Twee lieve waterratjes

Deze week stond in het teken van de Balinese 'familiehereniging'. Op haar vrije dag bracht Elsa haar jongste zoon Damai Margita mee in haar draagdoek. Jawel, wij zijn vernoemd! Dat gesleep met een baby is voor een Balinese werkende moeder heel gewoon; voor de meesten van hen is het zelfs pure noodzaak. 's Ochtends wordt Damai bij de familie afgegeven en na het werk haalt Elsa hem weer op. 

Wat is hij een mooi mannetje! In eerste instantie was hij een beetje malu-malu (verlegen) maar na 10 minuten ontdooide hij en maakte hij goed oogcontact. Als eenjarige loopt hij inmiddels. We zetten hem middenop de tafel en lokten hem uit zijn schulp. Ik maakte de eerste foto en liet hem het resultaat zien. Dat smaakte wat Damai betreft naar meer. Ik maakte nog een foto en hij wees met zijn lange wijsvingertje (net als zijn broer!) naar de camera. Hij wilde het zien, de slimmerik. Ook mijn liefje had succes met haar aanpak. Zij zette een waterschaaltje met frangipani voor zijn neus. Ze bood hem een bloem aan en hij pakte die gretig. Vervolgens ging zijn hand in de waterkom, waar hij met opgetrokken mouwen lekker kliederde.

Daarna zetten we hem op de terrasvloer. Hij kroop naar de rand van het zwembad waar hij niet meer was weg te slaan. Eerst ging zijn hand in het water. Dat was niet genoeg; hij wilde meer. We zetten hem dus maar met de voetjes in het grote bad en daar kwam de eerste brede glimlach. Een prachtig gezicht. Zijn zes melktandjes blonken ons tegemoet. Hij blijkt net zo’n waterratje als zijn grote broer. 


We haalden Yudha vanmiddag uit school op. Toen we de avond voor dat weerzien met hen(m) telefoneerden, schreeuwde hij het aan de telefoon uit van blijdschap. Hij had ons gemist en dat was wederzijds. Ik kreeg een brok in mijn keel toen ik hem onafgebroken hoorde brabbelen. Mijn liefje was net zo enthousiast. Kinderen en -jongere- oudjes spreken de waarheid! Hij was niet alleen gegroeid, hij was in die ruim vier maanden ook in een echte kleuter veranderd. Zijn woordenschat breidde uit, hij eet inmiddels groenten zonder mopperen, met kleuren blijft hij binnen de lijntjes en hij is een voetbalkeeper van formaat! We vielen weer snel in onze goede, oude patronen. Hij is nog net zo ondeugend en ontroerend, houdt nog net zo veel van auto’s. De eerste vijf minuten in het zwembad toonde hij ons zijn beste kunstjes en aan tafel zong hij zijn mooiste liedjes voor ons.

De mondige Elsa heeft het zwaar met haar Hindoe-schoonfamilie. Zij is van geboorte moslima maar converteerde zich uit vrije wil naar het hindoeïsme om met haar geliefde Ketut te kunnen trouwen. Dat gebeurde met instemming van de heilige man van beide religies en beide families. Ze wordt echter door haar zeer traditionele schoonfamilie gedoogd... Die familie stamt uit de bergen en heeft nogal primitieve gedachten, in mijn ogen. Bovendien zijn ze gedreven door geldlust. Ooit verloor de familie sommen geld, land, landopbrengst en huizen door de goklust van vader. Daarvan is de familie nooit hersteld.

Hun varende zoon Ketut verdient momenteel relatief veel geld op een Amerikaans cruiseschip. Dat varen was niet zijn idee maar de suggestie van zijn oudste broer die -net als zijn ouders- en gat in zijn hand heeft. Dat geldt tevens voor diens echtgenote en zijn jongste broer.

Kasian Ketut! Hij is tamelijk ongelukkig aan boord. Het liefst zou hij bij vrouw en beide zonen zijn. Tegelijkertijd vindt hij het prima ver weg te zijn en te blijven van de familieproblemen. Zijn ouders wonen namelijk ver boven hun stand, zijn oudste broer leeft op veel te grote voet en ook zijn jongste broer wil groots trouwen maar heeft geen cent te makken. Zijn calculerende familie verwacht nu van hem dat hij dat alles financieel draagt. Als gehoorzame zoon en als familieman met tamelijk slappe knieën heeft Ketut geen verweer. Zelf denk ik dat hij van al zijn verdiensten aan boord helemaal niets overhoudt voor zijn eigen gezinnetje. Dat alles ergert de hardwerkende, ambitieuze Elsa mateloos. Zoveel opoffering voor niets... Ook ik kan mij erover opwinden.

Die schoonfamilie laat zich tegenover Elsa in afwezigheid van haar echtgenoot niet onbetuigd. Iemand uit de schoonfamilie merkte venijnig op dat Damai “helemaal niet lijkt” op vader Ketut. Dat is een doorzichtige verdachtmaking en een opzettelijke steek onder de gordel maar ze is dat gewend (alhoewel dat soort hatelijkheid nooit went). Zij is een sterke en slimme jongedame maar vrouwen staan in de Balinese samenleving nu eenmaal op het tweede plan. Mannen en jongens maken hier de dienst uit, hoe incompetent sommigen ook zijn.

Ik beschreef het eerder: de Balinese samenleving is een complexe. Het is soms moeilijk te accepteren hoe jammerlijk lokale mensen met elkaar omgaan. Onderlinge jaloezie tiert hier welig. Leven in een maatschappij met grote verschillen tussen haves en haves not is geen sinecure. Vooral niet voor buitenlanders. Vakantiegangers ervaren dat -gelukkig (?)- niet. Voor hen is Bali inderdaad het godeneiland. Wij, semi-permanenten, genieten van kleine dingen, zoals het contact met kids als Damai en Yudha. De leukste Balinese mannetjes die wij hier kennen. Meer foto’s zijn te zien in de lopende diashow.