Ze kwamen uit alle
staten van Australië en reisden voor de wedstrijd door het hele land. Door de
regen en de wind. Zo moesten ze maaltijden bereiden in een piepkleine, kokend
hete keuken aan boord van een trein. Hun gerechten werden gepresenteerd aan reizigers
in de Ghantrein die vanuit het zuiden dwars door het rode hart van Australië naar
Darwin rijdt.
Er kwam in de
afgelopen periode kritiek op het programma vanuit het Masterchef-kamp: het zou
meer een soap zijn dan een programma waarin koken en eten centraal staan. Ik
ben het daarmee niet eens. De halve finale en de finale van My Kitchen Rules waren
van zeer hoog culinair niveau en de finalisten waren aan elkaar gewaagd. In de
finale moest een vijfgangenmenu worden bereid. Een strijd, twee teams. De
zusjes Sammy & Bella uit Sydney streden tegen huismaatjes Kane en Lee uit
Victoria. De meiden uit New South Wales wonnen met hun technisch hoogstaande
recepten (score 56 van de 60 punten) van hun creatieve concurrenten (53
punten); het was een zinderende close finish. Daar sta je dan. Zij aan zij,
borst vooruit. Ze zagen dit moment al zo vaak in hun dromen. The Saucy Sisters hebben inmiddels hun eigen website met recepten.
Masterchef UK is weer
met een nieuwe serie op de Nederlandse tv. Ik kijk maar het kan mij veel minder
bekoren. Juryleden John en Gregg vind ik mechanisch en oninspirerend. De kandidaten
vind ik onder de maat, de kookomgeving benauwend. Bijna iedere kandidaat
bereidt erwtenpuree met mint, bloedworst (black pudding), lamsvlees-op-een-bedje-van,
custard met vruchten. Niets bijzonders. Niks om na te volgen in eigen keuken.
Als grote fan van
Masterchef Australia wacht ik al maanden op de terugkeer van het programma. In
vorige seizoenen kookte ik die recepten regelmatig zelf. Hoe klein we zijn,
onze daden zijn groot. De succesformule werd in een nieuw jasje gestoken, deze
editie heet Masterchef Australia: The
Professionals en staat onder leiding van de Britse chefkok Marco-Pierre
White. Samen met Matt Preston vormt hij de jury. Professionele koks strijden
tegen elkaar in deze nieuwe opzet. De winnaar van 2013 is in Australië reeds
bekend. Ik vermoed dat het maanden zal duren voordat het programma op de
Nederlandse tv is te zien. Ik kijk ernaar uit.
Marco-Pierre White was ooit de jongste chef ter wereld
wiens restaurant drie Michelinsterren ontving. Hij beloofde dat hij alles zou geven,
iedere stap die hij zette die leidde naar hier. White wordt ‘de godfather of
modern cooking’ genoemd. Net als Gordon Ramsey, is deze chef niet onomstreden
vanwege zijn gedrag. Zowel in de keuken als daarbuiten. In de tijd dat mijn
liefje en ik in Engeland woonden en werkten, gingen we soms naar zijn
restaurant Criterion op Piccadilly Circus. De gerechten waren Franse
klassiekers met een White Touch. We aten er heerlijke steak tartare met
zelfgebakken frietjes, de krokante kalfszwezerik was om te zoenen, net als de op
de huid gebakken zeewolf en de traditionele boeuf bourguignon. Het restaurant
is nu in handen van een andere chefkok.
Waar ik ook zeer naar
uitkijk, is de Spaanse witte asperge. Er zijn reeds verse, witte asperges te
koop maar die komen uit Peru. Dat is geen optie voor iemand die weliswaar
globaal denk maar toch uitsluitend lokaal eet. Ik vroeg de man van twee
groente-afdelingen wanneer we de Spaanse witten tegemoet mogen zien. Hun antwoorden
waren: nog 1 week. Ben ik er klaar voor? Jazeker. De W van welkom in ons midden.
De beste witte Spaanse asperges komen uit Navarra. Ze doen niet onder voor de
Nederlandse, vind ik. We hebben ons voorgenomen het Witte Goud tweemaal per week te eten, zolang het kan. Onlangs zag ik
een AH-reclame op televisie waar Nederlandse asperges hoog opgetast liggen. Wow. Geniet ervan en...
houd je veilig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten