Als 80-plussers

We stonden vroeg op want we wilden naar een wasserette. (Het hotel biedt geen wasfaciliteit.) Gisteren liepen we door de buurt om zo’n bedrijfje te vinden. Toen we binnenstapten en vroegen of de was vandaag kon worden gedaan, keek de eigenaresse bedenkelijk; haar winkel hanteert zomertijd dus ’s middags is de zaak dicht. Ik zei haar dat we morgen verder trekken en dat we hoopten dat zij vandaag onze was kon doen. Ik hoefde niet aan te dringen. Ze drukte ons echter op het hart dat we tien minuten voor sluitingstijd op haar stoep moesten staan. Zo gezegd, zo gedaan. De akela -tevens wasvrouw van het gezin- slaakte een zucht van verlichting.

Vandaag was het 38.6 graden Celsius in Rosario. Het weer vertoont hier tropische trekken: de temperatuur stijgt, de luchtvochtigheid ook en opeens dondert en bliksemt het. Dan zakt de temperatuur en de klamheid naar acceptabel niveau totdat het weer oploopt en de ontlading volgt. Enzovoort, en zo verder. Vanmorgen vroeg was het in de straten al erg warm. We hadden nog het een en ander op het toeristische wensenlijstje staan en liepen op ons gemak, aan de schaduwkant, naar onze bestemmingen van vandaag, ondertussen de klok in de gaten houdend. We willen niet zonder onze favoriete shirts en andere kledingstukken verder reizen!

Normaliter loop ik voor mijn liefje uit. Dat doe ik niet bewust, mijn looptempo ligt nu eenmaal hoger maar ik houd altijd een oogje in het zeil. Zij meldt mij al jarenlang dat ze zich door dat volggedrag als een turkse vrouw voelt… Ik kom regelmatig bewust weer naast haar lopen maar ongemerkt ontstaat er fysieke afstand tussen haar en mij. Tot vandaag! Ook mijn tempo liep terug, we schuifelden als 80-plussers zij aan zij door de straten van Rosario.

Wat zagen we ook deze dag veel moois, vooral op architectonisch vlak. Net als Montevideo en Buenos Aires heeft Rosario heel veel fraaie gebouwen, uit diverse perioden en in uiteenlopende bouwstijlen. Ze zijn vaak echter niet onderhouden, de gevels zijn doorgaans aangetast en nogal vuil. Ik zei dat in een airco-schoenenwinkel tegen een vrouw die graag met mij wilde praten. Ze had mij gevels zien fotograferen en had geconcludeerd ‘no somos de aca’, wij zijn niet van daar. Ze vroeg waar ik vandaan kom, wat ik van haar stad vind en of ik er zou willen wonen. Dat niet maar ik apprecieer de omgeving.

Het meest indrukwekkende monument in deze stad vind ik het nationale vlagmonument, gelegen aan de Paranárivier. Het zou vanwege de enormiteit en de hoeveelheid beton niet misstaan in een Oost-Europees land. Het bestaat uit twee tegenover elkaar gelegen gebouwen: in het ene gedeelte van het gebouw brandt eeuwig vuur, het andere heeft beelden op alle hoeken die de omgeving van Argentinië uitbeelden. Ik fotografeerde het monument op twee achtereenvolgende dagen. Op dag 1 trof ik een interessante halo om de zon, op dag 2 was de lucht strakblauw. (Meer foto’s zijn te zien in mijn webalbum.)

We dronken een kopje koffie met verse jus en medialuna (half maantje, de Argentijnse aanduiding voor een croissant) bij Café El Cairo (1943), een plek waar artiesten en intellectuelen samenkwamen en -komen. Het was de thuisbasis van cartoonist (en schrijver) Negro Fontanarrosa, wiens officiele naam was Roberto Alfredo Fontanarrosa. Hij was bekend in binnen- en buitenland. Een aantal van zijn cartoons hangt in de zaak, onder andere van bekende lokale helden als Messi, Guevarra en Aymar. Het was daar dat ik in krant La Capital las dat ook in Buenos Aires afgelopen weekend duizenden mensen naar de Franse ambassade togen om hun solidariteit met Frankrijk te betuigen.

Rosario wordt binnenkort aangedaan door de deelnemers aan de ralley van Dakar die in 2015 in Zuid-Amerika wordt verreden. Ze startten in december in Buenos Aires (wij lieten het evenement bewust links liggen), zijn thans in Chili en keren via Bolivia terug naar Argentinië. Ik vind zoiets grote onzin dus wij maken dat we wegkomen.

Morgen gaan we weer met de bus op pad, bestemming Córdoba. Vanwege de heersende hitte pasten we het reisschema een beetje aan. We zullen wel via Santa Fé reizen maar we gaan er geen tussenstop maken. Zo sparen we enkele extra dagen die we elders kunnen gaan doorbrengen, te denken valt aan de Chileense westkust.