Voetjes van de vloer

We namen onlangs de bus naar wijk La Boca in het (zuid)westen van Buenos Aires. Jaarlijks nemen tien miljoen mensen hier de bus. Overal in de stad zie je lange rijen wachtend bij bushaltes. Het openbare vervoer is relatief comfortabel en uiterst goedkoop. Van Palermo naar La Boca, een rit van ruim een uur, kost €0,40; buskaartjes worden zwaar gesubsidieerd.

La Boca (de mond) bevindt zich in de oude haven van de stad, het ligt aan de monding van de rivier Riachuelo. De wijk is onder andere bekend van voetballer Diego Maradona en voetbalclub Boca Juniors. Zoals ik in een vorige blog schreef, is het met Nueva Pompeya de bakermat van de tango. In de 19^de eeuw was het een schimmige wijk en vandaag de dag is het nog steeds een betrekkelijk arme volkswijk.

Maar aan karakter geen gebrek! Veel huizen werden oorspronkelijk gemaakt van golfplaten; die staan er nog steeds in alle kleuren van de regenboog. De hoofdattractie van de wijk is zo’n pittoreske straat met gekleurde huisjes, genaamd ‘Caminito’ (weggetje). Die kleurenpracht was oorspronkelijk het werk van de plaatselijke kunstenaar Benito Quinquela Martín (hiernaast afgebeeld). Het was er wel een circus. Terwijl wij er rondliepen, arriveerden bussenvol Amerikaans cruiseschippubliek. Men loopt er rond alsof het continent van hen is maar als je goed kijkt, zie je dat ze niet erg op hun gemak zijn. Ik genoot van de sfeer, boeiende plakaten aan de gevels, de veelzeggende muurschilderingen en beelden langs de straat.

Rond Caminito vind je talloze Italiaanse restaurants -La Boca was vroeger vooral de woonwijk van immigranten uit Genua- waar bovendien op sommige plekken tango wordt gedanst. Wij gingen in eerste instantie op zoek naar restaurant ‘El Samovar de Rasputin’ maar iedereen die wij ernaar vroegen, vertelde ons dat het dicht was. Toen wij er tegenover stonden, constateerden wij hetzelfde. We vroegen de eigenaar van het restaurant ernaast wat er bij de buren aan de hand was. “Ze zijn vooral open voor de muziek”, dus niet voor het eten.

Bij diezelfde buren was dat wel het geval. ‘El gordo, zo aangesproken door zijn bochelmaatje, spraken voorbijgangers op eigen wijze aan. Wij waren ontvankelijk voor hun ruwe maar oprechte loodsgedrag. De wereld van La Boca is een mannenwereld. Ze hebben vooral oog voor elkaar, slaan elkaar op de schouders, maken grapjes, wijzen een mooie vrouw na. Het is te begrijpen dat lokale toeristenbureaus en reisgidsen vertellen dat je na zonsondergang als vrouw niet in je eentje in La Boca moet rondlopen. Na 6 uur ’s avonds is La Boca verboden gebied. Zelfs overdag wordt afgeraden om de kenmerkende spoorbrug Nicolás Avellaneda over te steken; aan de andere kant is het niet safe. Wij luisterden naar die wijze raad en hadden een leuke dag, met memorabele momenten.

De banditos serveerden een heel behoorlijke pizza, mijn liefje genoot van haar lasagne. Een van hen was zelfs bereid een foto van ons te maken. Voor de deur van het restaurant werd Argentijnse tango gedanst. De dansers leken het voornamelijk voor zichzelf te doen. Op een bepaald moment kwamen ze naar ons tafeltje en vroegen ons of we met de voetjes van de vloer wilden. “Ik niet”, zei ik resoluut. Zeker niet na een copieuze maaltijd; bovendien droeg ik niet de juiste schoenen. Mijn liefje pakte het anders aan. Zij zei dat ze niet goed was in dansen, zeker niet in zoiets sensueels als tango. Zijn antwoord daarop was dat hij haar sexy zou maken tijdens de milonga… !Hombre! Het resultaat is navenant. Gelet moet worden op haar nieuwe sandalen. Ze loopt erop als een klipgeit en danst als een heuse ‘mina’.

Na de lunch deden we -met doggy bag- nog een extra rondje Caminita en bezochten we Fundación PROA, een museum van hedendaagse kunst. Het hoofdgebouw is in 19^de eeuwse Italiaanse stijl, de aanbouw is hypermodern. Het is prachtig gelegen aan de oude haven van La Boca, met uitzicht op de rivier en de karakteristieke spoorbrug. Er was een tentoonstelling van bewegende tangopoppen waarbij ik experimenteerde met de Magic-knop van mijn kleine camera. Zo kreeg de tangodanser ineens twee dames aan zijn arm?! Het pand beschikt tevens over een goed uitgeruste bibliotheek en een restaurant met dakterras.

Terug naar huis namen we een bus met een andere route door de stad dan die van de heenreis. Er is nog veel te zien al begint de To Do-lijst te krimpen. Na anderhalf uur kwamen we plakkerig maar voldaan thuis.