Een roosje, mijn roosje

Gisteren was de dag van de grote medische keuring van mijn liefje. Het is vijf jaar geleden dat zij de diagnose borstkanker kreeg en dit jaar was voor haar de eerste keer dat er een (één)jaarlijkse controle was. Het klinkt wellicht vreemd maar dit schema, dat op zich heel positief is, is een kwestie van overgave en dat bleek psychisch een grote stap. In een jaar tijd kan er immers veel misgaan in een mensenlichaam. De leek zal zeggen: “je voelt toch of je lichaam in orde is”?! maar dat is juist het punt: mijn liefje voelde zich ook goed voordat werd geconstateerd dat er een agressieve tumor in haar borst groeide... Vanwege de regelmaat in de controle waren we er echter vroegtijdig bij en dat bleek een zegen. De stap naar een eenmalige jaarlijkse controle is nu definitief gezet. Nog vijf jaar zonder problemen en dan zal zij officieel genezen worden verklaard.
 
We waren de eersten op de afdeling Oncología dus ze kon meteen door naar de verpleegster om bloed af te staan. We herkenden haar in eerste instantie niet toen ze binnenwandelde: het bleek toch onze favoriet Tati. Haar lange donkere lokken ruilde ze in voor kort, geblondeerd haar. Ik zei dat ze leek op een Deense. Ze schoot in de lach, zei dat ze in de supermarkt al Engels tegen haar waren gaan spreken terwijl ze de taal nauwelijks machtig is…

Er werden buisjes bloed afgetapt en het tapkraantje bleef voorlopig in de arm zitten. Daarna kreeg ze een fles gesteriliseerd water, een bekertje en circa 20 minuten tijd om driekwart van het water te drinken, ter voorbereiding op een TAC - zoals het onderzoek in het Spaans wordt genoemd; CT-scan in het Nederlands.

 

Tijdens de scan lig je op een beweegbare tafel die telkens enkele millimeters verder onder de scanner doorschuift, net zolang tot het te onderzoeken lichaamsdeel in beeld is gebracht. Elke opname legt een plakje lichaam vast. In haar geval betrof het de torso. Door de vloeistof zullen de nieren minder oplichten op de scan. Bij dit type scan krijg je een sterkere dosis röntgenstraling te verduren dan bij een ‘gewone’ röntgenfoto.

Daarna mocht ze ontbijten en begon het wachten op de uitslag. Wij leven zeker niet van onderzoek naar onderzoek; dat is geen leven. Enkele dagen voor de dag van onderzoek slaapt mijn liefje minder goed en zelf word ik prikkelbaar. De spanning loopt op in huize Barefoot en het gewone leven staat voor even stil. We zijn telkens blij dat D Day aanbreekt.

De tijd in de wachtkamer van de afdeling kroop voorbij. We zochten afleiding in de vorm van kranten en tijdschriften maar bleven contact maken met de omgeving. Ook deze keer. Naast ons zaten twee leuke Spaanse jonge vrouwen. Een van hen had een kort koppie; een kapsel dat mij deed denken aan de terugkerende haargroei na de chemo van mijn liefje. Er was een aantal keren oogcontact geweest tussen mijn liefje en haar en tussen ons vieren. Op een bepaald moment vroeg mijn liefje of zij zussen waren. Dat bleek niet zo te zijn; ze waren al lange tijd vriendinnen. Zij: “je gaat op elkaar lijken als je lang samen bent”. Tja, tell me: ons wordt ook met regelmaat gevraagd of we familie zijn.

Degene die voor controle kwam, bleek Sandra te heten en komt uit Alicante. Bij haar werd drie jaar geleden nierkanker geconstateerd en de zieke nier werd verwijderd. Chemotherapie heeft bij dit type kanker geen bewezen meerwaarde maar ze kreeg het om haar lichaam voor te bereiden op immunotherapie. Ze kreeg diverse behandelingen, werd zelfs experimenteel behandeld met een therapie die niet beschikbaar is in Spanje. Zoon James van dokter Brugarolas is hematoloog in Dallas (Texas) en is gespecialiseerd in de behandeling van nierkanker. Sandra moet -drie jaar na dato- elke vier maanden worden gecontroleerd maar ze leeft en voelt zich goed.

Antonio Brugarolas -onze held- en het medische team van het Plataforma de Oncología van het Quirón-ziekenhuis in Torrevieja (voorheen San Jaime), verrichten wonderen. Niet alleen omdat elke (ex-)patiënt daar in een warm bad stapt maar ook door de expertise die het team vertegenwoordigt. Ze doen er alles aan om iedereen op de dag van onderzoek alle uitslagen te geven. Het kan in zo’n korte tijd dus het moet, is hun adagium. Zij begrijpen als geen ander hoe moeilijk het is om lang in spanning te moeten afwachten. Dokter Dussan, degene die vijf jaar geleden de chirurgische ingreep deed, liep ons in de gang tegemoet. Alle voorgaande keren was dat ook het geval dus we legden die ontmoeting uit als een goed voorteken. Hij stapt zo uit een doktersroman... door hem te worden gekust, maakt zelfs zo'n dag tot een mooie dag! 

Om een lang verhaal kort te maken: we bladerden met de arts door 94 digitale opnamen van schijfjes torso. Er was niets te zien dat er niet hoort. Ook de bloedwaarden waren in orde. Mijn liefje werd dus wederom goedgekeurd. ¡Alegría! We vierden die uitslag met een feestelijke lunch bij restaurant Casa Araez. We zien het komende jaar met vertrouwen tegemoet. Ik wens dit Spaanse Sandra ook van harte toe.

We pakten de draad van het gewone leven weer op. Vannacht sliep mijn liefje als een roos. De stemming in huis is opperbest. We zijn drukdoende om de laatste boekingen te doen voor onze aanstaande rondreis door Zuid-Amerika. We leggen wel veel maar niet alles vantevoren vast. Bij Booking.com kun je kosteloos reserveren en ongedaan maken.
In de bijlage [Buenavida] van El País las ik over Palador Buenos Aires, het thuisrestaurant van Chef Pablo en sommelier Ivana (zijn vrouw), in de stad van de tango. Het is een restaurant met gesloten deuren, je moet ervoor worden uitgenodigd. Ik abonneerde mij reeds op hun nieuwsbrief. De kritieken zijn lovend. Het restaurantbezoek staat hoog op ons lijstje.