Translate

donderdag 31 december 2009

Oud en Nieuw

Terugkijkend op dit jaar, kwam ik tot één conclusie: 2009 werd een veelbewogen jaar. Dat is tegelijkertijd de understatement van het afgelopen jaar. Eigenlijk was 2009 een annus horibilis... Het begon al niet goed vanwege het overlijden van mijn beste vriendin Nelly (op 48-jarige leeftijd) en in de zomer van dit jaar startten de operatie en medische nabehandeling van de borstkanker bij mijn liefje.
Maar in de laatste weken van dit jaar keerde het tij: we verblijven nu in een prachtige omgeving op Bali en mijn liefje voelt zich elke dag beter. Als het goed met haar gaat, gaat het ook goed met mij.

De champagne is gekoeld, de wijnkoeler staat klaar op het terras. Wij zullen het hoogstwaarschijnlijk niet laat maken vanavond en ook zal vuurwerk ontbreken: wij zijn immers eigenaar geworden van een aantal rieten daken... Vanaf deze plaats wensen wij iedereen een feestelijke jaarwisseling toe en een heel goed begin van 2010. Op een jaar vol gezondheid en liefde!


woensdag 30 december 2009

Fascinatie

Er is zoveel te ervaren dat ik niet aan bloggen toekom. Elke dag hebben we wel mensen over de vloer die ons iets te bieden hebben. Zo is tuinman Wayan er nog steeds die de tropische tuin met zijn team fraaier en fraaier maakt. Het mooie van een tuin aanleggen in Bali in december is dat er grote bomen, planten en struiken worden neergezet waardoor elke plaatsing direct een groot verschil maakt. Bovendien valt er regelmatig lekker veel regen. Groeizaam weer zal ik maar zeggen. Gisteren brachten de tuinmannen een arm vol takken met diepblauwe snijbloemen mee. Op mijn vraag wat ze daarmee gingen doen was het antwoord: “planten”. Van één bloementak werden vervolgens enkele stekjes gemaakt die zonder wortels in de grond werden gezet. Een perk vol. Fascinerend!

Niet alleen Wayan is dagelijkse bezoeker, ook Gede de timmerman is van de partij. Inmiddels heeft hij de boekenkasten geleverd en daarmee ziet de bovenverdieping er meteen beter uit. Binnenkort levert hij het bureau, de zelf gefreubelde boekenpiramide en de schilderijrail af omdat wij geen gaten in muren willen boren. Met meegebrachte schilderijhaken aan stevig visdraad kan het huis dan verder worden verfraaid met op transport gestelde schilderijen die nu nog zijn ingepakt. De inbouwkastjes voor de drie badkamers, de servieskast, het altaar (een natuurlijk gevormde tafel van teakhout waarop klankschaal, boeddha en ander fraais zal worden geplaatst), de kledingkasten voor de drie slaapkamers worden naar verluid allemaal geleverd voor ons vertrek uit Bali. En dan hebben we ook de stoffenman, de verzekeringsagent, de bouwopzichter, de reparatietimmerman, de schilder en de loodgieter nog die iets komen aanprijzen, afsluiten, aansluiten en oplossen.

Ook ons personeel verdient onze warme aandacht. Elsa, onze kokkie en huismeesteres doet elke dag haar best ons te verrassen met nieuwe en oude recepten. De melk- en bonencocktail (een drankje) staat tot nu toe op de laatste plaats. De soto ayam met stip op de eerste. We schaften onlangs een stofzuiger aan en dat apparaat lijkt momenteel haar favoriete hulp in de huishouding. Ook het stoomstrijkijzer viel in goede aarde. Die stond al jarenlang ongebruikt in de kast in Spanje... maar vindt hier nu een nieuwe bestemming. Gestreken ondergoed en beddengoed: een hervonden genot.
De ouders van de echtgenoot van Elsa hebben wij gevraagd manden te vlechten voor wasgoed en tuinafval en bamboehanddoekenrekken te maken. Momenteel wordt aan een idee van Bernadette gewerkt: een rekje van bamboe waarop douchespullen kunnen worden geplaatst. Puur natuur en dat vinden we stukken leuker dan RVS. Als het een succes is, gaan we het exporteren.

