Gisterochtend begon het:
harde popmuziek klonk uit het winkelcentrum dat voor ons appartementencomplex
ligt. In een eerdere blog schreef ik dat Distrito
Arcos vorig jaar december werd afgebouwd maar een jaar later nog steeds niet
open was vanwege bezwaren uit de buurt. Er stond nu toch echt iets te gebeuren.
Aan onze portier vroegen wij of hij enig idee had wanneer het centrum de deuren
zou openen. Hij vermoedde deze week.
Wij gingen op pad met luide
muziek en toen we aan het einde van de middag terugkwamen, klonk dat nog
steeds. Wij hielden schuifpuien en ramen dicht en nog was de overlast dermate dat
ik mij niet kon concentreren op mijn boek. Ik had het niet naar mijn zin. Stadsgeluiden
zijn te verdragen; die horen nu eenmaal bij Buenos Aires. Muzak van het ergste
soort uit speakers is andere koek. Dat is geluidsoverlast die door iemand wordt
veroorzaakt; met dat soort asociaal gedrag heb ik grote moeite. Maar ja, wat
doe je eraan... we zijn in Argentinië?!
Gisteravond zette ik, ervaren residente contra el ruido, de eerste stap: ik stuurde een mail met de klacht en een verzoek tot
(mogelijke) actie naar het verhuurbedrijf van ons appartement. Konden zij iets
aan deze situatie doen? En als zij het niet konden, zouden ze mijn mail dan
naar de eigenaar van het appartement willen doorsturen? Niet lang daarna antwoordde
Véronica dat ze contact had gezocht met eigenaar Alejandro. Ik stapte met oordoppen
in bed maar sliep niet goed. Teveel negatieve energie in mijn lijf.
Vanmorgen stond ik onfit op.
Om 8 uur ’s ochtends begon de harde muziek weer. Werd dat weer zo’n dag als
ervoor? Grrrr, BOOS! Tijdens het kopje koffie bespraken we een eventueel voortijdig
vertrek uit het appartement. Het moet wel leuk blijven. Vervolgens gingen we
over tot de orde van de dag: mijn liefje ging boodschappen doen in de
buurtwinkel, ik ruimde en waste af, ruimde op en stapte onder de douche. Vanaf
het balkon aanschouwde ik daarna de officiële opening van het winkelcentrum. Er
was een toespraak, mannen sloegen elkaar op de schouders, er werd geklapt, de poorten
zwaaiden open.
Mijn liefje kwam thuis met een
bijzondere boodschap: ze was naar het gezelschap gegaan en had daar haar klacht
geventileerd over te harde muziek, zowel gisteren als vanmorgen. Ik was niet
verbaasd; dat past bij haar. Eens een activiste, altijd een activiste! En
overal, naar nu blijkt. Ik wilde precies weten hoe ze de zaak had aangepakt. Ze
wees waar ze woonde, liet Spaanse woorden als ‘ruido’ (lawaai) en ‘demasiado’ (teveel)
vallen en benadrukte dat het completamente inaceptable was. Dat alles op
vriendelijke wijze. De Public Relations Manager luisterde aandachtig en nam ter
plekke actie. De volumeknop werd teruggedraaid en meervoudige excuses volgden. Sindsdien
is het geluidsniveau acceptabel. Volgens plan blijven we hier nog een week of
twee.
Intussen was er tevens een
mail binnengekomen van de eigenaar van het appartement. Hij zegde toe namens de
vereniging van huiseigenaren een klacht in te dienen tegen het centrum maar waarschuwde
voor Argentijnse bureaucratie; die was niet zoals in Holland… (?!) Het zou
zomaar kunnen dat er niets gebeurde tegen de geluidsoverlast vóór ons vertrek
in januari 2015. Ik informeerde hem namens mijn activiste over wat we zelf deden en met welk voorlopig resultaat.
Waarin een kleintje groot kan
zijn!
We gingen er vandaag weer vol
goede moed op uit. Via de Jardín Botanico
liepen we naar Museo Evita totdat een
fotograferend gezelschap mijn aandacht trok. Eén man leek het middelpunt te
zijn. Ik liep op iemand in de groep af en vroeg hem wie en wat het betrof. Het
bleek te gaan om de burgemeester van Buenos Aires, Mauricio Macri, lijsttrekker van Propuesta Republicana, het
Republikeinse Voorstel. Mijn gesprekspartner zei mij met overtuiging dat Macri
de toekomstige president van Argentinië is. Hij is de grote opponent van Cristina de Kirchner. Ik vroeg de alcalde of ook ik een
foto van hem mocht maken (met mijn eigen heldin). Hij vond het prima, pakte mijn liefje lekker vast, lachtte voor de camera en vroeg waar we vandaan komen. De toekomst zal uitwijzen of zij inderdaad met de nieuwe president van
Het Evita-museum in Palermo bevat
een schat aan info. Vooral de authentieke opname van haar laatste toespraak (ze
was ernstig ziek), beelden van haar staatsbegrafenis en haar dodenmasker
maakten indruk. Ze zette een goededoelenstichting op als steun voor de
allerarmsten. Ze organiseerde uitjes voor kansarme kinderen, zette een
verpleegstersopleiding op en nog heel veel meer. In het museum staat ergens: you
adore her or you hate her. Evita is namelijk
niet onomstreden. Ze ging op bezoek bij Mussolini, liet zich fotograferen met Franco,
stond naast Hitler. Ze wordt ervan verdacht koffers vol geld naar Zwitserland
te hebben gebracht, tijdens haar rondreis door Europa.
Hierna liepen we naar Museo Nacional de Bellas Artes in de
wijk Recoleta, naar verluidt Argentinië’s mooiste museum. Toegang is gratis,
fotograferen zonder flits is toegestaan. Wát een collectie: Rembrandt, Van
Gogh, Flinck, Manet, Rubens, El Greco, Pissarro, Rodin, Degas, De Goya,
Gauguin, Sisley en vele Latijns-Amerikaanse schilders. En als klap op de
vuurpijl was het winkelcentrum rustig toen we huiswaarts keerden. Joehoe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten