Zoooo om!

Geen idee of de regelmatige bloglezer het opmerkte maar in Borneo schafte ik een nieuwe digitale camera aan. Mijn allereerste digitale camera was een Canon Powershot G1 die ik in 2001 kado kreeg. In 2003 kwam daar een Canon EOS 300D (SLR) bij, een van de eerste digitale spiegelreflexcamera’s. Al die jaren gebruikte ik de EOS met veel plezier, in combinatie met een compactcamera voor kiekjes. Het relatief zware toestel, tevens uitgerust met telelens, sjouwde ik naar vele verre oorden mee. Toen de schoudertas mij ging hinderen, kocht ik een heuptas om de camera te kunnen blijven dragen. Het gewicht ging mij echter meer en meer tegenstaan. Ik was toe aan een lichter model. Ik wilde bovendien een goedkopere camera met een betere zoomlens. Dat trouwe ouwetje ruilde ik onlangs in voor een spiksplinternieuw model.

In een paar Maleisische winkels deed ik vergelijkend onderzoek. Mijn voorkeur gaat uit naar Canon, het merk dat mij in de afgelopen jaren nauwelijks teleurstelde. Mijn oog viel op de nieuwe Canon PowerShot SX50 HS, niet te groot maar wel een serieuze camera. Ik was aangenaam verrast door de vele handige en mooie functies van deze lichtgewicht camera (595 gram). Ik werd echter volledig overrompeld door de 24mm ultragroothoeklens met 50-voudige optische zoom. Met de ZoomPlus-functie is de lens zelfs uitbreidbaar tot een 100-voudige zoom. Deze camera is ideaal voor een amateur zoals ik die foto’s wil maken zonder gedoe met lenzen. De ultrazoom vereist wel een stabiele hand maar dat is voor mij geen probleem. Ik was meteen om!

Vele winkels die ik in Kota betrad, bleken niet geïnteresseerd in inruil. In een klein winkelcentrum vond ik echter een goed uitgeruste fotozaak waar de gewenste PowerShot in de etalage stond. Vader en zoon van Chinese origine hadden wel oor naar een inruil. Zoonlief nam mijn oude SLR onder handen en probeerde alle functies, de 24mm lens en de separate zoomlens uit. Hij ging daar zo fanatiek mee aan de slag dat de flitser, die automatisch uitklapt, zich op enig moment niet vertoonde. Ook mij lukte het niet. Ik zei met een glimlach dat die functie het tot voor kort nog deed en dat het waarschijnlijk aan de enthousiaste aanpak van de jongeman lag… Eerlijk maar geschikt gemaakt voor Aziatische oren. Hij gaf -lachend- toe dat hij het ouwetje inderdaad alle hoeken van de camer liet zien, zoals dat hoort bij een grondige test. Zij hadden mij immers een hoge inruilwaarde toegezegd. Vanwege de haperende flits ging er na een boel heen en weer gepraat € 25 van dat bedrag af. Dat verstoorde de relatie niet. De camera, inclusief batterijen, geheugenkaartjes en LowePro-heuptas werd omgeruild. De deal stelde iedereen tevreden.

Sindsdien ben ik dus eigenaar van een lichtgewicht PowerShot SX50 HS met ultrazoomlens. Ik ben er erg content mee. Als ik de nieuwe camera had gehad ten tijde van mijn ontmoeting met de orang-oetans en de langneusapen van Borneo, had ik elke vlo op hun lichaam kunnen vastleggen. Het mocht niet zo zijn. Voor de roofvogels, neushoornvogels, ibissen, vlinders, zonsondergangen en veel ander bezienswaardigs was het niet te laat.

Eén anecdote wil ik hier niet onvermeld laten. Wij gingen op het eiland Langkawi een avond naar restaurant 'The Cliff' om vanaf dat terras over de baai naar de ondergaande zon te kijken. Naast ons zeeg een Scandinavisch echtpaar neer dat hetzelfde doel voor ogen had. Zij droeg twee dure Canon SLRs met zich mee. Haar echtgenoot, mijn directe buurman, vroeg mij op enig moment of ik de spectaculaire zonsondergang van enkele avonden ervoor had gezien. Dat beaamde ik. Die zon had inderdaad waanzinnige kleuren: knalrood, fel oranje, paars en blauw. (Je vindt enkele opnamen in het webalbum van de rondreis.) Van het een kwam het ander. Hij vertelde mij dat zijn vrouw fotografe van beroep is, ik praatte enthousiast over de prestaties van mijn nieuwe superzoomlens. Hij daagde mij uit: “kun je de kabelbaan dan zien?” Die ligt op een heuveltop op grote afstand, met het blote oog niet te zien. Ik zoomde en zoomde, overigens snel en onhoorbaar, tot ik de kabines in de lucht zag hangen. Ik drukte af en stak het draaibare LCD-scherm onder de neus van de fotografe. Haar mond viel open; even was ze sprakeloos. Ze keek naar haar eigen scherm, toen weer naar het mijne en riep vervolgens: “die wil ik ook!” Het werd weliswaar geen mooie maar wel een memorabele foto.