Mijn liefje, die zich energiek en gelukkig voelt en met wie het goed gaat, houdt zich dagelijks bezig met de verdere opleiding van Ketut, onze tuinman. Om een beeld te schetsen: ik heb drie handen nodig om één biceps te omvatten. Onlangs kochten we voor hem een set tuingereedschappen, sproeiers en kranen. Tijdens onze afwezigheid had hij kranen en tuinslangen ingenieus aan elkaar geknoopt en als wij 'zijn' kranen wilden openen, lukte dat niet of spoot het water naar alle kanten. Hij is gelukkig met zijn nieuwe speeltjes. Of hij dat ook met ons is? Dagelijks wordt hij streng onderwezen in tuin- en zwembadbeheer: geen plastic in de tuin rondslingeren of achter de tuinmuur dumpen, niet teveel en te vaak chloor toevoegen, geen blauwe korrels in het bad strooien (voor kleur). Green is beautiful. Je ziet hem denken: “dat vinden toeristen toch mooi?!” Fascinerend.

Maar de meeste fascinatie ervaar ik toch wel bij het kuikendons op het bolletje van mijn liefje. Het groeit hard op haar hoofd. Het is nog niet duidelijk in welke kleur het haar terugkeert. Nog even en dan kunnen de hoofddeksels definitief af dus... wordt vervolgd!


vrijdag 25 december 2009

Selamat natal

Vanaf het snorkeleiland Menjangan wensen wij jullie een goede kerst toe!

Enkele onderwaterfoto's zijn te zien in de diashow op mijn blog. Daar zijn vanaf nu tevens foto's van ons huidige verblijf te zien. Die foto's zal ik regelmatig updaten.




woensdag 23 december 2009

Nachtelijk bezoek

In onze eerste week in Bali maakten we meer ophef mee dan in de afgelopen maanden in Spanje. Zo begonnen we aan de 'zeiklijst voor Willem' (excusez le mot), de lijst met verbeterpunten in het huis voor de bouwopzichter. Er zijn enkele grote en veel kleine dingen. De grootste opwinding vond deze week echter rondom de tuin plaats. Afgelopen zaterdag legden wij ons tuinontwerp aan Wayan voor, de kleine zelfstandige die een tuincentrum heeft op een uurtje rijden van ons vandaan. Hij was zeer over het ontwerp te spreken, hij had het zelf zo kunnen bedenken! Wayan levert bomen, struiken, planten, bloemen en goede ideeën aan. We maakten een jaar geleden kennis en beloofden toen met hem in zee te gaan nadat ons huis zou worden opgeleverd. Hij is een leuke, serieuze man die met een groep ZZP'ers samenwerkt (Zeer Zwijgzaam Personeel, in dit geval) die het zware tuinwerk doen. Na enkele rondjes door de tuin kwamen we tot een financiële en logistieke overeenkomst; het werk zou een week later beginnen. DEAL!

Het was dan ook verrassend dat hij al deze week een groot aantal palmen en personeelsleden kwam afleveren. Met kalk werden de lijnen voor de bloemen- en plantenbedden uitgezet en werd de plaats voor de palmbomen aangegeven. Vervolgens begon het verwijderen van de, door tuinman Ketut zo zorgvuldig aangelegde en verzorgde grasmat. Ik had met hem te doen maar er breken betere tijden voor hem aan en dat realiseert hij zich zelf ook. Wayan haalt grote palmen en andere bomen van enige omvang uit andere plaatsen op het eiland. De hoofdstad Denpasar in het Zuiden is een van die plekken waar hij regelmatig naartoe rijdt in zijn pick-up truck om bomen op te halen. De prijzen zijn daar beter, naar verluid en hij vindt heen-en-weer rijden geen enkel probleem. (Dat is allemaal in de prijs inbegrepen.) Hij had ons ook laten weten er geen probleem mee te hebben 's avonds door te werken.

