VOR-virus

Vorige week deden we het nog: in de haven van Málaga gingen mijn liefje en ik aan boord van een boot. We kunnen het niet laten maar dat is niet zo gek voor personen die zich watermensen noemen. Ik kan mij geen vakantie heugen zonder aan boord van iets drijvends te gaan. Zo waren we passagiers op de Club Med 2, deden mee aan Sail Amsterdam, waren aanwezig bij skûtsjesilen, zeilden op een Friese platbodem, zaten op een cruiseschip toen de tsunami van 2004 zich ontrolde, gingen aan boord van een onderzoeksschip in Bremer Bay. En niet te vergeten: ik was een windsurfer. Heel af en toe deden we iets onverantwoord zoals op zoek gaan naar walvissen in de Ierse zee, op een kleine, aftandse vissersboot, bij slecht weer. Ik sla weer groen uit als ik daaraan terugdenk. Of die keer dat we in Mexicaanse wateren zeilden en mijn liefje bijna overboord sloeg. Tja.

Ik heb momenteel het VOR-virus onder de leden en dat zal wel even gaan duren. De Volvo Ocean Race houdt mij bezig. Sinds 11 oktober volg ik de zeiltocht op de voet, via een informatieve app op de iPad. Voor de regelmatige lezer: van Apple kreeg ik onlangs een gloednieuw apparaat. In mijn vorige, getroebleerde apparaatje bleek een poltergeist te huizen. Het was dermate mis met de electronica van het aanraakscherm dat genie Alvaró van de Apple Store in Murcia het ding onherstelbaar achtte. Er werd geen discussie gevoerd, ik hoefde de oude iPad slechts aan te zetten om een nieuwe te krijgen.

Terug naar de app en de race. Je vindt er verslagen in woord en beeld, elke twee uur is er een update van de info, om de drie uur worden de posities van de schepen bijgewerkt die twee- en driemensionaal worden weergegeven via de tracker. Zelf ben ik vooral fan van de roze damesboot van team SCA, door mij liefkozend de Tena Ladies genoemd, naar een van hun sponsoren. De dames deden het in de afgelopen dagen minder goed; ze waren hekkensluiter van de flottielje. Ze hadden de pech in een net van een vissersboot te geraken. Shit happens, de zee zit vol gevaren. Maar op er gebeuren ook mooie dingen. Zo werden de dames in de Straat van Gibraltar uitgeleide gedaan door een grote school grienden!

Op het moment van typen ligt hun boot op de zesde plek, 115 nautische mijlen achter koploper Abu Dhabi (een zeemijl is 1.8 kilometer). Alhoewel dat op het water een tamelijk grote afstand is, is dit traject van de wedstrijd nog lang niet beslist. Het Nederlandse team Brunel vaart in tweede positie, het Spaanse team MAPFRE is laatste.

De nieuwe designboten (VO65) zijn heuse racemachines maar comfort is ver te zoeken. Slapen doen de zeilers in een soort Spartaanse hangmat, binnen is het aardedonker, je moet grotendeels op een schuin vlak lopen, de toilet is niet meer dan een brilloze kom die (los) hangt en wassen doen ze zich met een natte lap of met een regenbui.

Alle boten lieten de Kaapverdische Eilanden inmiddels achter zich en varen nu het gebied tussen de keerkringen binnen. In deze equatoriale stiltegordel zal de bemanning te maken krijgen met wolken zo groot als steden waaruit van alles kan voortkomen: hevige storm, complete windstilte, tropische buien, donder en bliksem uit alle hoeken. Het navigatiesysteem zal in dit gebied minder te vertrouwen zijn dan de eigen ogen. Een scherpe wolkenstaarder is zijn of haar gewicht in goud waard. Onder die omstandigheden moet worden bepaald of een westelijke of juist een oostelijke koers wordt gevaren. Geen sinecure.

De Hollandse organisator van dit oerspannende zeilevenement verklaarde in een interview dat de wedstrijd een succes zal worden als de harten van niet-zeilers worden veroverd. En wat ben ik?

In de beginjaren van onze relatie werden mijn liefje en ik trotse eigenaren van een tweedehands kimkieler, genaamd ‘What Next?’. Bijgestaan door mijn toenmalige baas Hans, een verwoed zeiler, testte ik het scheepje en besloten we tot koop over te gaan. Het betrof een polyester toerboot van bijna 7 meter lengte, die geschikt was voor varen op de Waddenzee omdat zo’n boot kan droogvallen: er zitten twee zogenaamde kielpoten onder de romp waarop het zonder water rechtop blijft staan. Het had een kombuis met stahoogte, een keukentje en een tweepersoonsbed in de punt, er was plek voor logés.

We vonden een ligplaats aan de Loosdrechtse Plassen en gingen regelmatig het water op. De doop van de boot was een feestelijke aangelegenheid. Mijn vriendin Nelly was van de partij, er was confetti en champagne. Mijn liefje en ik speldden elkaar een schippersbadge op. Zelf had ik als middelbare scholier zeilkampen gevolgd en ook mijn liefje zeilde in haar jeugd. Ik vond dat ik beter was dan zij, zij op haar beurt meende de beste stuurvrouw te zijn. Maar twee kapiteins op een schip… daarvan kwam weinig goeds. Op enig moment moest de hamvraag worden gesteld: gaan we voor de boot of voor onze relatie? De rest is geschiedenis; deze week vieren we 25.8 op de schaal van Richter. Daarna stond ik nooit meer aan het roer van een zeilschip. We bleven water(sport)liefhebbers.