Busselton

We kwamen op de camping van Busselton aan, wederom na fout te zijn gereden. Dat wordt de rode draad van deze rondreis. Het is een nogal aparte camping, over drie delen verspreid, zonder hek eromheen. Het is een gemeentelijke camping waar mensen kennelijk graag staan. Sommige kampeerders boeken hun staplaats een jaar vantevoren. We weten inmiddels waarom het nog steeds druk is, al is de vakantiemaand voorbij. Na januari gaan mensen zonder kinderen en Australië’s grey nomads op pad.

Ook wij zijn nomaden, al zijn we nog niet grijs. Sterker: we zijn hier nu waarschijnlijk de jongste kampeerders. Mijn liefje meldde zich bij de receptie en vroeg een plek. Dat lukte niet meer, de camping was vol. Met haar liefste gezicht (ik weet hoe dat eruitziet) zei zij tegen de vrouw aan de balie ‘nee joh, er is vast nog wel een plekje voor ons’... en ze bleef staan -lachend- terwijl ik geduldig wachtte aan de andere kant van de weg.

De dame deed haar uiterste best en vond iets. We mochten één nacht op plek X en twee nachten op plek Y staan. Wij vonden het prima. Met een kampeerauto hoef je alleen de kastjes te sluiten en de electriciteitskabel eruit te trekken. Zo staan we nu dus op een kampeerplek met uitzicht op de Busselton Jetty.

Het water van Geographe Bay is kristalhelder en van vele verschillende kleuren, het zand is spierwit. Je kijkt je ogen uit. Aan de voet van de pier staat een restaurant, genaamd ‘The Goose’ waar het goed toeven is. We lunchten daar en voelden ons grote bofkonten. Het Zwitserlevengevoel ten voeten uit. Een goede kennis uit Bali schreef ons recent een bericht waarin hij ons vroeg of we het eiland achter ons hadden gelaten. Het antwoord is ‘ja’. De gehele ervaring hebben we beiden een plek gegeven. Ik moet eerlijk bekennen dat ik momenteel niet vaak daaraan terugdenk. Ik slaap hier als een roos, waarschijnlijk vanwege de frisse lucht van de pepermuntbomen en het constant buiten zijn. Het leven is thans zeer ontspannen.

De pier van Busselton maakte veel mee: een gemeentebestuur die het wilde afbreken, brand en cyclonen. Het werd gekoesterd en fraai herbouwd en is met zijn 1.841 meter lengte de een na langste pier in de wereld. Het is een toeristentrekker van formaat. Over de pier loopt een treintje dat wij namen op de terugweg, op de pier is een ‘Observatory’ en onder de pier ligt een snorkelavontuur. Onlangs kocht ik een nieuwe onderwatercamera. De zoveelste. Ik kocht wederom een Olympus Tough. Een donkerrode, deze keer. Voortaan reserveer ik het apparaat uitsluitend voor opnamen onder het wateroppervlak. Mijn vorige onderwatercamera, een Sony Cybershot, bewijst nog goede dienst als snapshotcamera. Die camera is zo lek als een mandje dus onder water kan’ie niet meer. Daar het aan de zuidwest- en de zuidkust van West-Australië op vele plekken een onderwater-walhalla is, kon ik de verleiding niet weerstaan...

Je mag van de pier afspringen, er wordt gesnorkeld en gedoken. Het is er ongeveer acht meter diep, je wordt geacht binnen tien meter van de jetty te blijven. De staanders die de pier al honderden jaren dragen, vormen inmiddels een geliefde plek voor vele soorten koralen en tropische vissen. De houten en betonnen pilaren vormen met elkaar een mysterieus onderwaterwoud. Op zo’n manier zag ik de Indische Oceaan niet eerder.

We blijven hier nog één nachtje en trekken dan langzaam verder naar het zuiden, richting de Zuidelijke Oceaan. We gaan onder andere naar de plaats waar de twee oceanen elkaar ontmoeten. En we gaan plaatsen aandoen met namen als ‘Esperance’, ‘Hopetown’, ‘Peaceful Bay’ en ‘Windy Harbour’. Dat wil een reislustige Hollandse toch niet missen?!