Ook de Merapi -'Berg van Vuur'-, de actiefste vulkaan van Indonesië, barstte deze week uit; met 25 doden en 10.000 geëvacueerde Javanen als gevolg. Mijn liefje en ik wilden na de recente positieve medische uitslag een reis naar de Borobudur op midden-Java maken. Dat stellen we uit.Momenteel woon ik aan de Ring van Vuur. Het is de aanduiding van een gebied rondom de Grote Oceaan waarin actieve vulkanen en bewegende aardplaten liggen. Die ring loopt van Nieuw-Zeeland, via Indonesië en Japan naar Alaska (Westkust van de Verenigde Staten), langs de Caribische eilanden, eindigend bij Chili (Zuid-Amerika). Met een beetje goede wil zou je kunnen zeggen: wie woont er niet aan die Ring? Sterker nog: je leeft wel heel geïsoleerd als je niet aan de ring woont! Ik maak het onderwerp expres luchtiger voor familie en vrienden.
Maar dat is niet alles: onder de gehele Gordel van Smaragd, parallel aan de Ring loopt een geul die de Sunda Trench wordt genoemd. De geul vormt de grens tussen de Indo-Australische plaat en de Euraziatische plaat. De Indo-Australische plaat beweegt noordwaarts richting Euraziatische plaat. Die platen schuren soms tegen elkaar aan waarna de Indo-Australische plaat onder de Euraziatische plaat schuift.
Dat is niet te zien maar wel te merken: daar vinden regelmatig zeebevingen plaats. De tsunami van 2004 was het gevolg daarvan (8.2 op de schaal van Richter). Tijdens die natuurramp waren mijn liefje en ik passagiers op een schip in de wateren van Midden-Amerika. Een deel van het personeel was afkomstig van Sri Lanka dat, net als Sumatra toen, zwaar werd gesteisterd. Ik herinner mij de gespannen sfeer aan boord nog als de dag van gisteren.
In 2005-2006 maakten mijn liefje en ik voor het eerst een reis om de wereld. Die reis begon in Bali en ging via Australië, Nieuw-Zeeland, Fiji via de west- en oostkust van de Verenigde Staten naar Londen. Van daaruit vlogen we terug naar Spanje, ons toenmalige basisstation. Een soort Ring van Vuur-route maar dat wist ik toen nog niet.
Onderweg bezochten we vele musea maar één natuurhistorisch museum bleef mij bij. Op de begane grond waren fraai opgezette inheemse dieren en nagebootste natuurlandschappen te bezichtigen. Op de eerste verdieping trof ik een grote wand met knoppen aan. Als je erop drukte, lichtte een specifiek gebied op de wand op. Het bleek een wereldkaart van seismisch actieve gebieden te zijn. Als jonge onderzoeker probeerde ik alle knoppen uit totdat ik een reep langs de oostkust van Spanje zag oplichten. Ik las de toelichting bij het betreffende nummer en raad eens?! Torrevieja, een stad op 10 minuten rijden van onze woonplaats aan de Costa Blanca, bleek in 1829 van de aardbodem te zijn verdwenen door een grote aardbeving. Ik las de tekst hardop aan mijn liefje voor: de stad stortte in, 2.000 mensen vonden de dood. Wij keken elkaar verbouwereerd aan. Moest ik naar de andere kant van de wereld om te vernemen dat ik in Spanje in een gevarenzone woon?! Het was weer de Euraziatische plaat die erbij betrokken was maar deze keer was het de Afrikaanse plaat die de confrontatie zocht.
Zelf maakte ik in Spanje inmiddels trillinkjes mee in de categorie 2 van Richter. Sama-sama in Bali. Begin dit jaar wiegde het huis op een nacht. Op aanraden van mijn liefje sprong ik uit bed om de boel te inspecteren. Ik moest even mijn balans vinden zozeer schudde de grond onder mijn blote voeten. Het liep overal met een sisser af. Een ding: onze tropische villa stond en staat als een huis.Land en zee, water en vuur: tegenover boze natuur trekt de mens altijd aan het kortste strootje. Voor de vele slachtoffers van natuurrampen voel ik grote compassie. Over mijzelf maak ik mij niet al te druk... De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest (maar dat nooit komt opdagen; Leo Dovente)!
