Alicante huilt

Dat was wat Bernadette appte toen zij op de luchthaven van Alicante incheckte. Ze dacht dat er regen zou vallen over haar vertrek... Eerder zag ik dat de wolken uitzonderlijk laag hingen; ze leken het asfalt van de landingsbaan te raken. Vanaf het moment dat zij aankwam, tien dagen geleden, scheen de zon. In de dagen dat ze bij ons verbleef, viel er geen druppel. Dat wens je vrienden uit Nederland toe, zeker een zonaanbidster als zij.

We wandelden, zwommen, lunchten aan diverse stranden, kookten thuis, relaxten, speelden met onze iPads, praatten en lachten. Over dat zwemmen wil ik nog wel iets kwijt: Bernadette is zeer sportief en tamelijk Spartaans. Toch was het mijn persoontje dat als eerste de Middellandse Zee indook! De temperatuur ligt rond 21 graden Celsius wat zeker niet slecht is voor de tijd van het jaar maar het is koud. Ik vermoed dat het feit dat ik in die temperatuur tot de laatste dag van ons verblijf in West-Australië zwom, debet is aan mijn dapperheid. (De twee flessen rosé die we bij de lunch dronken, droeg daaraan ook bij.) Ik vond het zeer verfrissend. Uit privacy-overwegingen zet ik geen foto van ons als baadsters... ik vond een mooi alternatief bij Picasso. 

Gedrieën bezochten we Granada. Voor Bernadette was dat de eerste keer, voor ons niet. Wat wij wèl voor het eerst deden, was een appartement met twee slaapkamers huren. Het appartement, eigendom van een Spaanse familie, vonden we op een boekingssite (voor de geïnteresseerde: Casa Palacio Lopez Daza). Het leek ons deze keer leuker dan een hotel. Het pand is zeer centraal gelegen, aan het bekende plein Bib-Rambla. ’s Middags en ‘s avonds vulde het plein zich met Spanjaarden, toeristen, musici en andere kunstenaars. Het appartement had goede dubbele ramen waardoor het geluid en het geroezemoes niet   hinderlijk was. Ook wij aten een avond buiten, aan het 'eigen' plein, met een truitje aan. Toen de wind  opstak, kwamen de windschermen naar beneden. Vervolgens ging de terrasverwaring aan. Zo was het goed toeven.

De eerste avond aten we in een mooi restaurant aan de Plaza del Carmen, genaamd ‘Puerta del Carmen’. Bernadette had het adres doorgekregen van vrienden en nodigde ons uit. We aten heerlijk Spaanse fusion-gerechten (tonijn en inktvis vooraf, hamburgers met een plakje eendelever als hoofdgerecht). In de loop van de avond raakten wij aan de praat met een Italiaan die een restaurant in Londen zei te hebben maar het niet naar zijn zin had in die stad. Hij was op vakantie in Spanje en vertelde ons dat hij elke middag en avond in het betreffende restaurant eet, vanwege de goede gerechten en de mooie wijnkaart. Puerta del Carmen noemt zich namelijk ook ‘vinoteca’.

De ochtend daarna stond het Alhambra op het programma. Mijn liefje en ik liepen in shorts naar het ontbijt en hadden daar direct spijt van. Het was koud in de ochtend: circa 7 graden Celsius. Granada ligt namelijk aan de voet van de Sierra Nevada. Vanuit het appartement hadden we zicht op een dikke sneeuwlaag op enkele pieken. Bernadette was verstandiger; zij droeg een lange broek en had een korte broek in haar schoudertas. Het duurde lang voordat we waren opgewarmd. Het mooie van het bezoek aan dit werelderfgoed was dat de lager gelegen tuinen, die zeer de moeite waard zijn, in bloei stonden. Dat zag ik niet eerder. Ons vorige bezoek aan het Alhambra was namelijk in de maand september. Ik keek mijn ogen uit. De meeste foto’s die ik tijdens dit bezoek maakte, zijn dan ook van bloemen. En van mijn vriendinnen!

We bezochten de kathedraal van Granada, op loopafstand van ons appartement, en bij toeval kwamen we langs de basiliek van San Juan de Dios, uit 1734. Alhoewel ik liever Moorse motieven aanschouw dan barokke kerken, was ik blij het te hebben gezien. Een beter voorbeeld van Andalusische barok zal moeilijk zijn te vinden! 

Ik zal een nieuw (lopend) webalbum samenstellen waarin het een en ander is te bekijken.

De dag erna reden we naar Málaga, circa 130 kilometer ten zuiden van Granada. We wilden daar het Picassomuseum bezoeken. Pablo Picasso werd daar in 1881 geboren. Een bezoek aan dit museum stond al een tijdje op mijn wensenlijstje. Eerder bezochten wij Picassomusea op andere plaatsen in Europa. De grootste collectie hangt in Parijs. Al vond ik het fraai, ik vond het tegelijkertijd ietwat teleurstellend. Het museum heeft een kleinere collectie dan gedacht en de wijze waarop de kunstwerken per zaal waren samengebracht, was niet voor de hand liggend. Ik miste een rode draad in de expositie. Na het museumbezoek lunchten we met heerlijke tapas: onder andere kroketjes van ossestaartvlees en inktvis met zwarte inkt. De lange weg naar huis verliep prima. Inmiddels is Bernadette terug in Nederland. Het wordt hier morgen circa 30 graden Celsius. Zelfs Alicante lacht weer.