Doos van Pandora

Afgelopen week liepen we een telefoonwinkel binnen. De mobiele was na ruim twee jaar hoognodig aan vernieuwing toe, het abonnement liep af. Mijn liefje en ik zijn op telefoniegebied niet bepaald trendsetters. Om mij heen kijkend, lijken we de enige Hollanders zonder smartphone... We maakten kennis met een communicatieve, klantgerichte jongeman die zich zeer serieus van zijn werk kweet. We kozen een nieuw, goedkoper abonnement en kregen de vraag welk toestel wij daarbij zouden willen. Was het tijd voor een smartphone? We keken elkaar aan en knikten. Er moest dus een merkkeuze worden gemaakt: Apple, Samsung, HTC of LG.

We wilden niet bijbetalen en de voorkeur ging uit naar Android als besturingssysteem. Ik ben een fan van Google. We zwichtten voor LG; met dat bedrijf deden we goede ervaringen op in Bali. De Zuid-Koreaanse fabrikant  ging voor deze telefoon een samenwerkingsverband aan met een Italiaans modehuis. De verkoper had persoonlijk nog geen ervaring met dit toestel. Het was volgens hem van de allerlaatste snufjes voorzien.

Hij haalde een box tevoorschijn die in een juwelierszaak niet zou misstaan. Zijn ogen gingen glimmen. Uit de box die met zwart fluweel was bekleed, kwam een strak, plat, sexy toestel tevoorschijn. De telefoon past net in mijn damestasje. Kijkend naar het grote, heldere scherm, lijkt het vooral iets voor mensen van middelbare leeftijd: met grote toetsen en grote letters. Met twee processoren, Wi-fi Direct voor supersnel draadloos internet en een digitale camera die aan twee kanten werkt en bijna net zoveel megapixels heeft als mijn Sony-camera. De verkoper maakte de telefoon gebruiksklaar en zette de simkaart over. Na enkele gebruiksaanwijzingen, liepen wij content met de nieuwe aanwinst de winkel uit. 

Op weg naar huis ging de telefoon. Mijn liefje nam op. Tenminste, dat was haar bedoeling. Ze raakte het scherm aan maar er gebeurde niets. De verkoper had ons uitgelegd dat je niet moet drukken maar licht over het scherm moet 'vegen'. Het betreft namelijk softkeys. Gezien de beweging, noem ik het liever 'aaien'.

Ze aaide en aaide maar er ontstond geen contact met de beller. De telefoon stopte met rinkelen, de voicemail ging aan. Zo verliep het die namiddag een aantal keren. We werden regelmatig gebeld maar spraken geen van die bellers persoonlijk. “’t Is niet te hopen dat iemand dat persoonlijk neemt”, bedacht ik. Mij lukte het die middag en avond evenmin om effectief te aaien. Zucht, diepe zucht. Lousy lover...

Ook bleek ons telefoonboek grote gaten te vertonen. Nummers waarvan wij zeker wisten dat we ze hadden, bleken verdwenen. Wel vond ik een hele lijst van mijn mailcontacten in de telefoon... hoe waren die nu weer in het toestel gekomen?! Op internet zocht ik naar de gebruikershandleiding van het betreffende merk en type telefoon. Tot mijn stomme verbazing bleek het document uit 160 bladzijden te bestaan. Even voelde ik diepe behoefte om naar de telefoonwinkel terug te rennen en de smartphone in te ruilen voor een eenvoudig telefoon.

Ik bestempelde het apparaat voorlopig als De Vijand (hoe stijlvol dan ook). Hij kwam uit de doos van Pandora, wat mij betreft. Inruilen is echter geen optie, dat is mijn eer te na. Ik informeerde bij anderen naar hun inwijding in de wereld van de smartphone. Het waren herkenbare verhalen. Ook ik ontkom niet aan een paar uren studeren op de handleiding. Het toestel kan van alles maar ik heb het nog niet ontdekt. Ik heb ook de helpfunctie nog niet gevonden. Vriend Ger, de eerste gedupeerde beller die een aantal malen onvrijwillig naar onze voicemailbox werd verwezen, vraagt dagelijks met belangstelling hoe het 'aaien' ons vergaat.

Het beantwoorden van de telefoon lukt steeds vaker dus we boeken vooruitgang. Als we niet opnemen: het ligt niet aan jou!