Daad van verzet

Enkele weken geleden reed ik met een goede vriend naar de plaatselijke golfbaan. We gingen een rondje ballen. Op de parkeerplaats trof ik een Nederlander die ik in 2007 kortstondig had ontmoet. Ik herkende hem maar hij mij niet. Dat kan van alles zeggen over de indruk die ik op anderen maak maar het zegt vooral iets over mijn eigen opmerkzaamheid. De vriend was verbaasd dat ik mij precies herinnerde waar en onder welke omstandigheden ik die man had ontmoet. Hij vroeg zich af of dat door mijn Picasa-ervaring kwam?

Wellicht. Al kan ik mij soms namen of jaartallen niet (direct) herinneren, met mijn visuele geheugen is niets mis. Ik ben een kijker, altijd geweest. Ik geef mijn ogen doorgaans goed de kost en bovendien denk ik vaak in beelden. Regelmatig zit er een cameralens voor; dan kijk ik door cameraogen. In mijn studententijd volgde ik een DoKa-cursus waarna ik thuis experimenteerde, de Donkere Kamer van Barefoot. Toen ik mijn liefje leerde kennen, werd zij mijn favoriete onderwerp. In 2000 kreeg ik mijn eerste digitale camera. 
De kwaliteit van mijn fotografie verbeterde daarmee geleidelijk, al zeg ik het zelluf. Dat is een van de prettige bijkomstigheden van digitaal fotograferen: je kunt direct zien wat je wel of niet goed doet. Het leverde tot dusver 25.000 beelden op in mijn bibliotheek. Minstens evenzoveel foto’s gooide ik direct of in de loop van de tijd weg. Mijn foto’s beheer ik inderdaad met Picasa, het (gratis) fotobewerkingsprogramma van Google waarover ik als amateur-fotograaf tevreden ben.

In mei 2011 logeerden wij een weekje bij Michiel en Marianne op Java; over dat bezoek blogde en fotografeerde ik met plezier. Het Picasa-album 'Midden-Java' staat nog steeds online. Zij wonen daar vanaf het moment dat Michiel aan de slag ging als fabrieksdirecteur van een Nederlands-Indonesische Joint-Venture. Vele andere projecten volgden. Inmiddels noemen hij en zijn vrouw Java hun 'thuis'. Afgelopen week stuurde hij ons een mail uit Dhaka (Bangladesh). Michiel is sinds enige tijd als vrijwilliger verbonden aan een project in het district Tangail, namens een Japanse overheidsorganisatie die hulpprojecten opzet en begeleidt in de armste landen van de wereld. Hij is betrokken bij de opzet van een kleinschalige ananassapfabriek die ervoor zorgt dat 400 arme boeren een beter bestaan kunnen opbouwen. Hij is een week per maand op locatie voor de technische coördinatie en de voortgangscontrole van dat project. Michiel doet dit werk uit ideële overwegingen.

Hij stuurde een serie foto’s mee. Deze Dhaka-straatimpressies troffen mij recht in hoofd en hart. Hij noemde zijn foto’s 'plaatjes' maar dat vond ik onterecht. Het zijn stuk voor stuk geslaagde schilderijen met een menselijke focus. Michiel zou met zijn foto’s wat mij betreft prijswinnaar kunnen zijn in een National Geographic-fotowedstrijd. Dat alles schreef ik hem terug.

Eénmaal deed ik zelf mee aan de Nederlandse competitie, in een vlaag van overmoed. Overigens zonder resultaat (maar ik verwachtte niet anders). De prijswinnaars van de Traveler Photo Contest 2012 werden onlangs bekendgemaakt. Het leverde fantastische foto’s op. Al bladerend, viel mijn oog op iets opmerkelijks. Een van de ontvangers van het predicaat lof, ene Saukhiang Chau, had op eenzelfde locatie een vergelijkbare foto gemaakt in de stad Chefchaouen die ik in 2008 bezocht. Marokkaanse hangouderen. 

Zijn resultaat vond ik aanzienlijk beter: beter licht, scherper beeld, meer actie in de foto. Kameraderie. Met een leuk gekozen titel: 'The Last Supper of Da Vinci?' 
De man in djellaba met de witte puntmuts op mijn foto is ook het middelpunt op die van hem. Toen ik de foto maakte, schermde een man zijn gezicht af terwijl anderen wegkeken. Tja. Fotograferende vrouwen in Marokko... Van fotograaf Saukhiang lijken de heren zich niet bewust. Knap gedaan.

Foto’s zijn niet alleen onderhoudend om naar te kijken, ze zijn tevens een daad van verzet tegen verloren gegane tijd. Mijn liefje legt haar ervaringen als notities in een papieren logboek vast, ik doe dat in foto’s. Het maakt ons een prima team. Zo kunnen we namelijk beiden èn samen op elk gewenst moment een beetje verleden tijd terughalen en herbeleven. Als zij mij soms plagend vraagt waar ik op enig moment in het verleden was, antwoord ik haar in plaatjes. Als ik haar in mijn gedachtenstroom tracht mee te nemen, verwijs ik naar foto’s die ik op een bepaalde locatie maakte. Zo vertelt ieder van ons haar verhaal in eigen stijl.

Binnenkort zullen wij weer naar Azië afreizen, een fotogenieke regio. Mijn Canon SLR met telelens gaat weer mee, net als de Sony Cybershot voor snelle plaatjes en onderwateropnamen. Ik vermoed dat er weer honderden foto’s bij zullen komen. Ik verheug mij erop!