Wonen aan een golfbaan

Afgelopen week was er veel te doen op ‘onze’ golfbaan. Er werd geverticuteerd, de greens werden bestrooid, er werd met verschillende machines heen en weer gereden, er werd gemaaid. Soms is leven aan een golfbaan oorverdovend. Toen wij afgelopen vrijdag een rondje liepen met vriend Ger, zagen we dat het allemaal niet voor niets was geweest: de baan lag er werkelijk prachtig bij. Snelle greens, fairways die als een zacht tapijtje aan de voeten aanvoelen, zelfs de rough was niet rough meer. Een genot om naar te kijken. Hier en daar zag ik een uil over de velden uitkijken. Dat alles kwam mijn spel zeker ten goede. De voorafgaande twee keren kon ik -op een golfbaan bij de buren- niet van mijn liefje winnen. Die neerwaartse spiraal is nu omgebogen; ik behaalde meer punten, zij had het nakijken al blijft ze mij op de hielen zitten. (Deze zin leidde overigens tot veel meer discussie die ik hier maar onvermeld laat...)

Zaterdag jongstleden ontstond er wederom reuring rondom de baan. Ik zat met mijn Reader op het terras en keek over de rand. Een groep jongelui stapte uit auto’s. Een van hen had een grote witte jurk aan. Ergo: een bruid. Mijn camera ligt altijd onder handbereik vanwege mogelijke gevederde vriendjes op en rond de baan.

Dit bleken Russen te zijn met een jonggehuwd stel in hun midden. Het was een Cyrillisch gekakel van jewelste. Er was een fotograaf bij die alvast vooruit liep richting golfbaan. Onze golfbaan was kennelijk verkozen als achtergrond voor de trouwfoto’s. Goede smaak, bedacht ik mij. Totdat ik de bruidegom, in zwart pak en trendy blauwe zonnebril, om zich heen zag kijken en vervolgens zijn gulp in de woonrichting zag openritsen. In het zicht van mij, mijn liefje en buurman Jack leegde hij zijn blaas?! Alle toekijkers riepen gelijktijdig tegen hem. Hij schrok, keek verschrikt omhoog en ritste dicht. (Er zat helaas niets tussen...) Dat was geen goed begin van de fotoreportage. Vervolgens zag ik tassen en koelboxen vol drank uit auto’s komen; dat leken mij niet uitsluitend colaflessen. De fotoreportage zou worden gevolgd door een receptie. Op ‘onze’ fraaie golbaan?! Mijn liefje pakte de telefoon om de beveiligingsdienst te bellen. “Laat mij maar.” De regelmatige lezer kent mijn relatie tot luidruchtige Russen.

Ik kondigde muzelluf aan met mijn officiële functie: Viepie van de Vereniging van Huiseigenaren. Het komt inmiddels gemakkelijk mijn mond uit. Oefening baart kunst. Ik vroeg de man aan de andere kant van de lijn of hij de groep Russische jongelui had opgemerkt. “Ja, ze komen trouwfoto’s maken op de golfbaan.” Voor hem was de kous daarmee af, zo klonk het. Ik meldde hem vervolgens dat ik de bruidegom piesend onder mijn terras had aangetroffen en dat er tassen vol drank naar de golfbaan werden gesleept. Of hij die ook had gezien? Ik liet bewust een stilte vallen. Ik vroeg hem eropaf te gaan want als bewoners willen we geen overlast en de mooie baan mag niet worden vernield. Ik had al die pumps voor ogen... Tenslotte vroeg ik hem of hij mij na hun rondgang wilde terugbellen voor een verslag.

Niet veel later ging de telefoon. Het was de beveiligingsman weer. Zij konden niets doen, de groep was inderdaad op de golfbaan aangetroffen. Die staat echter onder beheer van de eigen beveiligingsdienst van ‘Real Campo de Golf Campoamor’. Die hadden ze al gebeld en op de hoogte gesteld. Gezamenlijk zouden ze op de Russen afgaan. Zodra ze van de golfbaan stappen, zijn ze namelijk weer in het territorium van onze beveiligingsdienst. Dat klonk mij goed in de oren. Ondertussen ging het luide gepraat, gegil en gegiechel van achter de bosjes door. De eerste kurken had ik al horen ploppen.

Op enig moment werd het stil. Daarna liep het feestgezelschap terug naar de eigen auto’s. Met alle koelboxen. Het spontane feestje op de golfbaan was beeïndigd. We misten alleen de bruid, de bruidegom en de fotograaf. Die bleven achter om foto’s te maken. Niet veel later kwamen ook zij van de golfbaan gedropen. Luid toeterend verliet de groep de woonwijk. Op zoek naar een nieuwe locatie voor hun after party. Hun getoeter hoorde ik nog minutenlang over de berg klinken. Ik knikte mijn bevallige A (VP-Assistente) tevreden toe.