Crossroads

Enkele dagen geleden stonden we op een camping in Esperance. Dat betekent ‘verwachting’ of ‘hoop’ in het Frans. Er is veel Europese geschiedenis in dit stadje. In 1627 voer het Nederlandse schip Gulde Zeepaard onder Nederlands gezag van Pieter Nuyts langs deze archipel. Toentertijd zag Nuyts geen land. In de Australische brochure staat “unfortunately”... kennelijk vindt men het jammer dat de Nederlander het land niet ontdekte. De Franse kapitein deed dat in 1792 echter wel en daarom heeft dit stadje een Franse naam.

Dit is een camping met een buzz. Het is niet groot maar bomvol. De caravans, campervans, motor homes en andere kampeermiddelen komen van overal. Het is een ware trekkerscamping en dat heeft een heel aparte sfeer. Men komt onder andere van de staat Victoria, van de noordelijke outback (die wij gaan bezoeken), van Northern Territory en van Queensland. Er zijn veel Australische grey nomads, enkele jonge mensen en een handjevol buitenlandse toeristen; zoals wij.

Een van die dagen reden we de Great Ocean Drive, niet te verwarren met de Great Ocean Road van de 12 Apostelen die in Victoria liggen. Desalniettemin was het een prachtige rondrit met spectaculaire baaien. In de Twilight Bay snorkelden we en het was in die baai dat ik onder water werd begroet door een wel heel nieuwsgierig dier: een zeeleeuw dook voor mijn cameralens op. Esperance heeft een grote populatie Nieuw-Zeelandse en Australische zeeleeuwen. Eerder was ik over de moon vanwege het zien van orka’s maar deze close encounter wordt eveneens bijgeschreven in mijn Grote Boek van Bijzondere Ervaringen!

Gisteren reden we 400 kilometer landinwaarts, de Golden Outback in. Zoveel kilometers deden we in de afgelopen vier weken ongeveer in totaal. Maar als je iets bijzonders wilt zien, moet de vlam in de pijp. Winnie doet het geweldig al zuipt ze als een tempelier. We voedden haar al ruim 300 liter diesel. De lange road trains die we op deze route tegenkwamen, vervoeren goud. De streek kreeg de naam namelijk vanwege de vele goudmijnen die hier liggen. Maar ik denk dat het ook zou kunnen komen door de goudgele velden met graan die er liggen. De meeste landbouwbedrijven oogstten inmiddels. De route was groener dan ik verwachtte; het heeft immers al twee jaar niet geregend. We staat op een camping in het plaatsje Kalgoorlie-Boulder. Hier niet op gras, onder pepermintbomen maar 'gewoon' in een parkeerbaai op asfalt. Op de meeste campings wonen permanente inwoners die hier naartoe kwamen vanwege de werkverschaffing in de mijnindustrie. We zijn dus omringd door mijnbouwwerkers en ook dat is een aparte ervaring.

Vandaag maakten we een excursie naar de een van de grootste goudmijnen van de wereld. De vrouwelijke gids werkte enkele jaren in de mijn als operator. Ze reed op grote trucks dus dat schiep een band. Ondergronds van deze mijn ligt ruim 3.000 kilometer weg; dat is net zoveel als de afstand tussen Sydney en Perth?! De banden van de grootste trucks die hier opereren, kosten $ 35.000 per stuk, elke truck heeft er zes en ze moeten tweemaal per jaar worden vervangen. Met elkaar gebruiken ze zes miljoen liter diesel per maand. Dan doet Winnie het zo gek nog niet! Er rijden twee roze trucks, het bedrijf sponsort daarmee breast cancer research. 40% van het personeel is vrouw.

De statistieken zijn duizelingwekkend en dat was de rondrit ook. In de diepe put kijkend, leken die enorme trucks speldenknopjes. We zakten af tot halverwege de mijn, reden rond waar de stenen worden vermalen -van voetbal tot golfbal- en tenslotte in een aantal complexe processtappen eerst tot vloeibaar en daarna tot goudklompen worden verwerkt. 90% van de mijnopbrengst bestaat uit puur goud (24 karaat), 8% is zilver, 2% is koper.

Je had ons moeten zien met ons veiligheidsvest, veiligheidsbril en helm. En in lange broek, lange mouwen en dichte schoenen. Alles vanwege safety. En dan te weten dat het hier bloedheet is, circa 36 graden Celsius. Pfffff. Mijn liefje wil vanmiddag nog een rondleiding volgen in ‘Questa Casa’, het bordeel dat hier meer dan 100 jaar geleden werd geopend. Dat is zeker haar manier om stil te staan bij internationale vrouwendag... Overigens viert mijn moeder vandaag haar 93ste verjaardag en wij vieren op afstand mee. Morgen reizen we verder noordwaarts door de Golden Outback. Begin volgende week hopen we de westkust weer te bereiken. Daar worden mijn (onder)wateravonturen vervolgd. Reizen is verslavend.