Aussie Aussie Aussie

Ja, we arriveerden inmiddels in Sydney; de reis verliep goed. Wel met drie uur vertraging en een fout in het visum van mijn liefje waarna een Australische ambtenaar in de luchthaven van Denpasar erbij moest komen en de correctie doorbelde naar Canberra waardoor zij alsnog mee mocht op de vlucht.

De Dreamliner van Jetstar vloog als een grote vogel al vind ik het comfort van de stoelen niet om over naar huis te schrijven. Gedurende het merendeel van de vlucht hadden we turbulentie maar niet zodanig dat je aan die stoel was gekluisterd. Het geluid dat je als passagier hoort, wordt -inderdaad- gedempt en de ramen zijn lekker groot. Een ander technisch snufje dat mij aangenaam verraste was een knop onder elk raam waarmee je het raam kon blinderen. Er komt geen luikje meer aan te pas. Het betekende dat wij ’s nachts naar de heldere sterrenhemel boven Australië konden kijken.

Zoals gezegd, tot aan Sydney airport verliep alles op rolletjes. Vanwege enorme drukte landde Jetstar in de Cargo-sectie van het vliegveld waar we met bussen naar de terminal werden vervoerd. Daar belandden we in een massa Aziaten die met minstens twee volle vliegtuigen dezelfde bestemming aandeden. De rij wachtenden voor immigratie was dan ook e-norm! Nooit eerder maakte ik iets dergelijks mee. Nietsvermoedend liep ik aanvankelijk langs een rij Aziaten totdat ik in de gaten kreeg dat het dé wachtrij was. Tussen mijn lippen sliste ik naar mijn liefje “doorlopen, doen alsof je neus bloedt”. Zo belandden wij ongeveer halverwege de wachtrij, tussen druk pratende Chinezen. We schoven aan, zogezegd. En we overzagen de massa en het tempo. Als enige twee witten staken we immers met kop en schouders boven de meute uit. Het duurde toch nog anderhalf uur voordat we de stempel in ons paspoort hadden en we onze reistassen van de band konden halen. Toen moesten we nog door Customs, waar alle bagage uiterst streng wordt gecontroleerd. Om ons heen wemelde het van de Aziaten met enorme dozen. Veel import en daardoor waarschijnlijk veel oponthoud. Mijn liefje vroeg met een glimlach aan de desbetreffende ambtenaar of er ook rijen waren voor mensen zonder importspullen uit Azië... Ze ontving een glimlach terug. We werden naar een sectie geleid waar een snifferdog het controlewerk doet! De trolley werd deskundig besnuffeld en we konden door. In vijf minuten; een record.

Onze vriendinnen Julie & Claire wachtten ons geduldig op en gezamenlijk gingen we lunchen aan een van de vele stranden van de stad. Die avond gingen we moe maar blij naar bed. Voor de volgende dag stond een bezoek aan Pat, Julie’s 88-jarige moeder, op het programma. Wij bezoeken haar trouw als we hier zijn. We sturen haar regelmatig een kaart als we uitjes in Europa maken en ze kijkt naar die tekens van (ons) leven uit. In de voorafgaande maanden leed zij veel fysieke ontberingen dus ze kon wel wat extra gezelligheid gebruiken. Sinds enige tijd verblijft zij in een luxe verzorgingstehuis waar zij het uiteindelijk naar haar zin heeft. We namen haar mee uit lunchen, kletsten bij, met volle teugen genietend. ’s Middags kochten we beiden een trendy nieuw badpak, de ouwetjes lieten we in Bali achter. 

En gisteren (26 januari), Australia Day, gingen we met Captain Cook het water op rondom de Harbour Bridge en het Sydney Opera House. Op die dag viert men op nationale schaal dat de eerste vloot in 1788 in Sydney aankwam vanuit Engeland. Op deze dag anno 2014 werden bijna 18.000 burgers uit 155 landen Australische ingezetenen. Wij nodigden Karen & Victor eveneens uit om met ons aan boord te gaan. Zij vertoeven sinds vier dagen in Sydney voor een verblijf van drie jaar. 
(Voor de oplettende lezer: onze vriendin Claire was tijdens dit uitje afwezig. Zij volgt een druk trainingsprogramma in voorbereiding op de Australian Open in februari 2014. Niet op het gebied van tennis maar van lawn bowls. We hebben een potentiele winnaar in ons midden!) Karen kennen wij sinds zij een meisje was; zij is een van de kinderen van onze goede vrienden Emmy & Hugo. Victor leerden we in oktober vorig jaar kennen tijdens hun bezoek aan de Costa Blanca. Een leuk stel dat aan een mooi avontuur begint, al is het ver weg van vrienden en familie. 

Alhoewel het een bewolkte dag was, genoten we van de vele bezienswaardigheden op het water: tall ships, cruiseschepen, moderne en antieke zeilboten, duwboten, ferries, marineschepen, superjachten (eentje van 98 miljoen Aussiedollars, naar verluidt), badkuipjes, roeiboten en kayaks. De ferries hielden een ferrython en de tall ships deden eveneens mee aan een race. 
Ook in de lucht was van alles te zien: helicopters met de Australische vlag, een helicopter die opnamen  maakte voor TV-zender Channel 9, jets van de RAAF, van de kustwacht en... een A380 van Qantas die enkele rondjes boven de haven maakte. Ongetwijfeld met VIPs aan boord. Het was een bijzonder gezicht om zo’n grote vogel zo laag over te zien gaan. 

Het bootreisje werd afgesloten met een lunch bij Café Sydney. We vierden Australiëdag en ons toevallige samenzijn met een hapje en een heerlijk glaasje champagne. Reizen is verslavend. We zijn blij hier te zijn.