Bom Dia

Mallorca ligt slechts op 50 minuten vliegen van luchthaven El Altet maar toch heb ik het idee dat we ver weg zijn. Het voelt als vakantie. De Balearen behoren tot de autonome regio’s van Spanje maar men voelt zich nauw verbonden met de regio Catalunya dus op Mallorca wordt Catalaans gesproken en geschreven. We kunnen echter goed uit de voeten met Castellano.

Wat mij vervolgens opviel, is de vriendelijkheid van lokale mensen. Op één mevrouw na. Die bleek diep beledigd te zijn omdat wij haar geen buenas tardes wensten toen wij delicatessenwinkel Baccus binnengingen. Wij zochten naar mooie lokale olijfolie. Niet veel later sprak zij haar tweede ergernis uit: dat wij wèl van haar olijfolie proefden met (2) stukjes brood die op de toonbank stonden. Het feit was, dat zij niet in de winkel stond toen wij er binnenstapten; zij stond buiten en kwam pas minuten later achter ons aan. Zij had natuurlijk ook kunnen groeten; dat hadden wij zeker beantwoord. Het waren nare verwijten en dat zei ik haar. We liepen enigszins onthutst de winkel uit. Einde van een druk toeristenseizoen? Of juist een tè rustige periode? We zullen het nooit weten.

De ene wil je niet toelaten, de andere laat je niet weggaan. We maakten het hier allebei mee. Wij kwamen terug van een rit naar de Cap de Formentor en rustten uit op de eigen kamer. Niet veel later wilden wij ons leuke boutique-hotel, dat slechts 7 kamers en een uitstekend restaurant heeft (S'Arc in Alcudia), verlaten om ergens op een ander terras een drankje te drinken. De voor-, zij- en achterdeuren bleken potdicht te zitten. Ik probeerde de deuren te openen met een tweede sleutel aan mijn keycard. Niets lukte. We zaten ingesloten en het hotelpersoneel was nergens te bekennen. In de lobby zocht ik naar het telefoonnummer van het hotel en belde. De Spaanse baas nam op en ik legde hem uit dat we opgesloten waren. Hij begon mij uitvoering toe te lichten hoe ik de tweede sleutel moest gebruiken op de voordeur. Ik ben wel blond maar toch zeker niet achterlijk... Wellicht zegt het ook iets over mijn Spaanse taalvaardigheid?! Iemand had de zware eiken voordeur kennelijk van buitenaf op slot gedraaid; aan de binnenzijde zat eenvoudigweg geen sleutelgat. Ik was boos want als er brand zou zijn uitgebroken, zouden we als ratten in de val zitten. Dat zei ik hem dan ook. Het liep gelukkig met een sisser af. We zijn nog steeds graag geziene gasten. Langdurige gasten; volgens mij zijn ze niet gewend aan mensen die een week op hun locatie verblijven.

Onze (vakantie)dagen zijn hier goed gevuld; doorgaans met een combinatie van cultuur en natuur. Op zondag reden we naar Cap de Fermentor, de kaap aan de uiterste noordwestpunt. Het was een slingerweg met soms steile wegen, die op sommige trajecten geen vangrail had. Niet gemakkelijk voor een chauffeur met hoogtevrees. Mijn handen plakten af en toe aan het stuur. Eenmaal bij de vuurtoren aangekomen, bleken we in een verkeerschaos te zijn terechtgekomen. Ik kon niet parkeren, stond op een helling en kon nauwelijks keren. Mijn liefje sprong uit de auto en dat gaf enige ruimte tot manoeuvreren. De spiegels moesten wel worden ingeklapt. We zochten verkoeling op de Playa de Formentor.

Eergisteren bezochten wij Valldemossa waar Frédéric Chopin en zijn minnares George Sand woonden; hij is componist van Poolse origine en zij (Aurore Dupin) een adelijke Franse romanschrijfster. Ik ken haar als een feministe van het eerste uur en las haar autobiografische boek 'Een winter op Majorca' op de middelbare school. We woonden een miniconcert bij van Chopin-sonates en nocturnes. Ook hierna gingen we zwemmen, op Playa de Muro. Tevens kochten we een goede kwaliteit olijfolie bij een zeer aardige eigenaresse van een delicatessewinkel in Valldemossa. Ruim vóór de jaartelling veroverden de Romeinen Mallorca. Zij brachten wijn en olijfbomen mee naar het eiland. Sommige olijfbomen die hier staan, zijn dus al eeuwenoud. Je ziet die dikke, knoestige bomen overal op het eiland. Pas in de laatste tien jaar kwam de wijnbouw op Mallorca echt van de grond. Mijn favoriete wijn van dit moment is een Mallorcaanse rosé: 'Flaires' van Mortitx. In het binnenland kwamen wij bij toeval langs het gebied waar de druiven groeien. Mortitx produceerde dit jaar slechts 5.000 flessen Flaires- rosé. De dame van de verkoop had nog slechts 1 doos op voorraad. Het is allemaal tamelijk kleinschalig, de flessen worden met de hand in dozen ingepakt. Wij behoren tot de geluksvogels die de wijn mochten proeven.

Gisteren reden we naar het klooster van Lluc om om 11:00 uur naar het jongenskoor, Els Blauets (de blauwtjes) genaamd, te kunnen luisteren. Het jongenskoor gaat in blauwe soutanes gekleed. Ook hier bestond de route uit haarspeldbochten en smalle, steile stukken. We kwamen op tijd aan en liepen naar de kerk. Niemand leek aan te treden?! Ik liep naar een mevrouw van de organisatie en vroeg hoe laat het koor zou gaan zingen. 'No canta hoy, siempre vacaciones'. De jongemannen hebben nog steeds vakantie... We zwommen 's middags in de Cala (baai) de San Vincenç.

Vandaag, op de verjaardag van mijn liefje, zeilden we op een grote catamaran vanuit de haven van Alcudia om Cap de Formentor heen, naar het uiterste noorden van Mallorca. Het schip voer naar baaien waar het goed toeven was al viel het snorkelen wat tegen (na alles wat ik had gelezen èn al heb gezien). Vanwege de grote helderheid kon  ik ver en diep kijken.

Het Middellandse zeewater rondom Mallorca is glashelder en heeft rijke schakeringen blauw en groen. Alsof we in de tropen zijn. Als je in het water ligt, voelt het bovendien fluweelzacht aan. We genieten daarvan met volle teugen. Het lijkt minder zout dan het water waarin wij zwemmen aan de Costa Blanca. Zou het kunnen? Het is tenslotte dezelfde zee...
Enige tijd geleden las ik dat de Meditteráneo elke jaar zouter wordt. Door de stijgende temperatuur van de aarde, verdamt elk jaar gemiddeld 1 meter water meer dan in het voorgaande jaar.

Met alle verjaardagswensen, kaarten en een bestaande ster die naar haar is vernoemd, voelt mijn zeemeermin zich een heus feestvarkentje. Zelfs deze kwal bracht daarin geen verandering.


P.S. De kwaliteit van de wifiverbinding is hier nogal wisselvallig. Een online webalbum van deze reis zal ik daarom samenstellen nadat we zijn teruggekeerd naar de Costa Blanca.