Alweer bijna een jaar voorbij! Een jaar met vele hoogte-
en enkele dieptepunten.
2014 begon voor mijn liefje en mij opperbest:
onze villa in Noord-Bali werd in de eerste maand verkocht. Dat kwam tot stand
door bemiddeling van Frans & Lenie die daar permanent wonen. Wij zijn hen
eeuwig dankbaar! Inmiddels keerden we terug naar die regio, nu als toeristen en
dat bevalt ons uitstekend.
Onze Balinese familie verging het dit jaar goed:
Yuda begon aan de lagere school, Damai ging naar de peuterschool en Ketut ging
varen op een cruiseschip om extra geld voor de familie te verdienen zodat ze
een stukje grond kunnen kopen en daarop een huis kunnen gaan bouwen. Elsa zorgt
dat alles blijft draaien en houdt ons maandelijks op de hoogte.
Mijn liefje en ik vierden dit jaar in
West-Australië ons 25-jarige verbond en dat was een mijlpaal voor beiden. We
hebben heel veel ups met af en toe een down maar we zijn vastbesloten ettelijke
jaren toe te voegen aan dit jubileum. Zij is de zon in mijn leven en mijn beste
reismaatje. Ze is bovendien een dankbaar blogobject.
2014 was voor ons sowieso een interessant reisjaar.
We gingen naar Sydney, deden met een kampeerauto een rondje West-Australië, bezochten
Sulawesi en Bali en genoten van bijzondere plekken in ons tweede vaderland Spanje,
waaronder Malaga. De mooiste reiservaring van dit jaar was voor mij het avontuur in zeepark Bunaken (Sulawesi). Bernadette, ons toenmalige reismaatje,
deelt die mening. Vooral de close encounters met zeeschildpadden maakten het
tot een onvergetelijke ervaring. Ik denk dat ik in dat snorkelparadijs mijn mooiste foto van het jaar maakte. Daar
hoefde ik niets voor te doen, alleen mee zwemmen en afdrukken.
Op een Argentijnse onderarm zag ik een tatoeage
met ‘Bad decisions make good stories’.
Het is een waarheid als een koe. De gevolgen van slechte beslissingen zijn een
onuitputtelijke bron van inspiratie. In mijn geval was het omgekeerde eveneens van
toepassing: in 2013 besloot ik een pil te slikken tegen al te heftige overgangsperikelen.
Reeds na korte tijd bleek het effectief. Een jaar later had ik weinig zin en
inspiratie om te bloggen, met mei van dit jaar als absolute dieptepunt: slechts
3 blogs. Wat in 2013 een goede beslissing leek, pakte niet goed uit voor 2014.
Ik besloot daarop met het middel te stoppen en dat is de beste beslissing van dit
jaar. De blogzin is terug, de zinnen vloeien als vanouds.
Tijd voor lijstjes. Dit is mijn 696ste blog sinds
ik begon. 2014 was, zoals gezegd, niet mijn productiefste blogjaar maar het
huidige verblijf in Buenos Aires resulteerde in een eindspurt die het aantal
blogs flink opkrikte. Zozeer zelfs dat december met 17 blogs de tot dan toe
productiefste maand juni van 2008 versloeg! Toen stonden we op een camping aan
de zuid-hollandse kust.
De meestgelezen blog van dit
jaar schreef ik op vrijdag de 13de juni; het kan verkeren. Titel:
‘Geen huppeltutjes’, onderwerp: de hockeymeisjes van Oranje, waarin ik aandacht
besteedde aan aanvoerster Maartje Paumen en andere teamleden (zie ‘de
populairste blogs’). De all-time favoriet is een blog met titel 'Duizend bommen en granaten' van september 2008, over campinglife.
Het
mooiste project van 2014 vond ik het idee van de Delftse student Boyan Slat,
genaamd ‘The Ocean Cleanup’. Hij toonde aan dat er wel degelijk iets is te doen
aan de plasticsoep die in de Stille Oceaan drijft. In juli 2008 blogde ik hierover
voor het eerst ('Drijvende afvalbelt'), daarna volgden er meer. Het
welzijn van oceanen, wereldzeeën en hun bewoners gaat mij sinds mijn kindertijd
aan het hart. Voor zijn idee ontving Slat de VN-milieuprijs. Via crowdfunding
haalde hij ruim $2.000.000 op om een proef te starten.
