Oudejaarsavond

Zojuist kreeg ik een Whatsapp van vrienden die mij alvast een goede oudejaarsavond toewensten. Ik moest erom grinniken; morgen stap ik inderdaad een nieuw levensjaar in. Van mijn liefje ontving ik een kado in de vorm van een reisje naar Almería en omstreken. Meestal wordt mijn verjaardag op die manier gevierd. Als ik moet kiezen tussen een materieel geschenk of een uitstapje, zal mijn voorkeur doorgaans uitgaan naar een reis.

Onlangs maakten wij een korte stop in Almería toen wij uit de Desierto de Tabernas naar huis terugreden met logée Bernadette. De stad maakte indruk op mij: de mix van oude en moderne gebouwen, de kunst in de stad, de gezellige straatjes, de vele restaurants en tapasbars: het vroeg om een nadere inspectie. Vanmorgen reisden we dan ook af voor een verblijf van enkele dagen in deze regio.

Onderweg verbaasde ik mij erover hoeveel land- en tuinbouw in deze streek wordt bedreven. Ik herinner mij de eerste keer dat ik Almería in de verte zag liggen. Ik vroeg mijn liefje toentertijd met grote verbazing: “ligt daar sneeuw?!” Het bleken de vele kassen te zijn; in Spanje zijn ze niet van glas maar van plastic. In de plaatselijke krant stond vandaag in een artikel dat Almería jaarlijks honderden miljoenen euro’s verdient aan de export van vooral tomaten, paprika’s en sla. De meeste groenten gaan naar Duitsland, op de voet gevolgd door Nederland.

Na tweeenhalf uur reden we Almería binnen en ik had wederom mazzel: terwijl ik de Plaza Vieja opdraaide (op aanwijzing van Bram van Tom-Tom) zag ik een parkeerplekje voor mijn neus opdoemen. The Beast staat daar naast andere Spaanse auto’s goed, wat mij betreft. Het was het plein dat al een week in mijn hoofd zat, vanwege het trendy restaurant met dezelfde naam dat daaraan is gevestigd. De voorgaande week wierp ik eeen blik op de tapaskaart en kreeg direct zin in de patatas bravas met truffelmayonaise... Toen deden we het niet, vandaag snoepten wij er wel van! Het bleken gevulde krieltjes met een subtiel dotje saus erop waarbij zowel mijn liefje als ik de vingers bijna opaten.

Ik vertelde de camarero van het restaurant dat ik al een week zin had in dit gerecht en dat we onder andere hiervoor waren teruggekeerd. Hij vertelde het met veel plezier door aan de dames van de keukenbrigade. 

Ik vroeg hem overigens ook of mijn auto op ‘hun’ plein veilig staat. Aï-aï. Sinds een jaar mag daar niet meer officieel worden geparkeerd maar de politie komt hoogstens eenmaal per week langs. We zullen zien of mijn verjaardag zal worden besteed aan het opsporen van mijn weggesleepte vervoersmiddel. Ik neem de gok.

Vanavond gaan we het tapasmenu van hotel Catedral uitproberen. Chef Tony García organiseert tot 21 april een speciale proeverij voor de hotelgasten, in samenwerking met het bekende olijfoliemerk uit de regio: Castillo de Tabernas. Ook dat stond in de krant. Ik verheug mij erop. Er gaat niets boven tapas; al helemaal niet als ze ook nog eens culinair interessant zijn! Terwijl ik dit zit te typen, slaat de kerkklok van de 16^de eeuwse kathedraal ettelijke keren. Het aantal slagen lijkt geen relatie te hebben met het uur op mijn klok. Ik vermoed dat die ook ’s nachts zal beieren...

Nou ja, morgen moet niets en mag alles. We zullen La Alcazaba gaan bezoeken, hopelijk toestemming krijgen om door de schuilplaatsen onder de stad te lopen. Ik ontdekte het Museo Refugio de la guerra civil vorige week. Je moet vooraf een afspraak maken, via telefoon of aan het loket van het museum. We probeerden het vandaag maar waren te laat. Je wordt rondgeleid door het ondergrondse gangenstelsel en de schuilplaatsen die tijdens de Spaanse Burgeroorlog door de tegenstanders van het Francoregime werden gebruikt. 
Twee nachten in een stadshotel worden afgewisseld met nachtjes slapen in het natuurpark Cabo de Gata. Dan is een Cortijo, een traditionele Andalusische boerenhoeve, ons onderkomen. Zaterdag gaan we golfen op een mooie baan aan zee en zondag gaan we fietsen huren om door het parque natural te rijden. Wordt vervolgd.