Het ontbrekende stofje

Momenteel loop ik niet over van inspiratie om te bloggen. Dat komt grotendeels door verstoorde nachtrust. Vannacht was weer zo’n nacht maar deze keer onderging ik het niet in mijn eentje. Op een bepaald moment zei mij liefje: “hoor je de zee bulderen?” We slapen met open raam.

In eerste instantie hoorde ik het niet want ik lag met mijn slechte oor in de lucht. Daarin kreeg ik in juni 2011 een fikse oorontsteking tijdens een verblijf in Bali. Ik ging naar de plaatselijke KNO-arts en ontving oordruppels van haar. De pijn zakte gelukkig weldra. Terug in Spanje liet ik de specialist voor de zekerheid nog een controle op mijn oor uitvoeren. Er was volgens hem geen schade te zien. Sindsdien is mijn linkeroor niet meer de oude. Mijn liefje houdt daar een andere mening op na: volgens haar heb ik ‘gewoon’ disco/Discman/iPodoren...

Ik draaide mijn goede oor naar het geluid. En ja hoor: de zee bulderde; niet zo’n beetje ook! Een prachtig geluid waarvan ik houd maar dat hier niet vaak is te horen. Dat ligt niet aan de afstand tot het strand. Wij wonen op slechts 3 kilometer afstand (vogelvlucht) van de Middellandse Zee. Het bulderen hoorden wij regelmatig in ons huis in de duinen van Kijkduin en in onze villa aan de Balizee. Hier aan de Costa Blanca horen we het geluid zelden. Zo lagen we nog enkele uurtjes samen te babbelen. Als we zo’n nacht gezamenlijk meemaken, wijten wij dat aan het stofje dat ontbreekt. Het geliefde stofje dat je in slaap brengt en houdt tot het ochtendgloren.

We namen ons voor de volgende dag naar de zee te gaan om te zien hoe ‘ons’ strand eruitziet. Zo gezegd, zo gedaan. Een grote lap strand was verdwenen, er stonden nog steeds hoge golven, de ligstoelen en parasols stonden er treurig bij, met de voetjes in het water. Het parkeerterrein stond grotendeels onder water, net als de weg langs de boulevard. Ik was de enige fotograaf, niet de enige kijker.

De kachel snort hier, het regent hier dagelijks en donkere wolken drijven in hoog tempo voorbij. Ik draag een trui, sokken en winterschoenen. Het liefst zou ik nu een winterslaap houden, tot het moment dat we naar Borneo (mogen) vertrekken. Wachten is namelijk evenmin mijn forte. Sowieso ongeduldig van aard, in combinatie met heel veel zin in de nieuwe ervaringen van de aanstaande reis. Mijn liefje en ik zeggen thans regelmatig tegen elkaar dat het moment van afreizen wel al had mogen aanbreken. We hebben allebei grote zin om weer naar de warmte te reizen en nieuwe avonturen te gaan beleven.

Wellicht hadden we eerder kunnen wegvliegen maar dan hadden we een aantal leuke vrienden en kennissen niet getroffen en gesproken. Langzaamaan nemen we afscheid van lokale vrienden en kennissen. Afgelopen weekend hadden we een gezellig avondje uit in een plaatselijk restaurant met nieuwe buren en oude bekenden. In de komende dagen zullen we andere vrienden weerzien. Als het weer het toelaat, gaan we met hen nog een rondje golfen. Daarmee zullen we het golfseizoen 2012 hopelijk in stijl afsluiten.

We zijn ons Spaanse appartement in gereedheid aan het brengen voor een lange afwezigheid: we begonnen onlangs aan een schoonmaakbeurt. Stofzuigen en stoffen doen wij wekelijks. Muurtegels lappen doen wij als het nodig is. Dat was nu. De meeste mensen laten zoiets uitvoeren voordat ze aankomen, wij doen het als we weggaan. De rugzak van mijn liefje haalde ik uit onze schuur, net als de waterschoenen, de waszak en mijn snorkelset. De strandstoelen, de -parasol en de autokoelbox borg ik op. Die hebben we hier voorlopig niet meer nodig, de zomer is definitief voorbij.

De voorbereidingen voor de aanstaande reis gaan ook door. Het opvallendste nieuws in de online versie van de Borneo Post was in de laatste dagen allereerst de electriciteitsstoring in Kuching, de hoofdstad van de provincie Sarawak, in de zuidpunt van Maleis Borneo. Die duurde 15 uur?! Twee zaklampen liggen inmiddels bij de stapel reisspullen. 

Het buiten de oevers treden van de rivier Skrang, iets ten noorden van de stad Kuching, was deze week het ander vermeldenswaardige nieuwsfeit. Er viel zoveel regen in die regio dat er op enig moment circa 90 centimeter water op de weg stond. Daardoor kwam het verkeer tot complete stilstand. Het ziet er daar ongeveer hetzelfde uit als hier... Overal ter wereld moet steeds ernstiger rekening worden gehouden met overstromingen. Een reis naar en een logeerpartij in die stad staat voor de komende weken op het programma. 
Afscheid nemen en tegelijkertijd wachten tot we weggaan: ik vind het geen gemakkelijke combinatie. Overigens werkt het stofje op het moment van typen wel. Zzzzzzzzzzzzzzzzz.