Doe maar geen toer, neem mijn broer

Ons hotel op Pulau Pinang (Eiland Penang) ligt aan het noorderstrand. Niet aan het strand waar de Hiltons, de Shangri-La's en andere 5-sterrenhotels staan maar wel direct aan zee. Wij doen het met minder sterren maar het hotel zit goed in de verf, de kamer is groot, schoon en heel ruim; mèt balkon en uitzicht op de Straat van Malakka. Dat is een van de drukstbevaren waterwegen van de wereld. We zien vele ferry’s, containerschepen en menig cruiseschip voorbijgaan.

's Avonds openen we de schuifpui zodat we kunnen inslapen met het ruisen van de branding. Slapen zonder airco heeft onze voorkeur. Bij het ochtendgloren horen we heel in de verte de imam oproepen tot het ochtendgebed. In de ochtend liggen de schelpen opgetast op het witte strand. Ik buk momenteel vooral voor kleurrijke pecten maar ik trof ook schelpen aan die ik wel kende maar niet eerder zelf raapte. Ik nam (slechts) één uitschuifbare breinaaldenkoker mee; mijn favoriete schelpentransportmiddel.

Vanaf het balkon kijken we tevens neer op een groot zwembad dat de Chinese Zwemclub (Kelab Renang Cina) bleek te zijn. Aan de receptie van het hotel vroegen we of we daar eventueel mochten zwemmen. Zij dachten van niet. Ons hotel heeft weliswaar een eigen zwembadje maar daarin dobberen, wat mij betreft, te veel mensen in boerkini en wat daarop lijkt. Dat vind ik niet erg hygiënisch.

Toen we de man aan de receptie van de privé-Chinese kelab vervolgens vroegen of we in hun 50meterzwembad mochten zwemmen, knikte hij bevestigend. Hij meldde wel dat we moesten worden uitgenodigd door een lid. Tja, hoe krijg je dat voor elkaar? We hoefden niet lang te wachten: meneer Hun Bin diende zich per omgaande aan als gastheer. Na registratie in het grote boek en na betaling van €3 mochten we te water.

Ons eigen hotel is, zoals gezegd, een prima adres maarehh... er is geen bar en er wordt geen alcohol geserveerd. Dat detail misten we, bij het boeken. We zijn echter niet voor een gat te vangen en gingen op zoek naar een supermarkt. We kwamen zowaar uit bij Tesco en The Fresh Food People waar Britse en Commonwealth-producten van de schappen spatten! Een mooie Australische rode wijn was daarna snel gevonden.

We informeerden bij de hotelreceptie of we onze eigen wijn mochten meebrengen naar het diner. Dat mocht. Uit respect voor de aanwezige moslims zonderden we ons af van de rest van de gasten; we besloten op het terras te eten. Dat is geen straf. In de meeste binnenruimten staat de airco heel hard aan. Het is er soms ijzig koud (kouder dan in Nederland). Dat is wellicht de reden waarom ik inmiddels keelpijn en een snotkop opliep.

De fles stond in een zak naast de poot van de tafel. De jongeman die ons serveerde, vond dat onnodig. Hij begreep heel goed waarom wij een glaasje wijn willen drinken. Dat doen mensen die op vakantie zijn. Ik liet het daar maar bij... Hij vroeg ons of we al trips hadden geboekt. Hij had namelijk een broer die ons wel zou kunnen rondrijden. We dankten hem hartelijk. Je zegt in Azië bij voorkeur geen 'nee'. Je glimlacht vriendelijk en doet vervolgens je eigen ding. Doorgaans regelen we onze uitstapjes zelf. Leg aan een lokalo maar eens uit dat je alle bezienswaardigheden van Pieneng (zoals Penang hier wordt uitgesproken) al hebt bestudeerd, dat de wandel- casu quo busroute al is uitgestippeld.

Ook in Penang, waar bijna 1.5 miljoen mensen wonen, is de bevolking samengesteld uit Chinezen, Maleisers en Indiërs. Het eerste dat mij hier echter opviel, is de diepdonkere huidskleur van vele van hen. Het lijken wel Bangladeshi?! Of wellicht zijn het Birmezen? Ik heb het (nog) niemand gevraagd. Penang staat op de lijst van UNESCO-Werelderfgoed. Dat is vooral te danken aan de combinatie van Westerse en Oosterse architectuur. We bekeken al veel bezienswaardigs. Er staat een zeer indrukwekkende Birmese tempel, de grootste Boeddhistische tempel in Maleisië (Kek Lok Si), paleiselijke Chinese clanhuizen en gebouwen uit Engelse tijd. Er bevindt zich een moskee uit Aceh en we liepen door Little India. Penang is een heuse smeltkroes. 

We wisselen een dag vol cultuur af met natuur. Zo bezochten we gisteren de Specerijentuin met honderden soorten flora & fauna en vele vlinders; een Chinese gids gaf ons uitleg over de inhoud van dit stukje tropisch regenwoud. Zie het bijbehorende uitdijende webalbum.

Aanstaand weekend zullen we met de ferry naar het eiland Langkawi varen, op 3 uur ten noorden van Penangeiland. De kaartjes zijn al gekocht; er gaat tweemaal per dag een boot die kant op en het zal druk zijn. Niet alleen Aziaten, die momenteel schoolvakanties vieren, maar ook met toeristen uit Europa en andere delen van de wereld. Op dat eiland zullen we Kerst en Oud & Nieuw gaan doorbrengen.