Rijst, rugzak, ringgit

Het is alweer de laatste dag van het jaar. Een jaar geleden vertoefden mijn liefje en ik in New South Wales (Australië). Dit jaar verblijven we in Maleisië. Ook hier en nu snelt de tijd. Orang oetans en langneusapen die wij in Borneo zagen -volgens mijn liefje spel ik het woord al weken fout maar deze combi van Europees en Aziatisch vind ik het mooist- lijken ver weg al is de herinnering in mijn geheugen gegrift.

Rijst, rugzak, ringgit: het bleek een mooie combinatie al kwamen we tot de conclusie dat we niet naar Maleisië zullen terugkeren. Er zijn hier mensen die jaar na jaar naar hetzelfde oord terugkeren. Dat is niets voor mij. Daarvoor is de wereld tè groot. Er zijn nog zoveel interessante landen die ik niet heb bezocht!

In Azië rondreizen terwijl Aziaten vakantie houden, is een ervaring op zich. Met positieve en negatieve kanten. Doorgaans verdwijnen bekende gezichten na twee à drie dagen; hun vakanties zijn dus kortstondig. Wij worden steeds beter in het onderscheiden van de diverse nationaliteiten. Thai, Maleiers, Koreanen, Chinezen, Japanners: we herkennen hun trekken. Kunnen we het niet zien, dan is het wel te horen. Als twee van de weinige Europeanen, vallen we op. We worden vaak toegeknikt en toegelachen. Af en toe wordt ons een goede dag of merry x-mas toegewenst. Heel soms volgt daarop een algemeen praatje.

Vakantie met Aziaten gaat tevens gepaard met flink veel herrie. Een hoteldeur zachtjes dichtdoen, is genetisch niet mogelijk in geval van Aziatische handen. 's Avonds laat de hotelkamer herinrichten, is een idee dat menig creatieve Aziaat heeft. Elkaar luidruchtig goede nacht wensen na middernacht, is kennelijk goed gebruik. Vooral Aziatische kinderen mogen tijdens een vakantie doen en laten wat ze willen. Om 12 uur 's nachts in groepjes schreeuwend door de hotelgangen rennen is dan ook niets verbazingwekkends...

In één hotel hadden we de pech dat onze kamer naast twee familiekamers lag die met tenminste tien luidruchtige grote en kleine Aziaten waren gevuld. Het kindermeisje in pyjama, waarschijnlijk een Filippijnse, deed de kamerdeur wijd open na mijn aankloppen en verschrikt weer dicht na mijn verzoek. In een ander hotel lagen we naast de kamer van een vader die ik al de gehele dag druk bellend had zien rondlopen. Toen zijn telefoonwekker vanaf 5 uur 's ochtends afging en daarna om de 10 minuten bleef rinkelen, vond ik het welletjes. Ik roffelde luid op zijn kamerdeur en vroeg hem zijn wekker af te zetten. Hij is dan wellicht niet op vakantie maar de rest van het hotel wel?! En mijn oordoppen doen goede dienst.

Dat alles is klein ongemak.

De rest van 2012 was over het algemeen ook goed wat mij betreft, al waren er trieste momenten: mijn oudste zus overleed na een jarenlange ongeneeslijke ziekte, een andere zus kreeg de diagnose borstkanker gesteld, werd geopereerd en is thans bezig aan een preventieve chemotherapie die haar geestelijk en fysiek zwaar valt. Mijn liefje en ik, ervaringsdeskundigen, lijden op afstand met haar mee.

Twee van mijn beste vrienden kregen de diagnose huidkanker gesteld maar sprongen door het oog van de naald. De schrik zat er evenwel goed in. Met het verstrijken der jaren is het onontkoombaar dat dierbare mensen (ernstig) ziek worden. Ik hoop evenwel dat het volgend jaar op dat punt minder enerverend wordt.

Het is met goed nieuws net als met hotelrecensies, kwam ik tot de conclusie.

We verblijven thans in een hotel op Langkawi dat wij enkele maanden geleden reeds boekten. Toen vonden we dat weliswaar vroeg maar de prijs-prestatieverhouding beviel ons. Net voordat we hier naartoe voeren, viel het oog van mijn liefje op een website met recensies van hotelgasten; een andere dan die wij raadpleegden bij de boeking. Ons hotel werd in niet mis te verstane woorden afgeserveerd: ontbijt niet goed, een handjevol ligbedden langs het -immense- zwembad, sommige kamers niet schoon, nauwelijks water uit de douchekraan. Het hotel ontving een dikke onvoldoende. We schrokken en krabden ons achter de oren. Hadden we niet opgelet? Moesten we iets anders boeken?

Er was echter niets van onze gading beschikbaar, het eiland bleek vol. Tja, dan het verblijf maar uitzitten?! Het viel alleszins mee: in onze grote kamer was alles schoon en functioneel (behalve internet). Het gebouw wordt momenteel opgeverfd maar daaraan storen wij ons niet al kun je je vraagtekens hebben bij de timing. Tijdens de Kerstdagen werd een enorme hoeveelheid kleurige en comfortabele ligbedden, parasols, stoelen, grote en kleine tafels afgeleverd. Dat minpunt werd daarmee weggepoetst. We maken inmiddels dagelijks een praatje met de hotelmanager. Met tips èn complimenten. Het is en blijft Azië.

Mijn conclusie: ontevreden mensen schrijven kennelijk sneller een negatieve recensie dan tevreden personen een positieve. 

Selamat Tahun Baru!

Ik wens jullie een gezellige jaarwissseling en een gelukkig nieuwjaar toe met veel goede gezondheid, liefde en vriendschap. Mijn liefje en ik hopen dat 2013 ons vooral veel goeds brengt uit Bali.