Plan B

Momenteel kijk ik naar het vierde seizoen van Masterchef Australië.

Ik ben een groot fan, zowel van koken als van Australië dus een programma met die combinatie is niet te versmaden. Het emoverende programma werd tot nu toe uitgezonden vanuit een kookstudio in Sydney maar dit jaar vindt het voor het eerst in Melbourne plaats. Alexandria, de originele locatie van de Masterchef Kitchen, werd namelijk verkocht. Seizoen 2012 kost een lieve som van AU$ 25.000.000... De nieuwe locatie in Melbourne mag er ook zijn: het Royal Exhibition-gebouw. Wow! Het staat op de UNESCO-Wereldergoedlijst. De stad Melbourne is, naast Sydney, een andere favoriet van mij in Australië: met indrukwekkende klassieke en moderne architectuur (vooral art decó), een fraai rivier die door de stad kronkelt, een bruisend Chinatown, kekke restaurants, interessante straatkunst en fantastische musea.

Episode 3. Ik zit aan de buis gekluisterd. De kwalificatie voor beste 24 is aan de orde. De amateurkoks moeten als tweetal naar Mornington Peninsula om boodschappen doen, op circa twee uur rijden van Melbourne. Twee maatjes gaan op weg, ze hebben zes uur om te shoppen en te koken. De ene wil haar lekkerste-curry-allertijden maken met fantastisch lamsvlees dat ze op een boerderij gaat kopen, de andere heeft het plan om haar mooiste desserttaart te maken met zelfgeplukte frambozen waar Mornington onder andere bekend om staat.

De beide dames komen als eersten terug in de Masterchefkeuken en hebben dus voldoende tijd voor hun koninginnengerechten. Totdat het doordringt: nummer een vergeet knoflook, gember en aardappel te kopen, nummer twee vergeet de eieren. Ze lazen de instructies niet goed: in de winkel van de kookstudio staan alleen houdbare producten. De verse ingrediënten moesten ze ter plekke kopen. Drama. Beiden moeten op Plan B overschakelen. Vrouw 1, Dalvinder, maakt zo’n goede curry dat ze stante pede een schort ontvangt, daarmee een plaats in de Top 24 verdienend. Het begerenswaardige Masterchefschort valt ook improviserende jongedame 2 te beurt. Ze maakt een chocoladeganache. Smullen, letterlijk èn figuurlijk!

In dezelfde episode moeten de kandidaten tevens boter maken. Wie het snelst -zonder weegschaal- 150 gram boter weet te vervaardigen, wint de wedstrijd. Ze krijgen een liter room, een kom en een garde. Kloppen maar. Sommige kandidaten hebben het schuim op de lippen staan! Het verbaast niet dat vorkheftruckchauffer Beau Cook (wat een naam...) deze ronde wint. Om het snelst boter te kloppen, heb je namelijk flink wat spierkracht nodig.

Episode 5 bestaat uit de eerste pressuretest: de kandidaten moeten een uiterst moeilijk dessertrecept volgen van de vermaarde Australische chef Shannon Bennett. Ze maken een alternatieve pêche melba (perzikpuree en creme anglaise) in een kooitje van witte chocolade. Die kooitjes worden gevormd op basis van halve ijsbollen; daarover heen wordt witte vloeibare chocolade gespoten. Na het opvriezen moeten de helften aan elkaar worden gemaakt. Moeilijkheidsgraad 9 op de schaal van 10. Hogere kookkunde. Voor de meeste kandidaten gaat de bereiding van dit gerecht boven hun pet. Electricien Andy, die naarstig op zoek is naar een nieuwe carrière, krijgt van Matt na zijn proeverij alvast een M op zijn schort getekend; het blijkt een voorteken want hij werd de uiteindelijke winnaar en ontving het Masterchefschort. Hij is een leuke vent en een zeer gemotiveerd amateurkok. Ik verwacht in de komende weken meer goeds van hem.

Gisteren, tijdens episode 6, was er een Masterclass. De kandidaten kregen kookles en kunnen even tot rust komen. Een van de recepten was een dessert van verse vijgen- en pistachekruimeltaart. Ik kopieerde het recept naar mijn eReader. Je weet maar nooit wie je er, on the move, mee kunt verrassen!  

Een van de succesvolste aspecten van het Australische concept is dat de (vaste) jury een inspirerend team is met het hart op de juiste plaats: de internationaal bekende culinaire criticus van Britse origine Matt Preston, de Australische chefkok van Griekse origine George Calombaris en Engelse kooklegende Gary Mehigan. Zij stralen met elkaar ten enenmalen uit dat koken passie is, dat je niet alleen met je mond geniet. Het mooie van Masterchef Australia is dat kandidaten constant boven zichzelf uitstijgen. De professionals motiveren en inspireren. Er valt nauwelijks een negatief woord, al gaat zeker niet al het gekokkerel even goed.

In deze jaargang treedt voor het eerst een kandidate met hoofddoek op, Amina. Zij weet de jury tot nu toe te verrassen met afwisselende, uiterst smakelijke Midden-Oostenrecepten. Ze ontving dan ook een Top 24-schort. Bij die uitreiking kreeg zij bovendien te horen 'dat ze een kandidaat is voor de titel van Masterchef Australië 2012'...

In Australië eindigde de befaamde kookwedstrijd van deze jaargang in juli jongstleden. De winnaar is dus al bekend maar ik wil het niet weten! Ik houd de spanning erin. Voor vele weken. Wie-o-wie zal het worden?

Zelf kook ik momenteel tamelijk eenvoudig, gezien de plaatselijke weersgesteldheid. Met temperaturen van 30 graden Celsius of meer heb ik niet veel puf om langdurig in een warme keuken te vertoeven. Bovendien moet het recept passen in het wedstrijdschema van Masterchef Australië op NET5! Mijn favoriete kooktoestel is dan ook de tajine. Met kip, vis of lamsvlees en veel groenten, specerijen en kruiden. En zelfgemaakte bouillon die ik als ijsblokjes bewaar. Het is slow cooking, in eigen, natuurlijke sappen gegaard. Licht maar tegelijkertijd smakelijk. 
Tè eenvoudig als Masterchef-recept maar ach, mijn boog kan niet altijd gespannen zijn.