Kijkduinpark 2012

We staan. Voor het eerst sinds we de caravan bezitten, bouwden we de tent samen op. Dat wil zeggen: zonder hulp van derden en dat verliep goed. “Er viel geen onvertogen woord”, aldus mijn liefje. Dat sloeg vooral op mij. Tijdens de opbouw was ik inderdaad de kalmte zelf, al was het aanritsen van het laatste tentraam een ware verzoeking. Ik hield op enig moment twee losse runners in mijn hand... Hoe iets ogenschijnlijk eenvoudigs tamelijk ingewikkeld kan worden. Samenspraak en logisch denken brachten de oplossing.

De ruime voortent kleedden we vervolgens aan met worteldoek, enkele lagen grondbekleding, tafels, stoelen en een buitenkeuken. Ook de fietsen stalden wij daar. De tent staat niet supersonisch strak; in die zin lijkt die op muzelluf... De satellietschotel kreeg ik niet aan de praat dus die borg ik definitief in de berging op. Tv-programma’s ontvangen we nu dus niet door de lucht maar via een lange kabel vanuit het campingkastje door het keukenraam naar de kleine flatscreen.

Een stofallergie deed zich in de afgelopen dagen gelden. Mijn oogleden werden rood, gingen jeuken en zwollen op. Vocht hoopte zich vooral in mijn rechterooglid op. Dat lid hangt nog steeds gedeeltelijk over mijn oogbal. Ik zie eruit als Quasimodo... Typen is momenteel pijnlijk want ook mijn vingertoppen kregen het zwaar te verduren. Hameren, schroeven, aandraaien, stalen stokken behandelen, dat alles was niet bevorderlijk voor mijn vingers en nagels. Kasian.

Op camping Kijkduinpark veranderde op het eerste oog niet veel: medewerkers van de camping zijn nog steeds tamelijk onprofessioneel en klantonvriendelijk. Jean-Paul, die tijdens een geschil in 2005 reeds zijn incompetentie toonde, is nog steeds manager. Dat zegt mij genoeg! Het boekingspersoneel van Roompot denkt tot nu toe nooit met de klant mee. Een kwalijke zaak.

Op een van de drukste dagen van het seizoen stond slechts één medewerkster aan de incheckbalie. De rij wachtenden -met mijn liefje daarin- groeide weldra uit tot onacceptabele proporties. Het personeel van de fietsenverhuur, waar wij de banden van onze fietsen gingen oppompen, waren niet behulpzaam.

De draadloze internetverbinding op de camping werkt niet of nauwelijks. Een week voor onze aankomst kregen alle houders van een wifi-abonnement hun geld terug. Niet uit compassie met de kampeerders -die emotie is deze organisatie vreemd- maar omdat de kwaliteit van de verbinding abominabel was. Dit a-typische gebaar maakte men teneinde af te zijn van al het (terechte) gemopper van hun klanten. Dit gemis, in combinatie met een haperende Vodafone-telefoon door een brand in de Rotterdamse centrale maakte dat ik mij geen deelnemer aan deze wereld voelde.

Ik vroeg mij in de afgelopen dagen een aantal malen af waarom ik kampeer. En vooral: waarom hier. Dat doe ik niet alleen als ik koukleumend, diep weggedoken in mijn fleecejas, met mijn laarzen aan en een rol toiletpapier onder de arm (!) naar het sanitairgebouw loop. Het was een retorische vraag. Ik ken het antwoord namelijk: buiten wonen is lekker, ons past het leven van Pipo de Clown en Mama Lou goed en bovendien is onze kampeerwagen comfortabel en gezellig.

Wij kamperen in Kijkduinpark om dicht bij onze vrienden en familie te zijn. Dat maakt heel veel goed. Vooral zíj maken het goed.