Dit weekend wordt op
ons eigen strand, Playa La Glea, het nationale jeugdkampioenschap beachvolleybal
gehouden. Teams van jongeren tot 21 jaar uit heel Spanje nemen eraan deel; ik
zag zelfs een team uit Melilla, de Spaanse enclave aan Marokkaanse zijde.
Volleybal heeft mij
als sport nooit gelegen. Ik kon de bal niet op de
vingertoppen opvangen en de onderhandse slag op de muizen van mijn handen vond ik
pijnlijk. Na menige middelbareschoolwedstrijd ging ik met gekneuste armen naar
huis. Ik was wel aardig in basketbal. Ooit was ik lid van een basketbalteam; sindsdien heb ik een ‘Mallet-vinger’:
tijdens een partijtje brak ik het eindkootje van een pink toen de bal hard tegen mijn hand vloog. In de gipskamer van het ziekenhuis werd een spalk aangebracht.
Toen de spalk enkele weken later werd verwijderd, stond de pink nog net zo
krom als direct na het ongeval. De enige remedie was de pink opnieuw te breken en steviger
te spalken. Ik zag ervan af en ga nu met een vreemd vingerkootje door het
leven.
Mijn liefje was goed in volleybal. Vanzelfsprekend excelleerde ze als
spelverdeler.
Op het strand van La
Glea waren zes speelvelden aangelegd waarop werd gestreden. Blauwe linten dienden
als spellijnen en de netten waren geplaatst. Aan het net stond een
scheidsrechter en aan het tafeltje ernaast zat de teller. Er was tevens een
tribune opgebouwd met hier en daar een parasol. Op vrijdag was het namelijk
warm en zonnig, gisteren viel er regen tot in de namiddag, vandaag -finaledag- begon
weer zonnig al is de luchtvochtigheid hoog (94%).
Wij zaten achter de
tribune, eerstelijns aan de branding. Er blies een oostenwind die verkoeling
bracht. Ik liep met regelmaat een rondje langs de velden en volgde sommige sets.
Het spelniveau was hoog. Vooral een damesteam uit Andalusië speelde sterk en
geraffineerd. Na de wedstrijd spoelden de meiden en jongens het zand van hun strakke
lijven. Strandvolleybal zonder snoekduik is namelijk als een zee zonder vissen.
Voor mijn neus
speelde zich menig Ursula Andress- en Bo Derek-tafereel af.
De kleding die bij
deze sport door de speelsters wordt gedragen, is minimaal. Alhoewel de internationale
Beachvolleybalbond vorig jaar besloot de bikiniverplichting op te heffen, gaat
de voorkeur van Spaanse beachvolleybalsters klaarblijkelijk nog steeds naar het
minimale uit. Ik heb zelfs het idee dat de Spaanse versie van de bikinibroek nóg
minder textiel bevat. Zelf zou ik constant de neiging hebben om de bekleding
over mijn billen te trekken maar ja, die van mij vragen om opvang... Op enig
moment viel mijn oog op een tekst achterop een van die broekjes. Daar moest ik
het mijne van weten dus zo subtiel als mogelijk probeerde ik een foto te maken van
het betreffende textiel zodat ik de tekst kon lezen. Ik kwam er zonder
kleerscheuren vanaf. Het bleek “we love the sand” te zijn. Barefoot on the
Beach kan dat alleen maar onderschrijven!
Op enig moment
stonden twee lange, magere jongens in de branding recht voor ons.
Ik herkende ze: ze
hadden zojuist gespeeld en verloren. In de eerste set stonden deze knullen uit
Galicië flink achter bij het grotere en sterkere team van Andalusië, in de
tweede set namen ze een voorsprong die ze echter verspeelden. De jongemannen
werden op de voet gevolgd door een grote, dikke man. Hun coach. Hij sprak hen toe maar dat
deed hij niet bepaald subtiel, aan zijn gebaren te zien. Vooral zijn omlaag
hangende gespreide armen spraken boekdelen: “tja, wat wil je als je zo speelt”
of “ik kan er ook niets van maken als jullie er met de pet naar gooien” en
uitdrukkingen van gelijke strekking. Een van de koppies zakte steeds dieper. De
coach draaide zich om en liep terug naar het speelveld, de jongens teneergeslagen
in zee achterlatend. Hij liep in mijn richting en ik keek de bullebak recht in
zijn gezicht... de @#$%%^^^)&*. Hij kan wel een lesje motiveren en
inspireren gebruiken! Zo’n toespraak hadden ze niet verdiend, zo slecht speelden
ze niet. Mijn liefje liep naar de jongens toe en vroeg of ze Engels spraken.
Yes. Daarop volgde een flinke dosis peptalk van haar kant. Eens een HR-mens,
altijd een HR-mens. Ik was trots op haar en knikte de breed lachende jongens
instemmend toe.
Volgende week gaan we
weer eens naar Andalusië. Ik neem mijn liefje mee op een verjaardagsreisje. De
route zal ons leiden naar Trevélez, het hoogste dorp van Spanje, door de
Alpujarras naar Lanjarón (van het bronwater). Ook een bezoek aan het Alhambra
van Granada staat op ons programma. De toegangskaartjes zijn reeds besteld.
Deze beach bum verruilt het strand tijdelijk voor de Sierra Nevada dus tot over
een weekje.
De meiden versloegen het team uit Communidad Valenciana (onze provincie) in een 3-setter. De prijs werd uitgereikt door een 'oude bekende'... de burgemeesteres van Orihuela Costa.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten