Bye, bye Beast

Onlangs kregen we een telefoontje van de varende Ketut die zich op dat moment aan Joegoslavische wal bevond. Het was een slechte verbinding maar zijn vraag was duidelijk: of wij onze persoonlijke gegevens konden verschaffen, dan zou hij onze passen voor aan boord het cruiseschip Regent Seven Seas Mariner met personeelszaken in orde maken. We gaan hem dus volgende week in Cartagena zien en we mogen aan boord. Ik verheug mij erop. Vorige week hadden we kortstondig contact met Elsa in Bali. Zij vertelde ons dat Yuda zich elke avond in slaap huilt omdat hij zijn papa zo mist. We hebben met het ventje te doen. Hij is zeven jaar en beleeft deze situatie voor het eerst intens. Elsa meldde ons dat ze hem -ook namens ons- 'extra vitame L' (van Liefde) geeft. Onze grootmoederlijke, pedagogische lessen werpen vruchten af!

 

Ketut’s schip komt om 8 uur ’s ochtends aan en zal tot 5 uur ’s avonds aan de pier van de cruise terminal liggen. Dat betrekkelijk nieuwe gebouw is op zich een bezichtiging waard; als we dan ook nog aan boord van een heus schip mogen, hoor je mij niet mopperen!

We gaan dus vroeg op pad naar de fraaie havenplaats… met een nieuwe auto! Voordat we op pad gingen naar Sulawesi, hoorde ik een geluidje onder de motorkap van The Beast, de koosnaam voor onze elf jaar oude Engelse Jeep. Het was een blikkerig geluid dat niet constant was te horen maar als het er was, spitste ik mijn oren. We lieten ernaar kijken in een betrouwbare garage in de buurt. Het kon worden gerepareerd maar het onderdeel moest worden besteld en was duur.
Alhoewel de auto in de afgelopen jaren nauwelijks grote reparaties onderging, is het gezien die leeftijd van het beestje een kwestie van tijd dat de onderhoudskosten flink (kunnen) gaan oplopen. Ik ben erg gehecht aan die auto, die mij jarenlang veilig naar mijn werk in Londen Heathrow vervoerde, die ons naar prachtige plekken in West- en Zuid-Europa voerde, die de grote caravan trok alsof het een zak met veren was. Kortom: zo’n reismaatje zet je niet zomaar aan de kant.

Maar ik was ontvankelijk voor het gevoel van mijn liefje. Die voelde zich erg ongemakkelijk onder het gerammel en hield als CFO van de familie haar hart vast voor wat in de toekomst kon komen. In een van haar dromen zag ze ons aan de kant van de weg staan, in van die sneue gele vestjes… Op het web deden we daarom wat vergelijkend onderzoek en diverse automerken hadden onze aandacht. Op een druilerige ochtend stelde mijn liefje voor ter oriëntatie eens naar de Forddealer om de hoek te gaan; die heeft immers een goede reputatie en de Spaanse eigenaar was jarenlang hoofdsponsor van het golftoernooi op Campoamor. Dat schept een band.

We liepen de showroom in, groetten Pepe de eigenaar en kwamen in gesprek met verkoper Juan Carlos. Van het een kwam het ander. Wie eenmaal aan een SUV is gewend, wil niet gauw iets anders. Je zit relatief hoog, hebt goed zicht over de weg en het daarmee samenhangende gevoel van veiligheid is prettig. De voorkeur ging uit naar een automaat. Ook daaraan wen je razendsnel al bestaan er in onze woonomgeving aan de Costa Blanca nauwelijks files. En wij wilden best een maatje kleiner gaan rijden dan tot nu toe.We zaten in een C-Max, een auto met deuren die naar achteren openschuiven (lijkt teveel op een bejaardentaxi), in een EcoSport (tè sportief voor ons, oudere jongeren) en we zagen een Kuga. Die beviel meteen. Vanzelfsprekend konden we een gloednieuwe auto bestellen maar in de showroom stond er een die tot nu toe eigendom was van Ford España, met weinig kilometers op de klok maar wel met héél véél accessoires.

Na een fijne proefrit met de showgirl en na onderhandelingen met JC hakten wij de knoop door: ter plekke kochten we de Ford Kuga Gris Sterling 2.0 TDCI 4x4 Powerboost voor een zeer aantrekkelijke prijs. Een mond vol maar dan heb je ook iets! Inmiddels maakten we onze eerste ritjes in de nieuwe auto. Het aller-allerleukste vind ik de optie van handsfree inparkeren. Zien is geloven. Je rijdt langs geparkeerde auto’s, drukt op het dashboard de knop Auto P in, en dan volg je braaf de info op de boordcomputer: rijdt ietsje door, schakel in zijn achteruit en haal je handen van het stuur. Strakker langs de trottoirband kun je niet komen… Geweldig!

Vandaag stond in Nu dat Tom-Tom met Volkswagen werkt aan de ontwikkeling van een zelfrijdende auto. Mij klinkt dat geenszins vreemd in de oren.

In onze Kuga zitten rondom sensoren voor uiteenlopende functies, er zit een camera in de voorruit die ervoor zorgt dat je op gepaste afstand van je voorganger en tussen de lijnen blijft, de boordcomputer heeft duizend-en-een opties, het dashboard heeft vele knoppen. Het interieur is zwart en de bekleding is een combinatie van leer en stevige stof. Twee golftassen met karretjes passen in de achterbak. Van Juan Carlos kregen we een rubberen mat en een net voor de boot cadeau. 

Mijn liefje stapt lachend uit vanwege de comfortabele kuipstoel en de beenruimte, ik stap lachend in vanwege het grote rijplezier.

Onze pluchen vriendjes verhuisden onlangs van de oude achterbank naar de nieuwe. Zonder hen voelt een zeer complete auto toch incompleet. Ook zij lijken content. Pooh liet mij namens zijn maatjes weten dat zij zich vooral verheugen op de stemmige autoverlichting 's avonds. En The Beast? Die vond enkele dagen geleden een nieuwe eigenaar. Een Britse dealer kocht de auto voor eigen gebruik. Bless him.