Translate

zaterdag 26 oktober 2013

Hospi Taal

Oktober is wereldwijd borstkankermaand en dat vergeet ik niet: ieder jaar krijgen 22.000 vrouwen in Spanje de diagnose borstkanker en in Nederland sterven dagelijks negen vrouwen aan de gevolgen van borstkanker.

De afgelopen week stond bij ons in het teken van ziekenhuisbezoek. Mijn liefje had haar halfjaarlijkse controle op de afdeling Oncologie. Het ziekenhuis in Torrevieja dat vroeger ‘USP Hospital San Jaime’ heette, werd recent overgenomen door Grupo Hospitalario Quirón. Een aantal dingen viel ons op: het was niet bepaald druk, er was zichtbaar minder personeel en ook behandelingsbepalingen werden aangescherpt.

Aan de receptie van de betreffende afdeling zaten doorgaans tenminste twee dames, nu was er nog slechts één baliepersoneelslid. Een van de vaste dames van voorheen bleek te zijn overgegaan naar de afdeling waar geopereerde patiënten verblijven, de andere vaste kracht was naar een geheel andere afdeling overgeplaatst. Zij vertelde ons dat in persoon. De voor- en achternaam van mijn liefje schalde door de aankomsthal en wij werden beiden hartelijk omhelsd. De band tussen het behandelend team en de patiënten van die afdeling was altijd hecht en zeer persoonlijk. De overplaatsing ging haar aan het hart. Ze vertelde dat er nog veel meer veranderingen waren doorgevoerd sinds de overname. Ik zei haar dat we blij waren haar te zien, in de wetenschap dat ze haar baan heeft behouden. Quirón zal onder andere efficiency-maatregelen hebben getroffen, aan het aantal personeelsleden te zien. Mijn liefje ontving wederom groen licht en dat is heugelijk. Al rekenen we stiekum op positief nieuws, wachten op de uitslag blijft spannend... Na vier jaar stapt zij nu over naar een eenmalige medische controle per jaar. Joehoe!

Enkele dagen later reden we naar hospitaal IMED Levante in Benidorm om de pa van mijn liefje te begeleiden bij zijn ziekenhuisintake en de geplande operatie. Op zijn 87ste krijgt hij een nieuwe knie. Zijn mobiliteit nam in de afgelopen periode dermate af dat hij tot actie overging. Voorheen ging hij naar Nederland om zich medisch te laten onderzoeken en behandelen. Tot ons beider verbazing. Spaanse ziekenhuizen staan immers goed aangeschreven, zeker op orthopedisch vlak en bovendien zijn er geen wachtlijsten. Dat legden we hem meermalen uit. Maar mensen worden eigenwijzer naarmate ze ouder worden... Tot er weinig optie overbleef. Zelf loopt hij moeilijk en zijn partner in Spanje kan hij om gezondheidsredenen niet lang alleen laten.

Gelukkig klopte hij in Spanje bij het juiste adres aan; het ziekenhuis voert die operatie jaarlijks 3.000 keer uit. Na allerlei onderzoeken was de behandelend arts van mening dat Hendrik de chirurgische ingreep kon ondergaan. Mijn schoonvader is een no nonsense man van weinig woorden en veel daden. Hij is ook een lieverd. Hij leeft alsof de duvel hem op de hielen zit: alles moet snel. Dat was vroeger al zo maar tegenwoordig in nóg sterkere mate. Alsof hij zich realiseert dat hij niet veel tijd meer heeft. Wat hem betreft konden beide kniegewrichten dan ook in één operatie worden vervangen. (Echt waar!) De arts vond dat evenmin een goed idee. Pa realiseert zich niet dat het onmogelijk is om te revalideren met twee kunstknieën. Hij is ervan overtuigd dat hij binnen enkele weken weer loopt als een kievit.

De verpleegster die de laatste info kwam vergaren, was onder de indruk van het feit dat ‘Enrique’ geen medicijnen slikt en geen medisch dossier met zich meedraagt. De operatie vond inmiddels plaats en verliep goed. De chirurg liet hem naar verluidt zien dat de kunstknie er goed inzit en kan buigen. Pa kreeg een plaatselijke verdoving. Hij hoorde al het gebeitel, gezaag en geboor en dat vond hij interessant. Ik zou het doodeng vinden... 

Hij ligt nog op Intensive Care maar dat is standaardprocedure bij een patiënt van zijn leeftijd. Daar had hij overigens veel te melden. Hij moet vijf à zes dagen in het ziekenhuis blijven, op een eenpersoonskamer met wifi en een tolk onder handbereik. Daarna volgt een revalidatietraject van mogelijk maanden. Pa’s oorspronkelijke plan was om in november nog even naar Nederland te gaan. Dat kan hij vergeten. De eerste zes weken zal hij op twee krukken lopen, daarna nog een tijdje met een. Gedurende tenminste maanden moet hij tweemaal per week met een fysiotherapeut oefenen om weer goed te gaan bewegen. Daarna zal knie twee ongetwijfeld snel ter sprake komen.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten