Lang wakker op Langwaki

Vandaag zijn we aan de laatste dag op het eiland Langkawi begonnen.

In de afgelopen dagen was ik niet erg in mijn hum. Dat gold ook voor mijn liefje. Dat kwam door de mails met negatieve berichten uit Bali. De mensen die thans in onze villa verblijven, meldden nare kwesties met personeel. Er moest iets veranderen. 2013 doet zijn naam eer aan, wat mij betreft. We eindigden 2012 niet erg positief en ook het begin van het nieuwe jaar liet sterk te wensen over. Dat vreet aan mij. Na vele mails over en weer gloort er weer een beetje licht aan het einde van de tunnel. We pakken de draad van het genieten met goede moed weer op.

We zaten aan het zwembad te scrabbelen toen een frisogende jongeman ons aansprak. Hij vroeg zich af in welke taal wij speelden en bekeek het volle bord. We vertaalden de woorden die daar lagen in zijn moedertaal. Het was een goede speelronde met fraaie woorden, evenwichtig over het speelveld verspreid. Mijn liefje heeft nog altijd het verlangen om van mij te winnen. Dat lukte haar in al die jaren niet maar vorige week was zij dichter bij een overwinning dan ooit. Op de valreep haalde ik een winnend aantal punten. Tja, zij is nu eenmaal van de cijfers en ik ben van de letters!

 

Hij bleek de veranderingsmanager te zijn van het hotel waarin wij thans verblijven. Dat er het een en ander moest veranderen, beschreef ik reeds in mijn vorige blog. Zijn (Engels klinkende) achternaam hadden we in ons schriftje staan, mocht er reden tot klagen zijn over het verblijf alhier. Het was tot nu toe niet nodig, vonden wij. Mark is een Maleise jongeman, zoon van een moeder die in Johor Baru woont, in het diepe Zuiden van het westelijke schiereiland van Maleisië. Hij volgde een -hogere- hotelschoolopleiding en werkte reeds in vele Aziatische en enkele Europese landen.

We spraken hem uitgebreid over veranderingsmanagement. Hij is hier door de nieuwe eigenaar voor zes maanden ingehuurd om de boeman te spelen. Hij loopt kritisch rond en vertelt de nieuwe General Manager en zijn oude staff wat er hapert en wat per omgaande moet veranderen en verbeteren. Met zijn prettige voorkomen en zijn vastberadenheid lijkt hij geknipt voor die rol. Mark heeft zelf goede ideeën maar luistert tevens naar zijn klanten. Vanwege onze werkervaring hebben mijn liefje en ik altijd ideeën te over. Hij en mijn liefje besloten vrienden te worden op LinkedIn.

Ik deed nieuwe vriendinnen op. Niet op LinkedIn maar gewoon in het golfslagbad, onderdeel van het langste zwembad van Maleisië. Een groepje Aziatische pubers zocht contact terwijl ik mijn eReader zat te lezen. Ik kon aan hun gedragingen zien dat ze het over mij hadden. Ze bleken zich af te vragen of ik op internet aan het surfen was of dat ik iets anders deed. (Wij vertelden bovengenoemde Mark eerder dat een wifiverbinding met grote capaciteit overal op het terrein en in elke kamer op zijn prioriteitenlijstje moet staan!) De meisjes konden, net als wij, met hun smartphone geen gebruik maken van een stabiele verbinding. Ik liet hen zien dat ik een digitaal boek las. Ze keken met belangstelling toe en giechelden wat.

Eindelijk deed zich een situatie voor waarbij ik de neushoornvogel goed kon fotograferen. Vanaf Sepilok (Sabah) had ik de bijzondere vogel op mijn netvlies maar het lukte mij niet om de vogel goed op de gevoelige plaat te leggen. Het zijn nogal schuwe dieren en als je beweegt, vliegen ze op. Die situatie veranderde op Langkawi. Net om de hoek van het hotel bleek zich het geliefde namiddagbosje van deze vogels te bevinden. Ik stond op enig moment muisstil met mijn camera in de aanslag onder een boom en zag vijf, zes, zeven, acht, negen hornbills neerstrijken?! Saya senang. Prachtige gevederde vriendjes.

Ook ontdekten we onlangs het mooiste terras om de zonsondergang te bekijken. In de afgelopen dagen was die prachtig: met vele kleuren van de regenboog en altijd een parasail in beeld. Zo’n vlucht boven het water is hier favoriet bij vele vakantiegangers. Elke 5 minuten gaat er wel iemand de lucht in. Het restaurant heet 'Sugar' en is sinds kort geopend. Vroeger diende het gebouw als vuurtoren. Het fraaie gebouw en het strand waarop het staat, is eigendom van de Sultan van Brunei. Het staat op de kop van Pantai Tengah, op steenworp afstand van ons hotel. Ook de strandhut van het hotel staat op land van de Sultan. Men mag het gratis gebruiken. 

Je kunt er met de voetjes in het zand zitten, luisteren naar kekke loungemuziek, ze hebben er mooie wijnen en heerlijke tapa’s van over de hele wereld. Als de zon onder is, komen de inktvisvissers met hun verlichte boten tevoorschijn. Het restaurant serveert dan ook een heerlijke salt & pepper squid-with-Asian-twist (koriandersausje). Onze laatste avond in Langkawi, de bonte avond, gaan we daar doorbrengen. Met af en toe een parasailer boven ons hoofd. Het leukste tafeltje van het terras hebben we reeds gereserveerd.