Thanks for the memories

Vandaag is de sterfdag van mijn vriendin Nelly die op 48-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van ongeneeslijke longkanker. Sinds 2009 moet ik het, net als zovele andere voor wie zij dierbaar was, zonder haar stellen en dat is geen sinecure. Nog steeds niet. Ik had alles met haar willen meemaken maar dit niet... Als ik aan haar denk zijn de tranen nooit ver weg. Wat moet je doen met de gevoelens van vriendschap en liefde voor iemand die dood is?

Nelly en ik waren graag oud met elkaar geworden maar dat mocht niet zo zijn.

Het rauwe verdriet wijkt langzaam voor een gevoel van dank voor het feit dat zij in mijn leven kwam. Ik heb vele herinneringen aan haar, aan onze wilde jonge jaren en aan de vriendschap die hechter werd met de jaren. We kenden heel veel ups en af en toe een down.

Er zijn vele momenten waarop ik haar mis: op betekenisvolle dagen, na bijzondere ervaringen en in mindere tijden. Ze genoot intens mee, luisterde goed.

Ze is er niet meer maar ik voel haar nabijheid. Ik zal haar nooit vergeten, zij kan mij niet verlaten...

Je hebt me alleen gelaten
maar ik heb het je allang vergeven

want ik weet dat je nog ergens bent
vannacht nog, toen ik door de stad
dwaalde, zag ik je silhouet in het glas
van een badkamer

en gisteren hoorde ik je in het bos lachen
zie je, ik weet dat je er nog bent

laatst reed je me voorbij met vier
andere mensen in een oude auto
en ofschoon jij de enige was die
niet omkeek, wist ik toch dat jij
de enige was die mij herkende

[..]

en ik heb geglimlacht

ik was zeker dat je me niet verlaten zou
morgen misschien zul je terugkomen
of anders overmorgen of wie weet wel nooit

maar je kunt me niet verlaten

Hans Lodeizen (1924-1950)
Uit: “Verzamelde gedichten” (1996)