Maandagavond legden wij onze moeie hoofden op het kussen; de nacht ervoor was niet goed geweest vanwege de jetlag. Midden in de nacht werd ik wakker van lampen die aan waren op het terras. Had Made, onze security-man, dat om een reden gedaan?! Door de gordijnen keek ik naar terras en tuin maar ik zag niets dat mijn nadere aandacht vroeg. Het was er trouwens aardedonker. Ik liep naar het terras en doofde de lampen. Een half uur later floepten ze echter weer aan. Wederom inspecteerde ik het terras. Er was niets te zien maar des te meer te horen. Ik liep naar de achterzijde van het huis en wist niet wat ik zag: twee grote vrachtwagens op de oprijlaan en heel veel Balinese mannetjes met schoppen. En dat alles rond 2 uur 's nachts. Ik draaide mij om en liep terug naar bed. Ik zou de volgende dag wel zien en horen wat er was gebeurd. Welcome to Bali!
Het zicht op de tuin de volgende ochtend deed mijn ogen knipperen. Niet alleen om de wallen onder mijn ogen te verdrijven maar ook om de grote verrassing die ik zag: Wayan's team was 's nachts aan ons tuinontwerp begonnen. Er stonden inmiddels 7 hoge palmbomen langs het pad naar het strand en achter het huis langs de oprijlaan stond een andere soort lagere palmen. Het begin van onze tropische tuin is er en het ziet er nu al prachtig uit. Wat een paar palmen al niet doet!

Inmiddels verheugen wij ons op de eerste bezoeker: vriendin Bernadette is gearriveerd. Zij was vorig jaar ook onze gast en dat was ons zo goed bevallen dat het voor herhaling vatbaar bleek. Ze brengt gezelligheid en zwembadcompetitie. Zij is de eerste officiële bewoonster van het gastenhuis. Vanavond zullen wij gedrieën toasten op de goede uitkomst van vriend Ger. (Joehoe, Monika!) Wij wensen iedereen vanaf deze plaats een heel goede witte Kerst toe.


donderdag 17 december 2009

Thuis!

We kwamen na een goed en tijdig verlopen reis heel moe maar zeer tevreden in Noord-Bali aan. Het slapen was erbij ingeschoten tijdens de reis. Zelf ben ik helemaal bij met de recenstste internationale films. Het voltallige personeel stond op ons te wachten en ze hadden een grote verrassing voor ons in petto... Nee, niet de nasi goreng... daarvan wisten we al wel dat het zou worden geserveerd. Dat is geen verrassing. Het was iets VEEL leuker en creatiever en het allermooiste daaraan was: ze hadden het helemaal zelf bedacht en het aan niemand verteld! Ik hield het dan ook meteen na binnenlopen niet droog. Watje. De ontroering en opluchting werden mij te veel: vanwege het weerzien en om alles dat ons hier in de afgelopen maanden fysiek had weggehouden... Mijn tranendal bleek een voorbode voor het weer dat niet veel later uitbarstte. We kregen fraaie bloemenkransen omgehangen (heerlijk riekende frangipani's die we rondom het zwembad zullen gaan zetten) en een glaasje in de hand gedrukt. Elsa, onze huishoudster en kokkie hield een schaaltje met daarop twee scharen in de hand. Je voelt 'm al: het huis moest worden 'geopend' en wij mochten samen het lint doorknippen. Met een rechtshandige botte schaar, dat wel maar er moet altijd iets te wensen overblijven. In de komende dagen gaan we de scherpe, linkshandige schaar en nog veel meer vinden in een van de dozen die nog onuitgepakt is. Gisteravond ontvingen we een fikse zegening vanuit het Noorden als toegift: de regen kwam met bakken uit de lucht. Typisch Bali in de natte periode. Het rieten dak heeft de eerste schoonmaakregen goed doorstaan.

Gisteravond ging bij beiden om circa 20:00 uur wel zo ongeveer het licht uit. Mijn liefje had het zó goed gedaan; ik ben trots op haar! Na een verfrissende douche in de openlucht kropen we voldaan in ons 2 bij 2 meter bed. Vannacht had ik van niets en niemand last. Vanmorgen om 8 uur, de zon stond al fier aan de hemel, was het tijd om op te staan. De tuinman was het zwembad aan het schoonmaken. Vanmiddag duiken we er voor het eerst in. Het ontbijt maakten we zelf, met de aardbeitjes van een van onze Belgische buren die ons welkom kwam heten en met ons kwam kennismaken. De aankomst kon niet warmer. Ik zit nu aan tafel op het terras en kan ver kijken. Ik heb al veel vlinders gezien en vogeltjes gehoord. Nog niets thuis kunnen brengen. De eerste mango smoothie staat voor mijn neus. Tjonge. We zijn twee gelukkige meisjes. Weliswaar een beetje plakkerig maar dat went snel.


zondag 13 december 2009

Wat erbij inschoot

In de afgelopen maanden gingen mijn blogs hoofdzakelijk over de medische behandeling van mijn liefje en haar 'toestand'. Zelden maakte ik een uitstapje naar een ander onderwerp. Er vonden dagelijks audiënties plaats: als mijn liefje op haar prinsesseplekje lag, werd ik af en toe 'ontboden'. Dat was niet altijd op commando, ik deed dat ook regelmatig uit vrije wil. We hadden elkaar dan een tijdje niet gezien of gesproken en voelden behoefte aan een onderonsje: ik gezeten op de rand van het bed, mijn liefje erin. En dan praatten we over de dingen die ons bezighielden. Met deze laatste blog voor ons vertrek naar Bali wil ik dan ook terugblikken op onderwerpen die achter de schermen mijn volle aandacht kregen maar geen voetafdruk nalieten.

