Momenteel lees ik het nieuwe boek van de
Catalaanse schrijver Jaume Cabré,
getiteld ‘De bekentenis van Adrià’. Cabré raakte gefascineerd door Het Kwaad en
gaf het in deze grootse roman vele gezichten. De ontwikkelde en onderlegde hoofdpersoon
Adrià Ardèvol, wereldwijs en schuw tegelijkertijd, is zijn hele leven op zoek:
naar kennis, de essentie van een mensenleven, de herkomst van zijn beroemde
Storioni-viool, zijn grote liefde Sara, de moordenaar van zijn vader, de herkomst
en aard van het kwaad.
Dit boek houdt mij lekker bezig; niet alleen omdat het 677 bladzijden telt maar omdat het boeiend en complex
is. Diverse verhaallijnen lopen door elkaar. Adrià verdwijnt soms bladzijden
lang uit het zicht om op enig moment weer op te duiken. In het boek worden tevens
grote sprongen in de tijd gemaakt; het boek bestrijkt immers eeuwen. Op één
bladzijde kan iemand van de Inquisitie naadloos overgaan in een persoon die
optreedt tijdens de Holocaust; iets dergelijks kan zich zelfs in één alinea afspelen.
Ergens las ik dat Cabré literaire paardensprongen door de Europese geschiedenis
maakt en dat vind ik mooi verwoord. Ik moet het koppie er dus bijhouden. Het
verhaal, dat prachtige wordt verteld en verwoord, zuigt mij erin.
Boeken wissel ik af met
kranten en tijdschriften. Zo las ik vorige week in een lokale krant het verhaal
van de dappere María José Pico die de
publiciteit zocht met het verhaal over de zoektocht naar haar verdwenen
tweelingzus.
In 1962, ten tijde
van het Francoregime, beviel haar moeder van een tweeling in het Algemene
Ziekenhuis van Alicante. Een verpleegster vertelde haar grootmoeder en haar
vader toentertijd dat de bevalling goed was verlopen en dat twee gezonde
meisjes waren geboren. Twee dagen later, moeder en kinderen waren nog steeds in
het ziekenhuis, kwam het bericht dat één van de meisjes ziek was. De dag erop verklaarde
een arts dat zij was overleden. Niemand van de familie zag het kind daarna terug,
een aan de familie verbonden priester mocht het kind niet (meer) dopen, er werd
een kistje gekocht en het ziekenhuispersoneel had grote haast de baby in Alicante
te begraven. De familie, die in
Elche woonde, begreep deze gang van zaken niet maar protesteerde tevergeefs. Op
de overlijdensakte bleek de naam van de arts niet te staan. Men hield twijfels.
María kon de zaak
niet laten rusten en startte een zoektocht. Na veel tegenwerking, bureaucratische
hordes en andere rompslomp kreeg haar familie na 50 jaar toestemming van de
rechter om het lichaam van haar vermeende zusje te laten opgraven en
onderzoeken. Begin april kreeg zij onomstotelijk bewijs (DNA) dat de begraven baby
haar zusje niet is. Het bericht sloeg bij de familie in als een bom... Zij overdenkt
nu haar volgende stap. Wellicht dat haar tweelingzus nog leeft onder een
andere naam?
De ‘Fiscalía de
Menores’ onderzoekt momenteel 14 vergelijkbare zaken maar men verwacht dat het
aantal in de komende tijd zal toenemen. Ongeveer 80 families in de regio
Alicante zoeken opheldering over de verdwijning van hun kinderen. De Vereniging
van slachtoffers van gestolen kinderen en illegale adopties in Alicante (AVA) werd
opgericht. Inmiddels is veel meer bekend over die kinderen. Tussen 1950 en 1980
zouden in Spanje circa 300.000 baby’s illegaal zijn geadopteerd. Het overkwam
in die tijd vooral jonge moeders, moeders van onbemiddelde families en
alleenstaande moeders van families die sympatiseerden met de Republikeinen ten
tijde van de Spaanse Burgeroorlog. Onder dictator Franco werd illegale adoptie
ingezet als straf voor personen die in zijn ogen de verkeerde kant kozen. Die
gestolen kinderen werden in gezinnen geplaatst die het fascistische regime wèl steunden.
Zo wilde het Franquisme voorkomen dat een nieuwe generatie ‘Roden’ zou
ontstaan. In latere jaren werden die adopties minder idealistisch: men kon goed
verdienen aan echtparen die geen kinderen konden krijgen. Er werd zelfs een
netwerk opgezet om pasgeboren baby’s uit ziekenhuizen en kloosters te laten
verdwijnen. Ze kregen een vals geboortebewijs.
Cabré heeft gelijk: het kwaad is
van alle tijden. Het boek over de gestolen kinderen van Spanje kan nog lang
niet dicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten