Zomergasten

De zomerse taferelen hier doen mij sterk terugdenken aan mijn jeugd in Nederland: nietsdoen, zwemmen, naar het strand gaan, tot laat buiten zijn. Aan meer kom ik thans niet toe. Ik ben dagelijks vooral druk met het beheer van de luiken voor de ramen en de ramen zelf. Om de warmte tegen te houden en het beetje wind dat er soms waait, binnen te laten. Met wisselend resultaat. Ik begrijp steeds beter waarom oude Spaanse huizen zulke kleine ramen hebben.

Ik kijk soms terloops naar mijn liefje en ben opgelucht als zij uit zichzelf zegt dat het water over haar gezicht of lichaam gutst. Ik ben dus niet de enige klamme. Onder dergelijke omstandigheden wordt zelfs bloggen hard werken. De frequentie van publiceren ligt dan ook laag. Tijdelijk houd ik een tropenrooster aan. Mea culpa.

Afgelopen zondag stond er geen zuchtje wind, in tegenstelling tot andere dagen. De enige plek waar het goed toeven was, was op het strand en in de zee. Het was al vroeg druk op La Glea. We vonden een plaats voor twee stoelen, dicht bij de branding en zegen neer. Voor ons geen koelbox op zo’n dag. De koelkast van de strandtent verzorgt de koudste drankjes. Het kleine familiestrand stroomde snel vol. Vanuit de verte zag het er Nieuw-Zeelands uit: overal pinguïns in de branding! En je kon over de parasols lopen. Ik had mijn camera niet bij mij dus dat kleurrijke beeld zit op mijn netvlies.

Er valt op zo’n dag inderdaad heel wat te zien. Het deed mij denken aan de film 'Alleman' van Bert Haanstra. Een film over gewone mensen die alledaagse dingen doen. De film, die in 1963 met verborgen camera’s werd gemaakt, gaf een treffend beeld van de Hollanders toen. Ik vind het nog steeds een treffend, zij het gedateerd portret.
De 21ste eeuwse versie van zo'n film kan ook boeien. Zeker in een multiculturele omgeving als de Costa Blanca in de zomer. De Nederlanders herken ik doorgaans van verre. Wat is het in ons en in elkaar dat onszelf zo herkenbaar maakt? Dat blijf ik een aparte sensatie vinden.
Spanjaarden komen met hun hele hebben en houden naar het strand: koelboxen, uitklapbare picknickzitjes, grote en kleine parasols, luchtbedden, tassen vol eten. Gezamenlijk prikt men tijdens de lunch genoegzaam met plastic vork uit goedgevulde plastic bakken met voedsel. Met praten stopt men niet. Gewriemel onder een handdoek als de zwem- of bikinibroek moet worden gewisseld, is kennelijk van alle tijden al is het aantal topless-badgasten hier groot. Spaanse jongeren komen doorgaans ook in groepsverband naar het strand. Hun tatoeages zijn niet meer te tellen (ook omdat ze soms goed verstopt zitten) en de inhoud van hun koelbox is doorgaans van heel andere orde: ik zag trendy dames die wodka-cocktails schonken aan hun mooie vrienden. Dat bleek hun lunch...

Er zijn hier tevens Scandinaviërs, Britten, Belgen, enkele Portugezen en steeds meer Russen te ontdekken. Een klein gezelschap Russen met baby streek zo ongeveer neer onder de parasol van een Spaanse familie. Ongevraagd. Een reactie liet niet lang op zich wachten. De Spaanse moeder maakte haar man attent op de ongewenste toenadering. De Spaanse vader gebaarde druk, stond op zijn privacy. De Russische pater familias schoof een metertje op met zijn gevolg. Was het een poging om met lokalen in contact te komen? Ik denk het niet. Ik heb ervaring met Russen op vakantie...

Afgelopen zondag keek ik met interesse naar het programma 'Zomergasten' met de Nederlandse journaliste Step Vaessen in de hoofdrol. Vroeger werkte zij als NOS-correspondente voor Zuid-Oost Azië en nu is ze verslaggeefster bij de Engelstalige zender van El Jazeera. En verslag deed zij! Vakkundig. Ze vertelde over haar bestaan aan de Jalan Kimia in Jakarta met haar zoon Agus. Dat zorgde voor een avond vol herkenning.
Wat mij opviel was dat er veel werd gesproken en relatief weinig werd getoond. Wat ik het opmerkelijkst vond was haar mening over de president van de Indonesische republiek: “een bange man”… Dat was zonder twijfel haar meest uitgesproken commentaar van de avond. Ik vond Vaessen innemend maar ze bleef afstandelijk. Ik ben benieuwd naar haar nieuwe boek 'Jihad met sambal' dat begin augustus verscheen.

Ook wij krijgen zomergasten. Morgen zullen wij Jos en Hemmie tracteren op een driegangendiner en volgende week ontvangen wij een heuse logée. Koken voor mensen die zelf heel goed kunnen koken (dat weet ik uit eigen ervaring) en die van mooi en lekker eten houden, is geen sinecure. Het schept een band maar verplicht ook!
Dit zijn de hoogtijdagen van gemakkelijke maaltijden; onze nieuwe tafelgrill maakt dan ook overuren. Daar het hier thans te tropisch is om urenlang in een hete keuken te staan maar er ware culi’s komen eten, riep ik de hulp in van Ferran Adrià, de Catalaanse superkok die zijn driesterren-Michelinrestaurant 'El Bullí' in Rosas onlangs definitief sloot. Hij heeft nu weer tijd voor gewone mensen. Ook de gast van volgende week komt genieten. Van de Spaanse zon, van tapas, van tinto verano en van een samenzijn met ons.