  • Beagle, in de voetsporen van Darwin. Het gaat over de ontdekkingstocht die wetenschapper Charles Darwin in de 19de eeuw maakte op het schip de Beagle. Ter ere van het Darwin-jaar organiseerde de VPRO de reis opnieuw met de clipper Stad Amsterdam. De serie wordt sinds september elke zondagavond uitgezonden. Ik volg het programma op de voet, zowel op de TV als via de website (zie 'Mijn Links'). Niet elke uitzending kon mij persoonlijk boeien maar ik realiseer mij hoe moeilijk het is vijf overvolle ontdekkingsjaren in enkele televisieminuten te vatten. Het is in ieder geval interessant te zien hoe de evolutietheorie tot stand kwam. De eigenzinnige, erudiete Redmond O'Hanlon is voor mij de man van de serie. Darwins rijk geïllustreerde verslag getiteld 'De reis van de Beagle' zal mijn lectuur zijn onderweg naar Bali.


  • De oorlog. Sinds oktober kijk ik -wederom op zondagavond- naar de NPS-documentaire 'De oorlog', gepresenteerd door Rob Trip. Ik ben zeker niet de enige: elke week haalt de aflevering over de Tweede Wereldoorlog meer dan 1 miljoen kijkers. Dat zijn bemoedigende cijfers, zeker als je bedenkt dat zondagavond sport- en spelavond is op televisie! Ik vind het een documentaire met indringende beelden, veel nieuw foto- en filmmateriaal en vanuit bijzondere invalshoeken. Het wordt ook ingetogen gepresenteerd. Oorlog is niet alleen interessant rond 5 mei.


  • Vrijheid van meningsuiting. Veel mensen verwarren vrijheid van meningsuiting tegenwoordig met botte directheid en luide verkondiging van ongefundeerde meningen. “Men haalt twee misverstanden door elkaar”, zou een van mijn vroegere Leidse profs zeggen. Mits zorgvuldig toegepast, is vrijheid van meningsuiting een groot goed dat te allen tijde moet worden verdedigd wat mij betreft. Het staat echter op gespannen voet met de lange tenen van fanatici. Momenteel lees ik het boek 'De weg naar Mekka', geschreven door de Belgische filosoof en TV-maker Jan Leyers. Hij reisde van Zuid-Spanje via Noord-Afrika, het Nabije Oosten, Turkije en het Midden-Oosten naar Saoedi-Arabië, het geboorteland van de islam. Ik vind het een diepgaand en meeslepend boek dat beschrijft wat westerlingen en moslims verbindt en tegelijkertijd een helder beeld schetst van waar onze culturen botsen en de wegen scheiden.


  • Het koninklijk huis. Wat een onomstreden instituut zou moeten zijn, begint steeds meer af te brokkelen... tot een toffelemoons koekelorium (vrij naar Abram de Swaan). Afgelopen zondag ging de NPS-documentaire over Nederlands-Indië.
    Als aankomend Bali-residente keek ik er met nóg meer interesse naar. Het verhaalde over de Nederlandse politionele acties tegen het uitroepen van de Republiek Indonesië in 1947-1948. Naar nu (b)lijkt, wilde prins Bernard zich via een staatsgreep onderkoning van Indonesië laten kronen. Zijn kleinzoon, kroonprins W.A. heeft zijn ideeën kennelijk niet van een vreemde: hij lijkt ambities te hebben om vastgoedkoning van Afrika en/of Zuid-Amerika te worden... Het boek 'ZKH - Hoog spel aan het hof van Zijne Koninklijke Hoogheid' van historicus Harry Veenendaal en journalist Jort Kelder zal ik in Bali met veel interesse gaan lezen.


  • Consuminderen. Mijn liefje en ik keren terug naar ons voormalige schema van consuminderen. Want minder is meer. Ook wij gaan, net als voor mijn liefje's behandeling, weer een aantal dagen in de week vleesloos eten. Voedsel weggooien werd bij ons al tot een minimum beperkt. Hulde aan Sir Paul McCartney om het thema 'Meat-free Monday' wereldwijd op de kaart te zetten. In Bali zullen wij onder andere gaan fietsen en duurzame palmolie gebruiken. Het zijn kleine dingen die we aan milieuzorg en duurzaamheid bijdragen. Het mooie van het leven daar is: dicht bij de natuur en dicht bij mensen. Ik hoop dat de 192 deelnemende landen aan de klimaatconferentie in Kopenhagen vooruitstrevende afspraken met elkaar willen maken. Niet alleen voor volk en vaderland maar voor planeet en nageslacht. Wat laten we achter?
De activiste in mij is herrezen. Net als mijn liefje. We beginnen weldra aan onze reis dus tot de volgende blog die vanuit Noord-Bali zal komen!



dinsdag 8 december 2009

Home stretch

Ook voor ons brak op zaterdag jongstleden 'Het Heerlijk Avondje' aan al vond het niet 's avonds plaats maar eerder op de dag. Het lukt mijn liefje nog niet 's avonds op te blijven maar het gaat gelukkig wel de goede kant op. Zuster Clivia -het zijn haar laatste dagen bij ons- serveerde warme chocoladedrank met gevulde speculaas van bakker Segaar. 

Er waren grote gedichten en kleine kadoos. Zo dichtten onze vrienden Ger & Monika mijn liefje toe: 'je bent een grote doorzetter en verdient daarom een chocoladeletter'. Dat vond ik een schot in de roos. Die letter is inmiddels verorberd - maar niet door haar. Uit liefde, zal ik maar zeggen. Dat zou zuster Clivia nooit doen maar ja... ik ben haar niet! Daaraan zal ik in de komende maanden ongetwijfeld weleens worden herinnerd. Sinterklaas is inmiddels naar Spanje teruggekeerd. Met de Pietermannen bewoont hij zijn kasteel op de hoge berg weer, Cas. Ook zijn paard Amerigo staat daar in zijn vertrouwde stal. Ik kan hen vanaf mijn heuvel nèt niet zien maar het is echt waar. Het is allemaal te lezen in knutsel- en voorleesboek 'Thuis bij Sinterklaas'. Wellicht een kado-ideetje voor oma Ini en tante Lidy? Chemokuur 8 verliep goed al ontstonden de dag erna wel weer vergiftigingsverschijnselen, zij het in een lichtere vorm dan tijdens kuur 007. Ook de pillen tegen misselijkheid deden hun werk weer goed. Ondanks het resterende ongerief schijnt het zonnetje weer volop in mijn liefje. Ze is blij, van binnen en van buiten. Ze zegt dat het nu al lijkt alsof ze minder last heeft van de chronische vermoeidheid die haar tijdens de voorafgaande maanden zo hinderde en beperkte. Pas als je geen energie (meer) hebt, besef je wat een kracht bewegen kost. De gedachte dat de huidige moeheid niet meer erger wordt maar zal afnemen, werkt zeer inspirerend op ons beiden. Het zijn de bekende laatste loodjes. In de Engelse taal bestaat daarvoor de uitdrukking 'home stretch'... het laatste traject dat wordt afgelegd vóór thuiskomst. Heel toepasselijk, in dit geval. 

De foto die sinds enkele dagen de kop van mijn blog siert, is van het stenen straatnaambord dat ik tijdens ons vorige bezoek aan Noord-Bali fotografeerde: Jalan Segara, de Zeeweg. Ons nieuwe woonadres. Niet alleen het bord is mooi, dat geldt ook voor de straat die door bomen en struiken wordt geflankeerd. Aan die straat liggen onder andere een lagere school en een opvallend huis van een plaatselijke politicus. Het schooltje bezochten wij al eens, met de politicus hebben wij nog geen kennis gemaakt. De weg volgend en aan het einde linksaf slaand, kom je na een minuutje lopen oog in oog te staan met de Bali Laut, de Bali-zee die voor de komende maanden ons uitzicht zal worden. Recht vooruit kijkend is er tuin, zee en nog eens zee. Naar het westen kijkend, kunnen we bij helder weer de vulkanen van Java zien. De kustlijn van de gehele Indonesische archipel is trouwens net zo lang als de omtrek van onze aarde... We zullen dolfijnen kunnen aanschouwen bij zonsop- en zonsondergang en wellicht zelfs een voorbijtrekkende zeearend?! Het pad achter ons huis is inmiddels begaanbaar gemaakt, de houten poortdeuren zijn geplaatst en in de verf gezet, de auto is terug van reparatie en onder onze carport geparkeerd en vandaag gaan Marijke, Lenie, Anneke en Elsa in ons huis de allerlaatste dozen uitpakken met onze dierbaarste spullen. “Om het gezellig voor ons te maken”. 

