Weg

De regelmatige lezer weet dat wij binnenkort voor langere tijd naar Azië afreizen om te overwinteren. Het eerste deel van die reis behelst een trektocht door Borneo en West-Maleisië. Het wordt een boeiende combinatie van natuur en cultuur.

Sinds ik de Borneo Post online lees, is er elke week wel iets opmerkelijks te zien of te lezen. Vorige week haalde ik de gedoofde lichten van het internationale vliegveld Kota Kinabalu aan, deze week schoot een vliegtuigje van de landingsbaan in Marudi (Centraal Maleis Borneo) en kwam in een belendende greppel terecht. Was de piloot de weg kwijt? Hij raakte in ieder geval goed van het padje af. 
Om de schijn van leugen of fantasie te vermijden, plaats ik de foto erbij, mèt datum. De passagiers kwamen met de schrik vrij. Niemand raakte gewond.

Deel 2 van onze reis zal Bali als bestemming hebben. Terug van weggeweest. Wij betrekken onze eigen villa niet want die wordt inmiddels door anderen bewoond. Van kennissen gaan we een kleine villa in de heuvels van Lovina huren. Dat huis staat op loopafstand van de Montessori-school van ons Balinese vriendje Yudha dus dat komt goed uit. Bovendien kunnen we lopend naar Lovina-centrum. De huurvilla kijkt uit op rijstvelden en heeft een klein zwembad. Ook dat komt goed uit met mijn 5-jarige zwemvriendje.

We zouden ons huis aan de Zeeweg in het eigen dorp nu niet eens kunnen bereiken. Dat zit zo. De toegangsweg naar de villa’s moest hoognodig worden verbeterd; dat stond al lange tijd op het programma van ons en de buren. De weg werd met de tijd slechter begaanbaar en het bruggetje halverwege bleek op instorten te staan. Er moest dus iets gebeuren voordat het regenseizoen 2012 in Bali losbarst. Alhoewel het regenseizoen naar verwachting deze maand zal beginnen, is het er thans nog heel warm. Men voorspelt dat die hoge temperaturen tot het begin van volgend jaar zullen aanhouden; wellicht maken we er nog een staartje van mee. In de hooglanden van Bali, rondom Bedugul, (halverwege Denpasar en Lovina) is de eerste moessonregen reeds gevallen.

De toegangsweg waarover het gaat, is een openbare weg dus er moest met lokale instanties worden overlegd. Wellicht dat de kepala desa (dorpshoofd ofwel de burgemeester) een oplossing had. Het gedeelte van de weg achter de villa’s is eigendom van elke villa-eigenaar afzonderlijk. Die delen zijn doorgaans droog en daardoor goed begaanbaar. Het gaat om de weg tot aan de eerste buitenlandse villa, met aan beide kanten water dat wordt beheerd. De Balinese Subak is een wereldwijd begrip: het is de naam voor het traditionele irrigatiesysteem waarmee de rijstbouw als 900 jaar mogelijk wordt gemaakt op het Island of the Gods. De man die aan het hoofd van dat systeem staat, wordt beschouwd als een belangrijke persoon. Die van ons dorp draagt dat met verve uit. Als hij ergens een schuifje opent, kan het water ons tot de lippen komen te staan. Een beproefde manier van pesten...

De Australische buurman nam het voortouw namens alle buitenlandse villa-eigenaren. Hij is een oudere professor die vloeiend Bahasa Indonesia spreekt; dat spreekt allemaal in zijn voordeel. Hij kwam uit bij het hoofd Waterbeheer van het dorp. Die kennen wij persoonlijk, hetgeen ons ongeschikt maakt om met hem om de tafel te gaan. Men kwam tot de volgende afspraak: wij betalen het onderhoud aan de openbare weg, zij doen het werk. Die verdeling verrast niet. Het goede nieuws is dat er geen snorkelsets hoeven te worden uitgereikt aan iemand die een villa wil bezoeken.

In de afgelopen dagen ontvingen we foto’s van de wegwerkzaamheden. De weg wordt eerst opgehoogd en verbreed, de nieuwe brug wordt daarna gestort. In de eerste dagen van het werk leek er meer water óp de weg te staan dan ernaast of eronder?! 

Dat maakte de doorgang erg lastig voor villapersoneel, eigenaren en gasten. Een enkeling durfde het aan. Wij hoorden verhalen over gasten van verhuurvilla’s van buren; zij zouden met hun koffers over het strand slepen. Kasian. Als ik verhuurder zou zijn dan had ik een plaatselijke vissersboot of een lorry georganiseerd!

De volgorde van de werkzaamheden had sowieso anders gemoeten: eerst de nieuwe brug storten, dan de weg verbeteren. Temeer daar de bouwvakkers van dezelfde familie een week na aanvang van het werk aan een grote Hindoeceremonie (Ngaben) deelnamen. Dat oponthoud duurt voort waardoor voorlopig niemand de weg kan gebruiken. Tja. “It always gets worse before it gets better!” We weten er alles van.