Clean the Coast

Vandaag hield Orihuela Costa voor het eerst in de geschiedenis een gezamenlijke schoonmaakactie op en rond de stranden van de regio en als heuse zwerfvuilambassadrices deden mijn liefje en ik daaraan mee.

‘Wij’ bestond in dit geval nog uit vier andere Nederlandse residenten uit dezelfde woonwijk. Om half elf ’s ochtends zou de actie losbarsten bij ons plaatselijke strand, Playa La Glea. We kwamen tijdig bij het strand aan en zagen een heel klein clubje buitenlanders staan: Duitsers, een Scandinaviër, een enkele Spanjaard... Ojee?! Was dit de opkomst? Niet veel later kwam er een Spanjaard die ons de weg wees: verderop, op de grote parkeerplaats vond de aanmelding plaats.

Iedereen liep in colonne naar de betreffende plek waar de burgemeesteres en haar assistente Heike, die wij eerder in het gemeentehuis ontmoetten, ons opwachtten. Iedere geïnteresseerde moest zich vantevoren aanmelden voor dit schoonmaakproject dus de namenlijst werd gecontroleerd. In de wachtrij werden wij gelukkig omringd door vele Spaanse en andere residenten. Het is dus niet alleen een buitenlandse aangelegenheid. Assistente Heike deelde gele vestjes, vuilniszakken en zwarte handschoenen aan eenieder uit. Die vestjes zijn dezelfde als wanneer je pech onderweg hebt. De stevige handschoenen konden dienst doen als golfhandschoenen, aldus golfvriend Roland. Heike zei ons dat het inleveren van een vestje na gedane arbeid recht gaf op een paellamaaltijd.

Voordat wij aan de slag gingen, vroeg ik mijn collega’s te poseren voor de foto, in gezelschap van de burgemeesteres van Orihuela Costa. (Jawel, ze was wederom present.) Van links naar rechts: mijn liefje, Roland, Frau Scheurer, Frans, Ger en Yvon. Zonder meer een leuk gezelschap. Iedere participant kreeg vandaag instructies over waar vuil moest worden geraapt maar eigenzinnig als wij zijn, gingen wij onze eigen weg. Wij zijn immers van Playa La Glea! We liepen dan ook eensgezind richting ‘ons’ strand.

Yvon was van mening dat wij eerst haar favoriete strandje moesten schoonmaken; dat blijkt te liggen vóór restaurant La Baracca, aan de zuidpunt van La Glea. Zo gezegd, zo gedaan. We sjokten door het rulle zand, met onze grote lege vuilniszakken. Daar viel inderdaad veel te rapen. Plastic flessen, slippers, colablikjes, sigarettenpeuken, repen papier, doppen, vistuig en nog heel veel meer. We raapten en raapten. Alhoewel mijn rug niet mijn sterkste lichaamsdeel is, was ik niet te stoppen. Het was namelijk voor een goed doel en voor een fijn gevoel.

Mijn liefje en ik liepen elkaar op enig moment tegemoet over ons eigen strand. We besloten samen de weg langs de branding te vervolgen. Zij droeg haar gele hesje in haar achterzak (tè warm), ik droeg het op mijn lichaam als een soort geuzenpak al voelde ik het zweet constant mijn bilnaad inlopen. Het was namelijk 29 graden Celsius.

Enkele Spaanse oudjes onder hun parasol aan de branding spraken mij met interesse aan, een aantal van hen beloofde volgend jaar mee te doen, sommige badgasten keken mij meewarig aan (een werkeloze? iemand met een taakstraf?), weer anderen knikten mij instemmend toe vanaf hun strandstoelen. De eerlijkheid gebiedt te vertellen dat er ook mensen waren die spontaan aan de actie meededen toen ze ons zagen alsmede personen die ons hielpen met rapen. Dat alles vonden wij prima. Bij elk plastic voorwerp dat ik raapte en in mijn vuilniszak stopte, dacht ik aan schildpadden en dolfijnen die ik ermee redde...

Na ongeveer anderhalf uur bukken en rapen in de volle zon vond ik het welletjes. Ik had een hoofd als een biet en bovendien was mijn vuilniszak zwaar. We liepen dus terug naar het uitgiftepunt en werden daar door onze vrienden verwelkomd. De mannen leverden volle zakken in, wij hadden halfvolle zakken met daarin heel veel plastic. Joehoe! We gaven onze hesjes en handschoenen terug en wilden niet wachten op de grote paella die speciaal werd bereid voor de rapers. Wij hadden namelijk andere plannen. We lunchten bij Montepiedra Playa en gingen daarna voor een gezamenlijke duik in zee (27 graden Celsius). De golven waren heerlijk. We dobberden, praatten en lachten. De dag werd afgesloten met tapas en drankjes op het terras van Emmy & Hugo. Die konden door omstandigheden niet participeren maar wilden wel iets terugdoen.