Eileantje

Mijn favoriete viervoeter in Nederland, Eilean, die ik vanaf het begin van onze kennismaking liefdevol Snolliebollie noemde, werd gisteren uit haar lijden verlost. Ik las dat droevige bericht van haar biologische moeder vanmorgen. Haar toestand verslechterde in de afgelopen weken. Eerder overkwam haar een TIA en ze leed aan artrose. Eilean had pijn; niet alleen bij het wandelen, dat ze al een tijd niet meer leuk vond. Labradors willen het hun baasjes graag naar de zin maken dus ze tonen niet snel hun eigen ongemak. De pijnstillende medicatie die zij aanvankelijk kreeg toegediend, bleek niet afdoende. Daarop kreeg ze morfine, verpakt in stukjes worst. Werd ze op haar oude dag nog een drugshond ook..?!

Eilean was een lieve blonde labrador die vandaag 13 jaar oud zou worden. Sommigen noemden haar een dom blondje. Ik bekeek dat genuanceerder. Ze was mijn troostmeisje in moeilijke tijden: 'she turned my soul from dark to day' aan het begin van 2009. In 2010 en 2011 mocht ik haar oppasmoeder zijn. We gingen samen uit van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Door weer en wind. Met en zonder tennisbal.

Er waren vele rituelen; vooral die van het slapengaan deed mij telkens lachen. Nadat we in huis terugkeerden, spoedde zij zich uit zichzelf naar haar mand waar zij met smakkende lippen wachtte op haar laatste hondenbrokje van die dag.

Ik herdenk ook haar enthousiaste geblaf bij binnenkomst, haar grappige gehuppel als ze om aandacht vroeg, haar natte neus die ze tegen mijn hand drukte als ze voor een knuffel kwam. Ze vertoonde nóg meer voorbeeldig gedrag: braaf wachtte zij voor de deur van de lokale slager en bakker. Zij zette geen pootje over de drempel, tot verbazing van het winkelende publiek. Ze kreeg altijd een plakje worst en een kapje brood. Je kon dit lieverdje op vier pootjes namelijk moeilijk iets weigeren. Ik zeker niet!

Samen beleefden wij vele avonturen. Als Snolliebollie speelde ze de hoofdrol in de film 'Mijn leven als hond', haar portret sierde een internationale museumwand, ze werd door Interpol gezocht (omdat ze zo lieflijk was), zij werd vereeuwigd door Andy Warhol, door Rubik, haar biologische vader en door mij. Snolliebollie en ik beloofden elkaar ooit eeuwige trouw (zie http://vanderwilkie.blogspot.com.es/2009/07/eeuwige-trouw.html).

Eerder dit jaar was zij nog mijn wandelmaatje in Nederland, al deden we het rustig aan. Ik vertelde mijn liefje onlangs dat ik toen al het gevoel had voor altijd afscheid van haar te nemen, toen wij in mei wegreden. Ik ben geen religieuze romantica maar ik ben er zeker van dat Snolliebollie aan de hemelpoort niet door Petrus zal worden geweigerd. Ik ga haar missen.

IN HEAVEN She did not know that she was dead But, when the pang was o'er,  Sat down to wait her Master's tread  Upon the Golden Floor, With ears full-cock and anxious eyes,  Impatiently resigned;  But ignorant that Paradise  Did not admit her kind. There was one step along the Stair  That led to Heaven's Gate;  And, till she heard it, her affair  Was -- she explained -- to wait. And she explained with flattened ear,  Bared lip and milky tooth--  Storming against Ithuriel's Spear  That only proved her truth! Sudden -- far down the Bridge of Ghosts  That anxious spirits clomb--  She caught that step in all the hosts,  And knew that he had come. She left them wondering what to do,  But not a doubt had she.  Swifter than her own squeal she flew  Across the Glassy Sea; Flushing the Cherubs everywhere,  And skidding as she ran,  She refuged under Peter's Chair  And waited for her man. There spoke a Spirit out of the press,  'Said: -- "Have you any here  That saved a fool from drunkenness,  And a coward from his fear?" "That turned a soul from dark to day  When other help was vain;  That snatched it from wan hope and made  A cur a man again?" "Enter and look," said Peter then,  And set the Gate ajar.  "If I know aught of women and men  I trow she is not far." "Neither by virtue, speech nor art  Nor hope of grace to win;  But godless innocence of heart  That never heard of sin: Neither by beauty nor belief  Nor white example shown.  Something a wanton -- more a thief --  But -- most of all -- mine own." "Enter and look," said Peter then,  "And send you well to speed;  But, for all that I know of women and men  Your riddle is hard to read." Then flew [Eilean] from under the Chair,  Into his arms she flew --  And licked his face from chin to hair  And Peter passed her through! Rudyard Kipling (1865-1935)

Farewell, my Furry Friend.