Toen we vanmorgen de hal van het Spaanse ziekenhuis weer betraden na 6 maanden, viel mij ogenblikkelijk de rust op. Normaliter staan er op de vroege ochtend al rijen wachtenden bij de receptie en de centrale afsprakenbalie maar vandaag niet. De begane grond was uitgestorven. Op de afdeling Oncologie daarentegen, was het een komen en gaan van patiënten. Oude bekenden en nieuwe gezichten. Uitbundig en ingetogen, jong en oud, mannen en vrouwen, Spanjaarden en buitenlanders. Enkelen ogenschijnlijk zeer ziek.
We liepen dr Dussan, de oncologisch chirurg die mijn liefje twee jaar geleden vakkundig opereerde en dr Rebollo alias de Grote Gifmenger tegen het lijf. Met doctor Carlos wordt altijd gezoend, dr Rebollo, naar wie wij een Nespresso-koffiecup vernoemden (voorheen 'Rosabaya'), schonk mijn liefje een glimlach van oor-tot-oor. Al straalt het medisch personeel doorgaans werkvreugde en persoonlijke warmte uit en al voelt de afdeling vertrouwd, elk bezoek blijft bedrukken...
Deze keer bestond de controle naast bloedonderzoek uit een CT-scan van botten en weefsel in de romp. Eerst werd bloed afgenomen door vaste verpleegster Tati en vervolgens moest ze een aantal bekers steriel water met een goedje drinken ter voorbereiding op de röntgenbestraling. Maakten wij ons in Bali enige tijd geleden zorgen over de eventuele hoeveelheid straling vanuit Fukushima (Japan), tijdens deze behandeling krijgt mijn liefje een vele malen hogere dosis toegediend. Zo’n onderzoek wordt echter alleen uitgevoerd als de voordelen groter zijn dan de risico’s.
Er was niets verdachts te zien op de vele driedimensionale beelden die dr Brugarolas, hoofd van de afdeling Oncologie, ons op zijn computer toonde. Op de dag van de medische onderzoeken alle resultaten ontvangen, kom daar eens om?!
Recent las ik in 'ScienceDaily' over veelbelovende vorderingen die de wetenschap thans maakt in het kader van de bestrijding casu quo de voorkoming van triple negatief mamacarcinomen. Het zou gaan om het zogenoemde MUC-1 gen. Ik stelde Dr Brugarolas hierover een vraag.
Vanzelfsprekend was hij op de hoogte van de vele onderzoeken die wereldwijd worden gedaan naar de functie van dit gen dat actief betrokken blijkt bij het ontstaan van verschillende soorten kanker, waaronder borstkanker. Hij vertelde over medische proeven die worden gedaan met een vaccin dat is afgeleid van MUC-1 om het immuunsysteem van voormalige patiënten met triple negatief borsttumoren te versterken en zo terugkeer of herhaling te voorkomen. Wij luisterden aandachtig.
Brugarolas heeft hooggespannen verwachtingen van deze vaccin trials. Hij verwacht zelfs dat gezonde vrouwen over enkele jaren preventief zullen worden ingeënt tegen borstkanker. We zijn elke keer weer diep onder de indruk van de kennis, de toewijding en de snelheid van handelen van het personeel van 'onze' Spaanse afdeling. Ik weet hoe anders dit elders kan gaan...
Recent las ik namelijk het boek 'Het evenwicht: ineens kanker', een posthume uitgave van Martin Brils verslag van het laatste jaar van zijn slopende ziekte. Bril, die voor de Volkskrant schreef, was een van mijn favoriete columnisten. Het boek bestaat uit verhalen, gedichten en mails aan vrienden en medici, door mevrouw Bril geselecteerd en gebundeld.
Zelf vond ik het een indrukwekkend boek waarin Bril op geheel eigen wijze, openhartig over zijn worsteling met de naderende dood schrijft. Joost Zwagerman vond het ongepast dat Brils weduwe (Anneke Stehouwer) mails, die niet voor publicatie waren bedoeld, openbaar had gemaakt. Bovendien had ze zich naar zijn mening negatief uitgelaten over het moeilijke karakter van Bril dat er niet op vooruitging naarmate zijn einde naderde. Hij vond het nodig haar en plein public daarover te berispen. Kennelijk mag zoiets niet worden geuit. Dit boek werd niet gepubliceerd uit liefdeloosheid, meneer Zwagerman. Tja.
Bril leed niet alleen helse pijnen, hij leed ook onder het lange wachten, de onwetendheid en het gebrek aan toewijding bij sommige Nederlandse medici. En zijn vrouw leed mee. Een uitspraak in het boek die mij altijd zal bijblijven, is: “artsen hebben veel verstand van oncologie maar begrijpen niets van kanker...”
Ook mijn liefje las het boek in de afgelopen dagen. Dat was wellicht niet de beste timing... Vandaag concludeerden wij samen dat ze beter na vandaag aan het boek had kunnen beginnen. De dagen voorafgaand aan een medische controle zijn altijd vol spanning. Aan iets anders denken, is dan niet gemakkelijk – laat staan aan niets denken.
Een uitspraak van Jane Austen, een van Brils favorieten. Genoeg over kanker nu. Vanavond vieren we hier een feestje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten