Zomerkolder (part II)

In de afgelopen dagen heerste hier een hittegolf. In Spanje is daarvan formeel sprake als de temperatuur een aantal dagen boven 35 graden Celsius komt. Op de avond van de finale van de Nederlandse hockeyvrouwen sloten wij de schuifpui en deden de airco aan. Vanwege de spanning zou het die avond tot een kookpunt kunnen oplopen en meer hitte is voor een mens eenvoudigweg niet te verdragen. Op een koele plek in Londen liep de temperatuur ook flink op. Het verhaal gaat namelijk dat de Argentijnse tegenstandsters de nacht vóór de finalewedstrijd naar de verblijfplaats van de Hollandse hockeyvrouwen in het Olympisch dorp togen en daar joelden en schuttingwoorden scandeerden. Na de door Nederland gewonnen finale kregen de Argentijnse dames een koekje van eigen deeg - vanaf het hoogste podium.

Eerder deze week sloeg hier een insluiper toe in een woning op de begane grond, gelegen in een ander deel van onze woonwijk. Mensen in Spanje doen er bij deze hitte alles aan om een beetje extra verkoeling te krijgen; elke zuchtje wind is welkom. De bewuste bewoners zetten naar verluidt de voordeur wagenwijd open en zaten kennelijk zelf op het terras aan de andere kant van de woning. Persoonlijke spullen bleken daarna spoorloos verdwenen en van de dader vond men geen enkel spoor. Wij hebben privé-beveiliging in de woonwijk maar die mannen kunnen niet overal tegelijk zijn. Tja. Er liggen altijd en overal boeven op de loer. De president van onze Vereniging van Eigenaren, die momenteel in Engeland verblijft, werd geïnformeerd en stuurde een Engelse mail naar alle eigenaren met een waarschuwing en een oproep tot alertheid.

Deze 'To All'-mail leidde tot een wel heel bijzondere reactie van een Belgische huiseigenaar. Hij maakte zich voorheen in een To All-bericht onsterfelijk door voor eenieder leesbaar domme dingen te schrijven en zich op pathetische wijze te laten voorstaan op zijn academische titel. Dat moet je niet doen; zeker niet in een gezelschap waarin zich broodnuchtere (goedopgeleide) Nederlanders bevinden. Een reaktie bleef dan ook niet uit. Diezelfde Belg reageerde ook nu karakteristiek:

“I think it’s a good idea to put this massage at the income door at each apartment bloc so the renting people can read this important info. Some things happen now more because people in renting think not twice.”

Wederom deed zijn respons mijn tenen krommen: niet alleen vanwege zijn belabberde Engels maar ook omdat hij de schuld van de insluiping impliciet toeschreef aan het domme gedrag van huurders. Zijn opmerking had echter veel weg van de pot die de ketel verwijt… Als de Belg zelf twee keer had nagedacht, had hij deze mail niet (zo) geschreven. De oplettende lezer zag ook dat het oorspronkelijk gebruikte 'message' in zijn bericht in 'massage' was veranderd. Freudiaanse verschrijving? Laat de Chinese masseuses van het strand van La Glea het maar niet lezen; die breiden subiet hun werkterrein uit!

Een goede vriend die hier ook onvernoemd blijft, deed mijn mondhoeken krullen door aan mij persoonlijk -en niet aan die 100 anderen al hadden die er ongetwijfeld ook binnenpret aan beleefd - te schrijven dat hij een massage bij de voordeur weliswaar voor zichzelf een uitstekende scenario vond, mits door een aantrekkelijke persoon uitgevoerd, maar dat het hem toch verstandiger leek dit niet tot VVE-beleid te maken. Ik slaakte een zucht van verlichting: in het koele Nederland zijn tenminste nog mensen die hun verstand gebruiken.

Afgelopen weekend hielden we wederom een Skypesessie met twee van onze Balinese personeelsleden en hun kinderen. Tijdens de eerste sessie giechelde Yudha veel en trok hij vooral gekke bekken. Hij is gewend op foto’s te staan maar zichzelf in levende lijve op een computerscherm te zien, was een primeur. De eerste die wij op het scherm zagen, was onze kleine vriend. Zijn moeder Elsa, vader Ketut, broertje Damai en hij zaten in onze tuin onder de koningspalm. Op de achtergrond zag ik de Balizee en een lichtbewolkte lucht. Ook in Noord-Bali is het thans heet.

Yudha’s eerste opmerking was “ik ben gauw jarig” en dat is de waarheid. Balinezen vieren hun verjaardag niet. Wij brachten daarin verandering voor elk lid van dat gezin. De volgende vraag was of wij op zijn verjaardag zouden komen. Ook daarop antwoordde ik naar waarheid: nee. Maar dat betekent niet dat we geen lange-afstandfeestje vierden op de computer. Ik liet hem op enig moment een pakje zien. Wilde hij dat ik het verjaardagskado voor hem openmaak? Yes! (Zijn Engels zit nèt onder het niveau van die Belg.)

In Australië vond ik een 3D-platenboek, getiteld 'Ocean, Sounds of the Wild' van Maurice Pledger. Elke bladzijde klapt uit, heeft bewegende zeedieren, toont verschillende oceanische taferelen en heeft bijpassende diergeluiden. Het boek bevat zelfs een bladzijde met een snorkelende vrouw in een tropische zee. Toepasselijker kan niet. Yudha is boven alles mijn zwemvriendje. Wellicht dat hij ooit in de voetsporen van Ranomi Kromowidjojo treedt?!

Vandaag vindt de jaarlijkse herdenking plaats bij het Indisch Monument in Den Haag. Dat monument is ter nagedachtenis aan alle Nederlandse burgers en militairen die in de Tweede Wereldoorlog het slachtoffer werden van de Japanse bezetting van voormalig Nederlands-Indië. Afgelopen week zag ik een hartverscheurende documentaire over Nederlandse Indiërs tijdens de Bersiaptijd. Tegelijkertijd zond de NRCV deze week een nooit eerder vertoond interview uit met kapitein Raymond Westerling die systematische executies bekende op Indonesiërs. Ik schreef het eerder: in tijden van oorlog zijn er geen winnaars.

Onze kleine Balinese vriend is vandaag jarig: selamat hari ulang tahun, sayang Yudha! Hij zal zijn verjaardag vieren op de internationale kleuterschool waarnaar hij al twee jaar gaat. Hij ontvangt er Montessori-onderwijs in drie talen: Balinees, Bahasa Indonesia en Engels. Zijn ouders vertelden dat hij ‘s ochtends popelt om naar school te gaan. In Indonesië gaan kinderen pas op hun zevende jaar naar school. Die voorsprong pakken ze hem nooit meer af. Momenteel oefent hij met zijn klasgenoten hard op Gerak Jalan, het in rijen in de maat marcheren dat door scholieren en studenten aan de vooravond van de Onafhankelijksheidsdag van Indonesië in alle straten van de Republiek wordt gedaan. Daar komt zelfs een 5-jarige scholier op Bali niet onderuit. Aanstaande vrijdag is het weer zover.


NAGEKOMEN: een foto uit Bali van jarige Yudha op zijn troon met verjaardagstaart voor de neus. Temidden van zijn klasgenoten, die hem naar verluidt allemaal kusten, voelde hij zich die dag de koning te rijk!