Je kon weer stemmen op het
mooiste Van Dale-woord van het jaar. Zelf vond ik geen enkele suggestie de
moeite waard; dagobertducktaks kreeg de meeste stemmen. Het genootschap Onze
Taal verkoos ‘rampvlucht’ tot het mooiste woord van het jaar. Het lelijkste Nederlandse
woord van 2014 koos ik wel maar daarvoor bestaat geen verkiezing: ‘lokhomo’. Ik
hoop dat het nooit in enig woordenboek zal opduiken. In Australië
koos men als mooiste woord van het jaar
een symbool: de emoji. Mooi, anders en hoopvol.
De treurigste gebeurtenissen van
2014 zijn wat mij betreft rampvluchten. Eerst was daar Malaysia Airlines MH370 die
spoorloos raakte en voor de Australische westkust zou zijn terechtgekomen, waar
mijn liefje en ik op dat moment verbleven. In de rest van de wereld doofde de
kwestie als een nachtkaars terwijl mijn liefje en ik wekenlang worstelden met die
situatie. Tot op heden is het vliegtuig niet gevonden. Daarna was er rampvlucht
MH17 boven Oekraïne en het
grote aantal Nederlanders dat daarbij omkwam. Het dompelde het Vaderland in
diepe rouw. Ook ik voelde behoefte aan een blog die ik 'Meer dan een speldenprik' noemde. Op de valreep van 2014 was er
het AirAsia-vliegtuig (dochter van Malaysia Airlines) dat met 162 mensen aan
boord in het Indonesische luchtruim van de radar verdween. Inmiddels vond men
slachtoffers in de Javazee. De vliegmaatschappij met een smetteloos safety record
bracht ons ettelijke malen veilig naar onze Aziatische bestemmingen. De Maleise
Tony Fernandes, CEO van AirAsia, zei in een interview in de Sydney Morning
Herald dat zijn bedrijf in 13 jaar tijd 220 miljoen passagiers vervoerde,
zonder één persoon te verliezen...
Een van mijn favoriete
schrijvers van reisverhalen, Paul Theroux, hing dit jaar zijn rugzak aan de
wilgen. Hij sloot zijn reizende bestaan af met het boek ‘The Last Train to Zona
Verde’. De 70-jarige Theroux houdt het voor gezien al hoop ik dat hij blijft
schrijven. Hét boek van
het jaar bestaat voor mij niet, de romans van Irving Wallace vond ik de vondst
van het jaar.
Auteurs Maya Angelou, Gabriel Garia Marquez, Farley
Mowat, Herman Pieter de Boer, Leo Vroman, Sue Townsend, Hugo Brandt Corstius en
Nadine Gordimer ontvielen ons dit jaar. Het is slechts een kleine greep, zij bleven
mij om uiteenlopende redenen bij. Net voor kerst overleed de vader van onze
vriend Ger; hij sliep vredig in. Een waardig einde voor deze gevatte en
bijzonder aardige ras-Amsterdammer.
Mijn liefje en ik luiden vanavond het jaar uit in
Las Pizarras Bistro, op loopafstand
van ons appartement in Palermo. Chefkok Rodrigo Castilla deed zijn ervaring onder
andere op in Londen, Mallorca en Barcelona. In 2008 kwam zijn lang gekoesterde
wens uit: hij opende zijn eigen restaurant in zijn geboortestad. Het logo van
zijn bistro toont een varkentje, de naam betekent ‘Het Bestuur’. Dat trok ons over de streep. Boven
zijn Oudejaarsmenu staat een vrolijke biggenkop, we sluiten het jaar met een
vette knipoog af.
Vanuit
Buenos Aires wensen wij jullie, onze vrienden, familieleden en bloglezers een
spetterend uiteinde en een, in alle opzichten, goed begin van het nieuwe jaar
toe.
Chau 2014, bienvenida ã 2015.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten