Doña Quichote?

Momenteel zit ik niet zo goed in mijn vel als ik zou willen; dat komt vooral door herrie die wij hier onlangs kregen te verduren. De zomer begon formeel en in Spanje, het meest luidruchtige land van Europa, gaat dat doorgaans gepaard met veel lawaai. Mijn tolerantiegraad wat betreft geschreeuw en andere vormen van geluidsoverlast, is laag. Zeer laag. Vooral als het dubieuze Brittten betreft die denken dat ze kunnen zingen. Zelf maken we nauwelijks geluid. Waarom zou je een ander immers tot (over)last zijn?

Op een avond was er in de eigen woonwijk sprake van excessief geluid dat voortkwam uit het commerciële centrum dat op steenworp afstand ligt. Wij zijn blij met het centrum maar niet met een paar daar aanwezige geluidsbarbaren. Toevallig (wat is toeval?!) zijn dat twee Ierse bars. Ik belde ’s avonds laat naar de Spaanse lokale politie en meldde mijn klacht. Aangezien ik inmiddels een aardig mondje Spaans spreek, zei ik de politie-agent die de telefoon opnam, dat ik niet kan geloven dat een bar in een Spaanse woonwijk zoveel ‘contaminación acústica’ mag veroorzaken.

Ik vroeg hem of de politie tegen deze vorm van geluidsoverlast kan optreden. Hij vertelde mij dat hij het helemaal met mij eens is maar dat de politie buitenspel was gezet door het gemeentebestuur doordat men voor deze zomer toestemming had gegeven aan de horeca om tot 24:00 uur live-muziek, ook op het terras, te mogen maken. De politie zou naar verluidt pas kunnen ingrijpen na middernacht. Ik was sprakeloos...

Het gemeentebestuur van Orihuela Costa -onze streek aan de Costa Blanca- zou dus voor deze zomer een besluit hebben genomen dat vooral de horeca bevoordeelt, ten nadele van de bewoners. Ik begrijp dat een Spaanse gemeente in crisistijd bedrijven een steuntje in de rug willen geven. Wat ik niet begrijp en ook nooit zal accepteren, is dat zo’n maatregel ten koste gaat van het woongenot van (semi-)permanente bewoners.

Ik kan niet moedeloos toezien en dus zocht ik uit wie van het gemeentehuis ik kon benaderen. Na lang zoeken vond ik een adres waarmee ik in contact zou komen met een gemeenteraadslid die kennelijk contactpersoon is voor buitenlandse residenten. De vrouw in kwestie is van Duitse origine maar is helemaal ingeburgerd. Ze is bovendien lid van de Groenen. Twee kenmerken die tot medeleven zouden moeten leiden, bedacht ik mij.

Ik schreef in eerste instantie dat er veel lawaai komt van het betreffende commerciële centrum. Ik vroeg mij vooral af waarom horeca-aangelegenheden binnen muziek mogen maken met microfoon en geluidsboxen terwijl alle ramen en deuren openstaan. Hoe verloopt het uitgeven van licenties voor ‘musica en vivo’ (live-muziek) überhaupt? Ik vroeg haar bovendien wat we daaraan gezamenlijk kunnen doen.

Daarop kreeg ik binnen een dag een persoonlijke reactie. Ze had inmiddels uitgevogeld wie ik was aan de aanhef te zien. Haar administratie klopt! De assistente had de mail aan haar doorgestuurd. Zij is weliswaar ‘onze’ vertegenwoordiging in Orihuela Costa, heeft begrip voor de situatie maar verwees mij voor klachten over geluidsoverlast naar de plaatselijke politie. Dat is niet haar portefeuille.

De vervolgmail aan haar bevatte het verslag van mijn gesprek met de lokale politie-agent. Een andere Nederlandse, hier op vakantie, had eveneens gebeld en eenzelfde verhaal aangehoord. Was zij op de hoogte van het feit dat háár werkgever kennelijk een besluit had genomen dat tot nog meer geluidsoverlast voor residenten leidt? Ik kreeg binnen enkele uren een mail terug waarin ze eerlijk zei dat ze niet van die maatregel op de hoogte was. Of ik haar kon vertellen wie ik had gesproken, op welk tijdstip en via welk telefoonnummer.

Daarna hoorde ik even niets; tot gisteren. Ze had mijn gegevens aan het hoofd van de plaatselijke politie doorgegeven. Er blijkt geen nieuw besluit te zijn. Live muziek buiten mag nog steeds niet, zeker niet na 24:00 uur. De politie moet uitrukken na een klacht en als men dat niet doet, moet ik haar daarvan op de hoogte stellen.

Een van die notoire bars bezorgde afgelopen weekend wederom geluidsoverlast. We blijven bellen als het te gek is. Ik vroeg haar overigens of er al een ‘Asociación de Afectados por el ruido’ bestaat in onze streek... Een belangenvereniging van mensen tegen geluidsoverlast. Ze bestaan door het gehele land. Er zijn zelfs gespecialiseerde advocaten die optreden tegen geluidsoverlast; de dichtstbijzijnde is in San Fulgencio gevestigd. Ik ben weliswaar niet voor één gat te vangen maar ik ga geen gevecht aan tegen windmolens. Dat levert alleen maar negatieve energie op, volgens mijn liefje. Ze heeft gelijk, como siempre.