Iieekiieet!

Begin van deze week skypten we weer eens met onze adoptiefamilie op Bali: moeder Elsa, vader Ketut, Yudha en zijn broertje Damai. Wij hadden daaraan voorafgaand een mail gestuurd met de vraag of we nog persoonlijk afscheid konden nemen van Ketut. Hij ging namelijk weer aan boord van het luxe Amerikaanse cruiseschip Regent Seven Seas Navigator.

Hij deed dat tweemaal eerder, met wisselend sukses. Slapen in een hut ver onder de waterlijn vond hij, man-zonder-zwembrevet, maar erg. Hij kreeg een eenvoudige baan maar mopperde niet; hij nam zelfs meer werk aan om een extra centje bij te verdienen. Zo kocht hij een tondeuse en werd kapper voor zijn Aziatische collega’s. Hij had voortdurend heimwee naar zijn gezin en zijn eiland. Als hij na middernacht uitgeput in bed viel, bladerde hij zijn boekje met foto’s van vrouw en kinderen door.

Het vaaridee was niet afkomstig van hemzelf maar van zijn familie, met name zijn oudste broer, wier ogen glinsterden bij de gedachte aan dikke stapels dollars. En zo verliep het: zijn Hindoefamilie vierde dure ceremonies, men kocht luxe-artikelen, hun familiehuis kreeg een nieuwe bovenverdieping van zijn zuurverdiende geld. Ketut en Elsa bleven zelf achter met... niets.

Het werd nóg schrijnender: op enig moment konden zij de afbetaling aan de bank voor hun eigen huisje niet meer doen. Aan het begin van dit jaar werden ze eruitgezet. Wij schrokken ons rot toen wij het hoorden. Vele mails en gesprekken volgden. Toen wij in januari jongstleden op Bali aankwamen, was er niets meer aan te doen. De maffiosi van de bank hadden het huis alweer te koop gezet en naar hun aanbetaling konden ze fluiten.

Inmiddels vonden ze een nieuw huurhuis in dezelfde buurt, met een beetje hulp van ons. De Hindoefamilie zal het een zorg zijn. Het huis ligt niet ver van Elsa’s werkgever en op niet al te grote afstand van de peuterschool van Yudha. Er zal worden gehuurd zolang Ketut aan boord is. Hij werd op 9 mei in San Fransisco verwacht. Vandaag zet het schip met hem koers naar Vancouver, Alaska. 

Vanwege zijn late beslissing om terug te keren (hij was het niet van plan tot de uithuiszetting), moest hij zijn eigen vliegticket bekostigen. Ook zal hij om diezelfde reden weer onderaan de ladder moeten beginnen maar hij hoopt snel carrière te maken. Ketut is van plan twee termijnen uit te dienen om genoeg geld te verdienen. Na terugkeer wil hij een stukje grond kopen en daarop een huisje voor zijn eigen gezin bouwen. Dat is het plan. Ik hoop van harte dat hij deze keer zijn rug recht houdt en ‘nee’ zal zeggen tegen de hebzucht van zijn familie. Deze pater familias kan zich geen cognitieve illusies meer veroorloven.

We skypten dus en alle gezinsleden verschenen een voor een voor de camera. Ketut vertelde ons dat hij een kinderhoekje timmerde en een whiteboard installeerde zodat Elsa hun leergierige, slimme mannetjes kan bezighouden en stimuleren in zijn afwezigheid. Kasian. Elsa voelt zich senang in haar nieuwe woonomgeving, ze vertelde ons dat de buren aardig zijn. Desalniettemin moest ze even huilen. De vorige keren dat Ketut aan boord ging, waren wij er om haar te steunen. Nu niet en dat voelt zij als een groot gemis. Haar nieuwe (Nederlandse) werkgevers in Noord-Bali hebben echter een goed hart en bieden een luisterend oor als ze daaraan behoefte heeft.

Daarna kwam Yudha voor de camera. Hij vertelde over zijn nieuwe vriendjes in de straat en over zijn pijnlijke voet. Zijn lieve kinderstem ontroerde ons. Gezien zijn jonge leeftijd gaat hij in augustus nog niet naar de lagere school al heeft hij drie jaren peuterschool afgerond. Hij gaat nog een jaartje extra spelen en spelenderwijs leren bij Windows to the World.

Ook de jongste telg riep en zwaaide naar de camera. Damai, die we ‘Bupati kecil’ -de kleine burgemeester- noemen vanwege zijn sterke willetje, reed onlangs met Elsa op haar Scoopy door het dorp toen hij twee blonde vrouwen in de verte waarnam. Naar verluidt schalde hij mijn voornaam, sprong van de brommer en holde over het strand in de richting van de vrouwen. Die wisten even niet wat hen overkwam. Toen Elsa bij hen aankwam, vroegen ze wie die persoon is naar wie hij zo enthousiast riep. Ze legde het uit: een van zijn witte oma’s uit Belanda. Ik moest er hartelijk om lachen. Het is een mooi stel, we hadden de ervaring niet willen missen. Samen beleefden we goede èn slechte tijden.