Writer’s block

Het bloggen valt mij thans niet mee. Er gaat zomaar een week (of meer) voorbij dat ik niet weet waarover ik zal schrijven. Ik vind die impasse niet leuk maar het is wat het is. Niet dat ik niets te doen heb of niets heb te melden maar de blogknop staat momenteel op ‘uit’. Ik weet niet precies waaraan het ligt... Mijn liefje noemt het een ‘writer’s block’. Ik ben het ermee eens. vind het intrigerend want er zijn best verhalen te vertellen...

Zo had ik onlangs een afspraak met de assistent van de burgemeesteres van Orihuela Costa over allerlei lokale zaken, was er veel te doen rondom een grote lekkage in onze eigen woonwijk, maakte ik een afspraak met een loodgieter om geuren in bepaalde woonblokken te voorkomen, kochten mijn liefje en ik een kastje dat Spaanse televisie mogelijk maakt (goed voor onze talenkennis!), waren we uitgenodigd op een house warming party bij de president van de vereniging die als niet-golfer een prachtige villa kocht aan de golfbaan van Campoamor, gingen we langs bij een makelaar om te zien wat er zoal te koop staat in andere wijken, golfden we met de buurmannen, zijn we bezig met de planning van een aanstaande verre reis (Sulawesi). Aan dat alles ligt het dus niet. Ik hoop dat de schrijfzin weldra terugkeert. De blogger zwoegt voort. Ik geef het nog lang niet op!

De eerste Koningsdag volgde, 4 en 5 mei vonden plaats. Ik volgde dat alles op mijn manier. In de aanloop naar de herdenkingsdagen las ik digitale boeken als ‘Every man dies alone’ (Hans Fallada), ‘The last Jew’(Noah Gordon), ‘2666’ (Roberto Bolaño) en ‘Hunting Eichman’ (Neil Bascomb). Stuk voor stuk indrukwekkende verhalen -niet persé recent- die ik van harte aanbeveel. Op de avond van 4 mei keek ik naar de verfilming van de jongen in de gestreepte pyjama, het boek van John Boyne dat mij ontroerde tot de laatste bladzijde.

Gisteren golfen we nogmaals met Frans en Roland, die in hetzelfde appartementsblok wonen als wij. Het zijn leuke kerels die goed kunnen golfen en serieus met de sport bezig zijn en dat inspireert. Alhoewel een van de regels is dat je elkaar geen adviezen mag geven tijdens het spel, luisteren we graag naar hun mening en tips. Met hen spelen we nooit met het mes in de achterzak. Dat is anders als je aan een officiële wedstrijd meedoet. 

We speelden op golfbaan ‘Vistabella’, met werkelijk prachtige vergezichten. Het is een uitdagende, heuvelachtige baan. Sommige holes waren zeer intimiderend: op hole 1 lag een bunker zo groot als het grootste klaverbladknooppunt van Nederland. Welbeschouwd lag er iets dergelijks op elke hole. Het was dan ook onvermijdelijk dat mijn bal regelmatig in zo’n zandbak landde. Ik raakte vier ballen kwijt; eentje in hoog gras, een sloeg ik achter een hek en twee ballen kwamen in een grote waterpartij terecht. Dat zijn acht slagen (inclusief strafpunten). Ik verloor wederom van mijn liefje, die aan een ware triomftocht is begonnen. Met de mannen scherpten we nog wat regels aan. Een rondje golf wordt doorgaans gevolgd door een gezamenlijk hapje en een drankje. We zijn alle vier smulpapen. 

Vanavond komen ze bij ons eten. Op het menu staan: versgebakken foie met gebakken appel, overgoten met zelfgemaakte Pedro Ximenez-saus. Risotto met een selectie van bijzondere champignons en truffelolie. Het toetje bestaat uit mandarijnen in cointreau met een bolletje vanille-ijs.

Aanstaande zaterdag gaan we met hen meedoen aan een internationaal landentoernooi dat onze eigen golfbaan organiseert. Elena, de Spaanse manager van de baan, smeekte ons mee te doen. Het team Nederland was op dat moment nog maar drie leden groot. We zwichtten. De oranje polo’s liggen al klaar. Vanavond en later in de week komen enkele van onze beste vrienden in hun appartement op Campoamor aan. We verheugen ons op hun komst.