Bintangberichten – deel 3

In januari 2010 figureerden wij in een staatsieportret. Dat portret kwam tot stand in het Noorden van Bali, na de inwijdingsceremonie van onze villa aldaar. Die ceremonie heet 'Melaspasin' en houdt in dat het huis en de huistempel worden ingewijd, onder bezielende leiding van een Hindoeïstische heilige. Voor ons beiden werd het een lange, indrukwekkende dag. Ik las het verslag onlangs nog eens (zie blog Melaspasin).

Als je naar de foto van toen kijkt, valt een aantal dingen op. Staatsieportret en 'Oranje Boven' gaan goed samen! Vervolgens het korte haar op het magere koppie van mijn liefje. Het haar dat zij toentertijd miste, lijkt op mijn hoofd te zijn bijgeplant. Ik zie eruit als een vogelverschrikker. Aangezien mijn liefje een maand ervoor de laatste chemokuur kreeg toegediend in Spanje en in Bali was om aan te sterken, was het aan mij om de vereiste ceremoniële verplichtingen namens de familie uit te voeren. In de bloedhitte.

Vanzelfsprekend waren we in ceremoniële kleding. Op het staatsieportret staan Elsa, Ketut en hun drieenhalf jarige zoon Yudha tussen ons in. Wij met een gulle lach op ons gezicht, zij zonder. Het ontbloten van de tanden op een foto wordt als ongepast beschouwd.

Die foto hangt sindsdien pontificaal in hun huis. Om precies te zijn: boven hun bank. We lieten de afdruk inlijsten en deden 'm kado bij de inwijding van hun huis, niet veel later. Tijdens onze afwezigheid werd Yudha dagelijks onder de foto 'overhoord': wie is wie? Toen wij in juni van dat jaar naar Bali terugkeerden, wist hij ons nog feilloos uit elkaar te houden.

Onlangs maakte ik een nieuwe foto met de zelfontspanner. Niet op het terras van de eigen villa maar in de tuin van het huis dat wij tijdelijk huren, in Gang Bintang. Het werd een foto met een andere uitstraling. Zoek de verschillen!

Ook op die hernieuwde foto valt een aantal dingen op: allereerst het feit dat daarop zes mensen staan. De kleine Damai, die volgende maand twee jaar wordt, volgde in de afgelopen jaren dezelfde cursus als zijn grote broer: wie is wie op de foto? Hij vroeg zijn moeder regelmatig waarom hijzelf niet op de foto staat. Onze namen hebben nu ook voor hem geen geheimen meer al verhaspelt hij de mijne tot een langgerekte keelklank. De mannetjes brachten hun pluche vriendjes mee: beertje Pino is van Yudha, Pinguïn werd van Damai. Onze Euraziatische familie bestaat uit (tenminste) acht wezens!

Met Ketut en Elsa maakten wij veel mee en dat schiep een band. Met hen persoonlijk beleefden wij vooral hoogtepunten al gaven ze ons als personeel ook weleens kopzorgen. Toen wij op een bepaald moment in Bali buiten onze schuld in problemen raakten, steunden zij ons waar zij konden. Onlangs sprak ik hier met buurman Tom die een vergelijkbare relatie heeft met zijn manager Putu. Hij zei mij dat hij Bali al jaren geleden zou hebben verlaten als hij niet, net als wij, zo’n lokaal maatje zou hebben gehad. Ik schreef het enkele keren eerder: als Westerling wonen in een land waarin velen veel minder of zelfs niets hebben, is geen sinecure...

De beide zonen van Elsa & Ketut verschaften ons altijd plezier door hun aanwezigheid. Het contact met hen hield ons jong en was goed voor mijn Indonesische taalbeheersing. De band die we met hen allen hebben, zal in de toekomst wellicht minder innig worden en van karakter veranderen maar ik koester de herinneringen.

Ik nodigde iedereen direct uit voor de groepsfoto; er hing namelijk een zware regenwolk boven het huis. We zitten hier nog middenin het regenseizoen. Ik stelde de zelfontspanner van de camera in en vloog van het terras naar de tuin, nog net tijd hebbend om mijn ruime shorts op te halen. 
Het is opmerkelijk dat we allemaal in de camera kijken en allemaal met een lach op het gezicht staan. Ketut toont zelfs zijn tanden. Het werd een ander portret: moderner, minder traditioneel, vrijer. Dat past bij de relatie van nu, denk ik. Mijn liefje staat met flinke wallen op de foto. Het was namelijk zaterdagnamiddag, we nuttigden een lunch met wijn bij Spice Beach Club Lovina en waren zojuist aan een korte siësta begonnen... totdat ik de stem van Yudha door de Biersteeg hoorde schallen. Wat tenslotte opvalt, is dat onze huidskleur niet onderdoet voor die van de Balinezen. Iedereen is verguld met deze foto; zelfs Damai kan zijn ogen er niet van afhouden, volgens zijn moeder. De foto gaat op twee continenten boven de bank!