De derde leeftijd

De regelmatige lezer weet dat ik sinds enkele weken viepie ben van de Vereniging van Huiseigenaren alhier. In de afgelopen week voerde het nieuwe bestuur van de vereniging het eerste project uit: we legden bij alle appartementsblokken rolstoelopgangen aan. Bij een van die blokken werd het uitgevoerd op verzoek van een behoeftige oudere. De andere blokken werden in één beweging meegenomen. Ik mopperde tegen nieuwe president Terry “waarom bij ons?! Wij hebben er nog geen behoefte aan!” De offerte van de werkzaamheden was kennelijk goed. Als jonge blom loop ik nu als daad van verzet met mijn golfkarretje het gebouw in. Mijn liefje en ik voelen ons oudere jongeren, in plaats van jonge ouderen. Zij en ik vermijden het onderwerp oud worden in Spanje echter niet. Die levensfase wordt hier overigens ‘la tercera edad’ genoemd, ofwel de derde leeftijd. 

Ik herinner mij een avond, 30 jaar geleden, met mijn maatjes van de Delftse Vrouwenradio. We spraken toentertijd over Huize Roze Rimpel. We zouden, eventueel met liefjes, in één huis gaan wonen, in goed gezelschap wachtend op de ondergaande zon... Het was en is een aanlokkelijk idee.

Afgelopen weekend bezochten we de pa van mijn liefje en zijn huidige vrouw. Mijn schoonvader en zijn eerste vrouw heetten mij bijna 25 jaar geleden heel warm welkom in hun familie; ik was oprecht geroerd en zal dat nooit vergeten. Mijn schoonvader was zorgzaam en reislustig, mijn schoonmoeder Johanna was een onderhoudende feestneus-met-een-hypochondrisch-trekje. Ze reisden een groot deel van de wereld af. Op enig moment waren haar lichamelijke klachten dusdandig dat ze niet meer van het leven kon genieten. Zij overleed in 2005 aan een aneurysma.

Mijn treurende schoonvader ging overwinteren in Spanje. Daar ontmoette hij zijn tweede vrouw Christel, van Duitse origine. Even maakte de pa van mijn liefje zich zorgen over dit verloop... Totdat zij, het oudste kind, hem haar zegen gaf. Sindsdien wonen hij en zijn nieuwe levensgezel samen, in haar appartement in een stadje aan de Costa Blanca, op ruim een uur rijden ten noorden van onze woonomgeving.

Ze zijn beiden inmiddels 80+ en hebben ouderdomsklachten, de ene meer dan de andere. Christel ziet al jaren nauwelijks met een oog, onlangs begon haar tweede oog te haperen. Lezen kan zij alleen nog met een sterke loupe. 

Mijn schoonpa heeft allerhande ouderdomshulpmiddelen die niet schokken: gehoorapparaten, een bril en steunzolen. Sinds enige tijd moeten zijn slechte knieën in speciale braces worden ingepakt om hem goed te laten lopen. Voor dat doel reisde hij kortstondig af naar Nederland. Wij verbaasden ons daarover: grote groepen ouderen uit het Vaderland komen naar Spanje om zich orthopedisch te laten helpen maar hij vloog naar zijn Nederlandse huisarts om over de klachten te praten?! Tja, een beetje eenkennig is hij wel. Onlangs keerde hij goed ingetaped naar Spanje terug.

De familie in Nederland alarmeerde ons; ze maken zich zorgen over de oudjes. Christel zou een steeds ernstigere vorm van vergeetachtigheid tentoonspreiden (begin van dementie) en mijn schoonpa voelt zijn krachten naar verluidt snel minder worden. Hij verzorgt haar en doet het huishouden zo goed als hij kan. Wellicht wat veel voor een man van 87 jaar... Mijn liefje belde haar pa op om een afspraak te maken. We zagen elkaar afgelopen weekend. We dronken koffie bij hen, aten ‘Kuchen’ en spraken over koetjes en kalfjes. Op enig moment vroeg ik -soms is dat de rol van aangetrouwde- hoe het hen daadwerkelijk vergaat. Mensen van die generatie zijn niet bepaald open; ik ken het gedrag van mijn eigen 92-jarige moeder.

Dit jaar wordt het 30-jarig jubileum van Ciudad Patricia gevierd. Dit pensioen- en zorgcomplex dat meer dan 100.000m2 bestrijkt, is het eerste resort in Spanje voor 55-plussers die zorg op maat behoeven. Het complex ligt in de groene heuvels aan de rand van Benidorm. Het bestaat uit 175 appartementen, een medisch centrum met een zorghotel en een hoofdgebouw met faciliteiten als een restaurant, bioscoop, bibliotheek, theater, internetcafé en lounge-ruimte. Het afficheert zichzelf als het beste seniorenresort van Europa. Je kunt er een appartement kopen (eigendom of vruchtgebruik) en huren. Op 13 juni aanstaande viert het centrum haar dertigste verjaardag.

We namen ons voor de oudjes erover te vertellen en hen bij eventueel enthousiasme aan Patricia te gaan voorstellen. Pa leek er oor naar te hebben, hij wist van het bestaan van het resort. Hij had er zelfs een folder van in huis. Christel wilde er echter niet over horen. Met haar is immers niets aan de hand? (Wij weten beter; wij zaten erbij en keken ernaar...) Verhuizen, en zeker naar een ‘heim’ is voor haar onbespreekbaar. Als zij niet wil, gaat hij ook niet. Einde gesprek. We geven het echter niet op. Over enkele weken wordt een nieuwe poging gedaan; dan komt de jongste telg uit het gezin naar Spanje. Voor vakantie èn een goed vervolggesprek. Zelf zou ik het in hun situatie anders doen maar ik realiseer mij goed dat het moeilijk is krakkemikkig en afhankelijk oud te worden.