Momenteel wordt nog 1 doos vermist. Die zou naar verluid op Java terecht zijn gekomen. Wellicht dat we ook daarover binnenkort goed nieuws mogen ontvangen. Vandaag of morgen ga ik één grote reiskoffer uit de schuur halen. Daarin gaan: toilettassen, teenslippers, zwemgoed, het tropische planten- en bomenboek, Nelly's fotolijstje, het Delfter Piepei, de CD met 'de 100 beste uit de Evergreen Top 1000' (van Sinterklaas), zuster Clivia's BLOND-schort, de Nespresso-melkschuimer, een Spaans kersttafelkleed, een Doosje vol Geluk, enkele boeken (onder andere 'De reis van de Beagle' van Charles Darwin en deel 1 van de biografie van Gerard Reve) en een kadootje voor een Balinese baby en een peuter. We wensen immers licht te reizen en bovendien stappen wij volgende week woensdag over de drempel van een compleet ingericht huis. 't Voelt aan als een nieuw begin...

zaterdag 5 december 2009

Sinterklaas en het afzien van 2009

Costa Blanca, 5 december
Bloggen is prettig maar op 5 december
gaat het iets anders toe dan in november
de Bisschop dicht doorgaans uit leedvermaak
maar nu is dat veeleer een liefdeszaak!

Liefje is eindelijk klaar met haar kuur
kreeg daardoor een heel schone celstructuur
het grote afzien heeft zij thans volbracht
Sint wenst haar voor nu veel genezingskracht!

Simone Vuller heeft haar taak verricht
kookte vaak lekker en zeer smaakgericht
Ook zuster Clivia gaat ervandoor
zij was de lieflijkste metafoor!

Zonder hun steun was het vast misgegaan
ziek zijn brengt immers geregeld een traan...
Sint hoopt op spoedig herstel voor die meid
en op een groeiende appetijt!

Wie o wie mogen er meegaan op reis?
vliegend naar Bali, dat aards paradijs
Barefoot-met-snorkel is van de partij
saam met haar liefje - dat maakt haar zielsblij!

Anderen kunnen helaas nu niet mee,
zijn echter welkom als aanstaand logé(e).
Het gastenhuisje is daarom gebouwd
en met Nespresso reeds volgestouwd!

Ook trouwe lezers en schrijvers: veel dank!
al jullie aandacht was als toverdrank
jullie compassie deed iedereen goed
Sint verlaat Spanje, gesterkt en vol moed




donderdag 3 december 2009

¡El ultimo!

Vandaag was het dan eindelijk zover: de achtste en laatste chemokuur werd aan mijn liefje toegediend. Het zit erin, we zijn klaar! De zevende toediening was bij nader inzien de kuur met de naarste bijwerkingen. Mijn liefje kreeg onder andere te maken met toxische vergiftiging: ze zwol op, werd heel warm en rood over haar lichaam en kreeg last van flinke jeuk op de armen. Het was na ruim een dag voorbij.
Maar laat ik beginnen met het goede nieuws van vandaag: het was de laatste toediening en die ging, wat ons betreft, gepaard met taartjes voor het gehele team en een persoonlijk kadootje voor verpleegster Tati. Als er iets te vieren valt, moet een mens dat niet laten. Dat was tot nu toe een van onze levensmotto's en dat gold zeker voor de afspraak die wij in ziekenhuis San Jaime hadden op 3 december 2009. Een memorabele dag.

Mijn liefje kon snel door naar de afdeling bloedafname, waarna we een uurtje later de uitslag kregen: het hemoglobinegehalte was wederom gestegen... Fantastisch! Ze was tegen alle verwachtingen in naar 11 omhooggekropen dus de laatste kuur kon onverwijld voortgang vinden. Zoals altijd, bespraken we alle bijwerkingen van de voorgaande toediening met Dr Brugarolas, hoofd Oncologie. Die kuur had, zoals gezegd, voor het eerst vergiftigingsverschijnselen vertoond. Om die reden werd Dr Rebollo, de grote gifmenger, erbij geroepen. Wat was er veranderd? Hij bevestigde dat hij tijdens de twee voorafgaande kuren na tussentijdse bloedafnames had geconstateerd dat Taxotere, een van de twee cytostatica, niet in het bloed van mijn liefje kon worden getraceerd. Dat wil zeggen: het middel kon wel in de eerste meting maar niet in de drie daaropvolgenden worden aangetoond. Dat was een dermate groot raadsel dat hij -na overleg- had besloten de zevende kuur iets anders in te richten: weliswaar dezelfde middelen in dezelfde doses maar over langere tijd en in een andere volgorde. Vandaar de marathonsessie van de vorige keer. De taxotere is overigens veroorzaker van de vergiftiging.
Vandaag bleek dat na afloop van de vorige kuur nog minder taxotere kon worden teruggevonden in het bloed dan in voorgaande kuren. Het raadsel werd dus groter! De deskundigen konden dat nu niet verklaren maar het lijkt erop dat het bloed dit toxische middel heel snel afbreekt. Dat neemt niet weg dat het middel 'gewoon' zijn werking doet (gezien de bijwerkingen), hoe gek dat ook klinkt. De beide oncologen vermoedden op basis van deze wonderlijke bevinding dat het beenmerg van mijn liefje hoogstwaarschijnlijk minder zal zijn aangetast dan gebruikelijk is bij deze kuur. Dr Rebollo was tevreden: het lichaam van mijn liefje had bijzonder goed op de kuur gereageerd. Hoe tegenstrijdig klinkt dat?!

We hadden wederom veel vragen waarop we antwoorden kregen: mijn liefje zal niet worden gevaccineerd tegen de Mexicaanse griep: dat heeft tijdens chemo toch geen zin en bovendien is er geen sprake van een grieppandemie op het Zuidelijk Halfrond. De port-a-cath laten we zitten tot de eerste medische controle in 2010. De arts vond het beter de ingreep voor aanvang van onze reis te vermijden teneinde eventuele infecties te voorkomen. Over circa drie weken zullen de toxische stoffen uit haar lichaam zijn verdwenen en zal het normale lichamelijke functioneren langzaamaan zijn herintrede doen. En het haar zal weer gaan groeien; de laatste lokken vielen in de afgelopen weken alsnog uit. Haar ronde bolletje is nu goed zichtbaar, met nog een toefje haar op het voorhoofd. De verwachting is dat krullend haar terug zal komen. Dat wilde ze altijd al hebben... En ja, zij is inderdaad opgenomen in de onderzoeksgroep waarvan de (tumor)genen momenteel door de geneticus van het team in kaart worden gebracht. Dat heeft nu geen functie maar wellicht in de toekomst wel. Dr Brugarolas sprak zijn verwachting uit dat mijn liefje geheel zal herstellen.
Daarna was het tijd voor de foto: links Dr Rebollo (de Grote Gifmenger), rechts Dr Brugarolas (El Jefe) met in hun midden mijn stralende liefje. Wij spraken woorden van oprechte dank uit en onvingen dikke kussen van de beide artsen. Van Dr Dussan, de chirurg, namen wij eerder op de dag afscheid. Hij vertrekt deze week naar een belangrijk oncologiecongres in Texas, USA. Zoals hij zei: "om veel nieuws te horen en te zien". Een waarlijk fantastisch team.

De chemokuur werd vervolgens toegediend met eerst de cisplatine, zonder tussenpozen gevolgd door taxotere. De gehamsterde bruine boterhammen met verrukkelijke oude boerenkaas werden tot de laatste kruimel verorberd en de restjes oude kranten werden uitgelezen. Ook daarin rondden wij af. We hoefden deze keer niet op de tussentijdse bloedtesten te wachten dus we konden vroeg naar huis. In een min of meer euforische stemming verlieten we het parkeerterrein. De roze champagne houden we tegoed.
Mijn liefje heeft nu 11 dagen de tijd om fysiek op te krabbelen en zich gereed te maken voor de reis naar Bali. Psychisch vertoeft zij al regelmatig op haar geliefde eiland, fysiek moeten we nog heel even wachten. Het eerste streepje voor het blije aftellen is op de muur gezet. Op weg naar beterschap...