zij bleek voor een chemo-dagbehandeling te komen. De eerste indruk die de vrouw op mij maakte was er een van kwetsbaarheid en verdriet. Ik zag dat er nauwelijks contact was tussen haar en de man die haar vergezelde. Ik observeerde haar van enige afstand. Zij las in de plaatselijke krant terwijl ze langzaam een croissantje nuttigde. Ze sloeg weer een bladzijde om en kwam op de pagina met loterijnummers. Spanjaarden doen graag mee aan loterijen en er zijn vaak heel grote prijzen te winnen. Ze opende haar handtas, nam er een lot uit en vergeleek de cijfers. Terwijl ze keek, bleef haar uitdrukking onverstoorbaar. Ik trok daaruit de conclusie dat zij kennelijk niet tot de prijswinnaars behoorde. Ik had haar graag de hoofdprijs gegund: daarmee had zij wellicht (weer?) iets om voor te leven. Maar liever nog wens ik haar een goede gezondheid toe!
In de afgelopen week keken mijn liefje en ik regelmatig op de reserveringssite van de vliegmaatschappij waarmee wij in augustus jongstleden naar Bali zouden zijn gereisd. Het pakte anders uit. De reis werd tot nadere orde uitgesteld, de tickets waren 'slapend'. Tot medio december waren er nog stoelen beschikbaar maar rond Kerst en Oud & Nieuw begon de spoeling zo langzamerhand dunner te worden.
Tijdens het ziekenhuisconsult bij Dr Brugarolas eerder deze week deed mijn liefje de oncoloog een voorstel dat hij wel of niet kon weigeren: als zij voor de laatste twee chemo's nu eens een dagje eerder zou kunnen komen. Dan zouden er na de laatste kuur genoeg dagen resteren voor een gedegen medische controle achteraf en voor herstel voordat ze op het vliegtuig naar Bali stapt. Wij gaven hem duidelijk te kennen dat het weliswaar ons idee is maar dat hij de baas, el jefe, van het schema is (maar dat wist hij al). Hij luisterde, rekende iets uit, maakte een aantekening, dacht na en sprak toen de magische woorden: 'you can book'. Dat hebben wij de volgende dag dan ook gedaan.
Begin december zal mijn liefje de laatste van de acht chemokuren krijgen. Daarna hoeft zij niet meer tweewekelijks te worden behandeld. De therapie moet dan zijn werking hebben gedaan. De eerstvolgende controle-afspraak is dan weer na drie maanden. In de eerste twee jaren na behandeling moet zij driemaandelijks worden gecontroleerd. In het derde jaar zullen de controles zesmaandelijks plaatsvinden. Met 'haar' type tumor is de kans op terugkeer vooral aanwezig in de eerste drie jaren na behandeling. Dat zullen ongetwijfeld intensieve jaren worden maar we hebben met elkaar afgesproken dat wij niet gaan leven 'van controle naar controle'. Wij hebben immers veel om voor te leven en Bali speelt daarin een grote rol.
We maken ons dus wederom op om ver weg te vliegen en de eerste 'verstekeling' heeft zich al bij ons gemeld: de (vaste) Spaanse verpleegster van mijn liefje. Dat is een goede dame: trefzeker tijdens het bloedprikken en secuur tijdens de toediening van de chemo maar ook zorgzaam en met een goed gevoel voor humor. Naar verluid is zij bereid een koffer te dragen. Dat creëert wel direct een probleem: ik heb zuster Clivia nog niet op de hoogte gesteld van onze reisplannen...
