Uche-ugg

We zijn weer terug op het Spaanse honk, na een reis van een etmaal vanuit Perth. Op maandag rond het middaguur zetten we Winnie af op het afgesproken adres in de buurt van Perth Airport. We reden circa 5.000 kilometer door zuid-west Down Under, ik zat ongeveer 110 uur achter het stuur. Na controle van het uiterlijk en de binnenkant van Winnie, lieten we ons per taxi naar Cottlesloe Beach brengen. Daar wachtten onze reistassen op ons; die hadden we ’s ochtends reeds afgezet bij het Ocean Beach Hotel. Australiërs zijn zó aardig. We vroegen een balimedewerkster of we onze tassen en reiskleding mochten stallen, vanzelfsprekend wilden we daarvoor betalen. Ze schudde haar hoofd... we mochten niet betalen. Kom daar in Nederland eens om?! We liepen nog éénmaal langs Sculptures by the Sea. We dineerden nogmaals aan zee en zwommen voor een laatste keer in de Indische oceaan. We kleedden ons om in een hoekje van de lounge van het hotel.

Rond de avondspits lieten we ons naar het vliegveld brengen; het vliegtuig van Qatar Airways zou rond 22 uur vertrekken. We zaten op prima plekken en het vliegtuig vertrok op tijd. Voor het eerst kon ik een beetje slapen aan boord; de vraag is doorgaans waar ik mijn benen moet laten. Dat was nu geen issue. Ik bekeek twee films: 12 years a Slave van Steve McQueen over slavernij in het zuiden van Amerika en August: Osage County met Meryl Streep die een zieke, getroebleerde echtgenote en moeder speelt.

De stop in Doha viel mij enigszins tegen: ik verwachtte veel arabieren in jurken te zien met hun ingepakte vrouwen maar de terminal waar wij vertoefden, had zomaar Schiphol of El Altet kunnen zijn: er waren vooral veel, heel veel internationale reizigers. De vlucht van Doha naar Barcelona verliep goed al zaten we achter twee tamelijk egoïstische Spaanse vrouwen die als Brahmi op pelgrimsreis naar ene Baba in een ashram in India waren geweest. Ik denk dat ze leden waren van een of andere Spaanstalige Witte Broederschap want ieder van hen was in wit/gebroken wit gekleed. 
Toen mijn liefje wilde eten, weigerde de vrouw voor haar de rugleuning van haar stoel rechtop te zetten. Eten was moeizaam, toen mijn liefje haar kopje thee dronk, kwam ze nog een tandje meer naar achteren. Het hete drankje veroorzaakte geen brandwonden. Ze weigerde zelfs nadat de stewardess haar driemaal verzocht rechtop te gaan zitten. Het was toch niet verplicht? Ook ik maakte mij er kwaad om en sprak de dame in kwestie in het Spaans aan op haar gedrag. (Ze sprak namelijk geen woord Engels.) Niets hielp en het escaleerde. Zelfs het verzoek van de hoofdpurser werd genegeerd. Zoiets maakten we niet eerder mee aan boord van een vliegtuig. Het was vooral onthutsend daar de vrouw in kwestie een boek las over ‘de nieuwe wereld’ en ‘het menselijk geweten’... Ze moet overduidelijk nog een paar reizen maken, zowel innerlijk als in een vliegtuig.

Qatar Airways is overigens de nieuwe sponsor van voetbalclub Barcelona. In El Prat hadden we genoeg tijd om van een bordje Spaanse tapas te smullen. Met Vueling vlogen we naar Alicante door, in een overvol vliegtuig. Er stonden vele passagiers op de wachtlijst. Vreemd voor zo’n ‘eenvoudige’ dinsdagavond?! We kwamen tot de conclusie dat er te weinig vluchten zijn tussen Barcelona en Alicante. Het was donker toen we in Alicante aankwamen. De reistassen rolden ongeschonden van de band. Ik was weliswaar hondsmoe van het zitten en wachten en snotterig van het geproest van derden maar de Jeep aka ‘The Beast’ verdiende een toegewijde chauffeur. Dit stuur voelde zeer vreemd aan, na twee maanden Winnie. De linkerelleboogsteun zat niet op de goede hoogte, het truckersgevoel miste en nog zo wat kleine dingen.

En toen waren we thuis. Home sweet home. Alleen de toilettas werd uit de reistas gehaald, ik sprong onder de douche, poetste mijn tanden en dook -met slaappil- mijn heerlijke bed in.

De volgende ochtend scheen de zon. Toen ontdekte ik dat de wifiverbinding in Spanje niet werkte. Dat achtervolgde ons vanuit West-Australië! De helpdesk van de provider werd gebeld; men zou een technicus sturen. Die kwam vanmorgen en nu werkt alles weer. De reistassen zijn uitgepakt, de was is gedraaid, de jetlag valt mee. We kochten twee paar pantoffels. Real product of Australia. Tot mijn verbijstering raakte ik weer een paar sandalen kwijt. You gain some, you loose some. Mijn comfortabele mobils kwamen niet uit mijn reistas tevoorschijn. Die bleven helaas onbedoeld in een van Winnie’s kastjes achter.

De zon schijnt thans heerlijk op het Spaanse terras, ’s avonds staat de verwarming op een laag pitje. Het is immers niet koud buiten, al dragen we nieuwe pantoffels aan onze blote voeten. We eten deze avond verse erwtensoep.