Goodbye, Hello

Als er één ding is dat mij hier thans opvalt, is het de herstelde bouwlust. Als ik uit het zijraam kijk, zie ik een horizon die mij sterk doet denken aan mijn laatste baan. Ik werkte destijds mee aan de bouw van Terminal 5 op luchthaven Heathrow (Londen). Toentertijd was het de grootste bouwput van Europa.

Ook hier verrezen recent ettelijke bouwkranen. Ze torenen boven alles uit; ik telde er 10. In Villamartin sloeg de bouwlust onlangs weer in alle hevigheid toe. Ik bekeek de bouwputten van dichtbij. De huizen en appartementen die er reeds stonden, verloren met de nieuwbouw veel van hun privacy of uitzicht. Sommige huizen verloren zelfs al het uitzicht; een groot aantal staat inmiddels te koop. Toegevoegd aan de miljoenen woningen die hier al zielloos staan... Heeft men dan niets geleerd? Die nieuwe huizen en appartementen, met beperkte inhoud en lage vraagprijzen, worden in mijn beleving bovenop elkaar gebouwd. In sommige appartementsblokken kun je met een beetje lef van het ene balkon naar het andere springen. Wie wil nu zó wonen, vroeg ik mij in verbijstering af?!

De Costa Blanca werd ooit bestempeld als “het Florida van Europa”. Men verwachtte dat de gezonde lucht, het milde klimaat en de voorzieningen alhier veel 'oudere jongeren' uit Noord-Europa zouden aantrekken. Dat bleek zo te zijn al vertrokken er weer velen door de financiële crisis. Een crisis, die in Spanje harder toesloeg vanwege de jarenlange tomeloze bouwdrift. De Spaanse overheid wil nu nóg een stap verder gaan en bedacht een nieuwe stimuleringsmaatregel: mensen van buiten Europa krijgen bij aanschaf van een huis of appartement met een aankoopprijs van meer dan € 160.000 een verblijfsvergunning. Daarmee worden vooral kopers uit Rusland en Azië aangemoedigd in Spanje te gaan investeren. Wellicht nog even en dan ligt Little Asia op een uurtje rijden van hier?!

We verruilen dit Spanje binnenkort voor Borneo, beroemd om de biodiversiteit op de grond en onderwater. De Borneo Post was in de afgelopen een rode draad in mijn blogs; dat zal de komende weken zo blijven, als het aan mij ligt. Wekelijks staat er wel iets verrassends in die krant.

Deze week las ik met veel interesse over het 'Strategic Crocodiles Management Plan'. In de provincie Sarawak (zuidelijk deel van Maleis Borneo) is men begonnen met de uitvoering van dat plan. Het plan behelst het krokodilvrij maken van waterwegen die ook intensief worden gebruikt door mensen. De dieren worden niet gedood. Krokodillen zijn beschermd in Maleisië, volgens de Wild Life Protection Ordinance van 1998. Overtreders van deze regelgeving kunnen rekenen op een maximum geldboete van RYM 10.000 (€ 2.500) en een jaar gevangenisstraf voor het opjagen, doden, houden, verkopen of eten van krokodillen.

Met een beetje goede wil zou je de uitvoering van het plan onvrijwillige migratie van de krokodil kunnen noemen. Men begint in de directe omgeving van Damai Beach, een bestemming op onze reislijst. En de uitloop van de rivier Kinabatangan wordt genoemd. Ook op de lijst. We zijn gewaarschuwd! Zwemmen met Irrawaddydolfijnen zit er dus tijdens deze reis niet in. Het deed mij terugdenken aan onze eerste rondreis door Australië, in 2005. Nog nooit zwommen we zo weinig in zee, onder andere vanwege zoutwaterkrokodillen!
Waarheen deze migratie de dieren brengt, werd niet vermeld...

Tja, ieder landje heeft zijn duistere kantje, zakmaarzegguh.

De reistassen zijn gepakt; tesamen wegen ze iets meer dan 20 kilo. Good job! Normaliter vliegen we naar Azië vanuit Londen. Deze keer doen we het anders. We reizen eerst met een Spaanse vliegmaatschappij naar Barcelona en vertrekken van daaruit naar Singapore. Onze laatste bijdrage aan de Spaanse economie voor 2012. Later deze week zullen we in Borneo aankomen. Leo Dovente. Dan pak ik de blogdraad graag weer op. Bring it on!