Tevalady en wij

Ik ben heel ver weg van huis... niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk. Mijn liefje en ik reisden meer dan 30 uur naar onze bestemming Sulawesi en deze keer viel ons dat zwaarder dan anders. We gingen via Alicante naar Barcelona, van daaruit naar Doha, vervolgens naar Kuala Lumpur en het laatste traject was naar Makassar. Met twee flinke luchtzakken voordat we landden. De dag na aankomst waren we die zware reis echter alweer bijna vergeten. Ook Bernadette, ons reismaatje, kwam ongeschonden aan.

Makassar is niet groot maar heeft zeker interessante geschiedenis. Hollanders stichtten er Fort Rotterdam dat we op zaterdagochtend bezochten. Het fort heeft een aardig museum waar je rustig rond kunt lopen en kijken. We waren niet de enigen: ook passagiers van enkele cruiseschepen werden er rondgeleid. Met elkaar werden we vermaakt met een optreden van Bugismannen die enkele van hun traditionele dansen lieten zien, met een kleine bal van ratan. Als je de bal niet hoog kunt houden, kun je geen meisje het hof maken.

Na de lunch bezochten we de PC Hooftstraat van Makassar: rijen en rijen van winkels met bling-bling (niet aan ons besteed). Wel vroegen we met enige regelmaat wat mensen vinden van de uitslag van de presidentiële verkiezingen in Indonesië. De meeste Makassarenen die we spraken, waren te spreken over de uitslag. Men ziet meer heil in de relatief jonge Jokowi, de-man-met-schone-handen.

We aten een avondje bij de lokalen in een plaatselijk visrestaurant. Je komt binnen, wordt verzocht een verse vis of een schelpdier uit te kiezen, eventueel met groenten en daarna zijg je neer aan een tafel. We waren de enige niet-Aziatische toeristen en hadden het naar onze zin. Bernadette en ik kozen grote, zeer verse garnalen, mijn liefje bestelde een mooie witte vis. Alles ging op de grill. Het toetje bestond uit een grote schotel verse mango, de lievelingsvrucht van Tevalady. We noemen haar (soms) zo omdat ze mooie Teva-sandalen draagt. Niet van die afzichtelijke grote schoenen met tractorbanden maar sandalen met kleurrijke dunne bandjes. Het is op zeker een geuzennaam! We hebben het leuk met elkaar.

Mijn eerste indruk van de provincie Sulawesi is heel goed. Het is er schoon en aangenaam. Mensen die we hier ontmoeten, zijn leuk en nieuwsgierig; er is een open blik en ze willen graag met ons praten. Men is uiterst verbaasd dat een 'orang kulit putih' -mensen met een witte huid- hun landstaal spreekt. Mijn Bahasa Indonesia gaat tamelijk goed en dat leidde tot nu toe tot leuke gesprekjes, met zowel mannen als vrouwen, jong & oud. Het is grappig om te constateren hoeveel Indonesische taal mij in de loop van de (Bali)jaren bijbleef.

Op zondag jongstleden begon onze Sulawesi-rondreis officieel. We werden vroeg opgehaald door de chauffeur met de-gids-voor-de-dag. We reden naar Maros voor een wandeling door de plaatselijke rijstvelden, een bezoek aan een grot met prehistorische muurschilderingen, een kanotocht over de rivier en een lunch bij een Bugis-familie. 

We werden verwelkomd door minstens 15 personen die ons de oren van het hoofd vroegen. Soms moest ik het antwoord schuldig blijven of een gemakkelijke uitweg kiezen. De twee pubermeisjes van de familie, met een heel klein beetje beheersing van het Engels, begeleidden ons naar de auto. De dames van reisbureau Tari Travel stelden een apart reisprogramma voor en met ons samen. Zij kiezen bepaald geen gebaande paden en dat bevalt ons tot nu toe zeer. De hotels zijn goed, de activiteiten zijn interessant en de plaatsen en mensen die we ontmoeten, zijn memorabel.

De dag erop voeren we enkele uren gemotoriseerd over het Tempemeer. Het is een mooi gebied met veel watervogels. Ook is het woongebied van Bugis-vissers die op het water wonen. We deden zo'n drijvend huis aan waar een lieve dame pisang goreng en speciale lekkernijen met thee voor ons maakte. We genoten ervan op het achterdek van haar huis, terwijl de buren toekeken. Op de terugweg kregen we overigens een fikse regenbui op ons hoofd.

In de afgelopen dagen was het volle maan en dat betekent dat ook in deze provincie van Indonesië heel veel ceremonies werden gehouden, zowel verdrietige (begrafenissen) als vrolijke (huwelijken, geboortes). Gisteren hadden we een lange reisdag naar Tana Toraja, het land van de Toraja’s. Daar zijn we nu. We maakten vandaag een begrafenisceremonie mee maar daarover (en over andere ervaringen in deze bijzondere streek) schrijf ik morgen. Mijn hoofd loopt om; het was een zeer indrukwekkende dag. 

Wordt spoedig vervolgd. Ik zal zeer binnenkort ook proberen foto's in het online album op te nemen.