Inspiratie

“I am not your friend but I am on your side.” Dat zei Marco Pierre White in de eerste aflevering van een nieuwe serie Masterchef Australia 2012: The Professionals. Ik zit weer aan de buis gekluisterd. De professionele chefs en sous-chefs uit heel Australië onderwerpen zich weer vrijwillig aan kooktests en uitdagingen. En aan een boel stress. Als White spreekt, spreekt zijn rechterhand mee, als een dirigent die de maat slaat. Tot nu toe is hij tamelijk gematigd in zijn oordeel. De man staat bekend om zijn (gewelddadige) temperament. White is de jongste chef die ooit een derde Michelinster verdiende met zijn kookkunst. Gordon Ramsey was een van zijn leerlingen. Naast hem bestaat de vaste jury uit de Brit Matt Preston. George Calombaris en Gery Mehigan ontbreken deze keer.

Er viel reeds veel te smullen; zowel qua competitie als qua gerechten. En het is weer een feest van herkenning. Deze serie komt uit Melbourne, tot nu toe was Sydney het epicentrum van Masterchef Australië. Melbourne vind ik een heerlijke stad, vooral als je van art déco architectuur en moderne straatkunst houdt, is er veel te zien. 

Bijzonder memorabel is een bezoek van mijn liefje en mij aan Chinatown. We gingen een restaurant binnen waar het zeer druk was. Doorgaans een goed teken. Er was geen kaart, het Chinese personeel kwam langs met gerechten op een trolley waarvan je dan iets kon pakken. Mijn liefje is echter zeer allergisch voor schaal- en schelpdieren. Een foute bestelling kan voor haar dus grote gevolgen hebben. Ik liep naar buiten en vroeg een Chinees die goed Engels sprak op een Post-iT Note in het Chinees te schrijven dat iemand van ons die allergie had. Ik liep naar het restaurant terug en plakte het briefje op de tafel. Onze tafel werd vaak overgeslagen. Ik moest moeite doen iets te eten. Zij werd niet ziek, ik at vreemde dingen (en liet ook weleens iets staan). Ook ik overleefde dat restaurantbezoek.

Tijdens een recente episode van Masterchef moesten twee kookteams voor 20 passagiers in een Melbournse tram een driegangenmenu bereiden. De tram zou daarvoor drie rondjes door de stad maken. De gerechten moesten op tijd en warm in de tram worden geserveerd. Geen sinecure! De 20 bofkonten die mochten proeven, werden eerder die dag door Matt van de straat geplukt zonder dat ze wisten waarop ze ‘ja’ zeiden. Het enige dat was vereist was feestelijke kleding. Ook de tram werd opgeleukt.

De eerste amateurkok die de arena moest verlaten was kok en personal coach Matty McKenzie (van 21 jaar?!). Hij had geen idee hoe hij dumplings moest maken maar loog daarover. Tijdens de tweede episode werd Anthony Bantoft weggestuurd. Hij is een ervaren privékok die voor de rich & famous kookt. Hij maakte vis op vijf manieren maar Marco Pierre White noemde het resultaat ‘a shipwreck’... (o.a. krabsoufflé in een eierdopje). Hij geloofde zijn oren niet: Tom Cruise, Penelope Cruz hadden immers van zijn kookkunst genoten?! Hij toonde zich bovendien een slechte verliezer door hard uit te halen naar Akuc die met een smakelijke Afrikaanse linzensoep uit haar jeugd die ronde won. “Next time I’ll try to remember to cook like an amateur”. Niets menselijks is Masterchefs vreemd en dat maakt het een boeiend programma.

Mijn kookinspiratie is weer helemaal op orde. Afgelopen week maakte ik Spaanse zarzuela met kabeljauw, gevulde inktvis, tonijnsashimi, met paprikapoeder ingesmeerde rode mul op de grill en nog veel meer. De vissen liggen op de visbanken hoog opgetast. Spanjaarden zijn grote visliefhebbers. Wekelijks krijg ik bereidingstips van een man of vrouw die naast mij op de beurt staat te wachten.  

Op een van die dagen trok ik mijn voorraadkast iets te enthousiast open: de inhoud van een pak droge spaghetti stortte over mijn hoofd uit. Het leek op een spelletje mikado op hoog niveau. De spaghetti deed ik terug in het pak; ik had net mijn haar gewassen.

Niet alleen White behaalde ooit drie Michelinsterren. Ook de Spanjaard Ferran Adrià deed dat; en wel op spectaculaire wijze in zijn toprestaurant elBulli. Het boek ‘Thuis koken met Ferran Adrià’ is een must voor elke amateurkok. Het staat dan ook in mijn eigen keuken. Bijna alle recepten maakte ik inmiddels wel een keer. Vooral dorade in Japanse stijl is een aanrader. De vis is familie van de zeebaars en komt voor in de Atlantische Oceaan en de Middellandse Zee. Hierbij het recept, voor twee personen:

• 2 dorades van circa 350 gram per stuk
• 1 bosuitje, in dunne plakjes
• 6 takjes vers korianderblad
• 20 gram verse gember (ongeschild)
• 1 eetlepel Japanse sojasaus

Vraag aan de viswinkel of men de ingewanden uit de vissen haalt; kop en staart aan het dier laten. Maak drie diepe insneden in het lijf van de vissen (zelf of door de visboer). Snij de bosui in dunne plakjes, haal de blaadjes van de koriander. Snijd de gember ongeschild in dunne plakken. Doe zout op de vissen en stoom ze in bakpapier (12 minuten) of grill ze (ongeveer dezelfde tijd). Giet ondertussen olie in een pan met de gemberplakjes en fruit de gember totdat het van kleur verandert. Breng de gare vissen over op een schaal. Leg daarop de bosui en de korianderblaadjes. Giet daaroverheen voorzichtig de hete gemberolie. Het geheel maak je af met een eetlepel sojasaus. Heerlijk zomers, gemakkelijk en zó gezond.