Halve dagen, goed besteed

Als we opstaan, dat is over het algemeen niet laat, is het hier reeds 27 graden Celsius. Aan het einde van de middag is de temperatuur opgelopen naar 37 graden. We gaan ’s ochtends dus vroeg op pad en komen doorgaans rond 3 uur terug naar het hotel waar het koel en cool is. Dat schema bevalt goed.

Dit weekend was het hoog tijd voor een bezoek aan enkele van de vele musea in Córdoba. Het is niet alleen fijn om kunst te kijken, de zalen hebben de gewenste temperatuur. We bezochten Museo Provincial de Bellas Artes Emilio Caraffa en Museo Superior de Bellas Artes Evita – Palacio Ferreyra. Voor €2 per persoon kregen we toegang tot twee musea waar we bovendien mochten fotograferen.

Het eerstgenoemde museum is gevestigd in een klassiek gebouw dat in 2007 een hypermoderne vleugel kreeg. Daar vind je vooral moderne kunst van beginnende Zuid-Amerikaanse kunstenaars, plus een speciale tijdelijke expositie. Het tweede museum, dat in een voormalig privépaleis is gevestigd, heeft moderne klassiekers aan de muur, van kunstenaars die (inter)nationale bekendheid genieten.

Vooral de serie ‘Manos Anónimas’ van de Argentijnse kunstenaar Carlos Alonso (1929) in Belles Artes Ferreyra maakte indruk. Het is werk dat hij na de militaire dictatuur maakte. Hij schilderde militairen met donkere brillen en lange jassen die nare dingen doen met naakte -soms zwangere- vrouwen die vaak door kleine kinderen worden vergezeld. Eén schilderij waar je grote mannenvoeten ziet die op de schouders van een naakte vrouw in een badkuip drukken, raakte mij. Ik voelde misselijkheid opkomen toen ik voor het werk stond, mijn liefje liep ervan weg. Het is zonder meer knap geschilderd maar door het indringende beeld kun je er niet lang naar kijken... Alonso’s dochter Paloma (1956) verdween tijdens de militaire dictatuur waarna hij in Italië in ballingschap ging. Hij is inmiddels alweer vele jaren terug in Argentinië.

In datzelfde museum zag ik een verwijzing naar een ‘oude’ bekende: de Argentijnse kunstenaar Antonio Berni (geboren in Rosario), wiens werk wij in het MALBA in Buenos Aires uitgebreid leerden kennen. Berni maakt politiek geëngageerde werken waarbij twee denkbeeldige personages centraal staan: Juanito Laguna & Ramona Montiel. De jongen is zoon van een fabrieksarbeider en de vrouw is prostituée, beiden zijn arm. Berni begon hen te schilderen en in collages af te beelden in de jaren ’50 en legde hun leven decennialang in figuratieve kunst vast. Het museum toont Eva Perón met de moeder van Juanito, van de Argentijnse kunstenaar Daniel Santoro. Als je mij in november 2014 had gevraagd naar Berni of Juanito zou ik geen idee hebben gehad… Op zo’n moment realiseer ik mij al te goed hoeveel geestelijke rijkdom reizen voortbrengt.

In het museum staat eveneens een vrolijk beeld van mevrouw Perón, getiteld ‘Evita en el balcón’ van kunstenares Luciana Bertoloni (Córdoba, 1971). Het beeld is gemaakt van ijzer, beton, aarde en glas, haar letterlijk schitterende jurk is een mozaïek van onder andere uitspraken en foto’s over haar. We lunchten heerlijk in de Bistró del Museo dat op de begane grond van het Caraffa-museum is gevestigd.

Na gedane arbeid is het goed toeven in Hotel Koningsblauw; we voelen ons grote bofkonten dat we hier bij toeval terechtkwamen. Het eigen restaurant, Républica, dat sinds twee maanden actief is, is open van donderdag t/m zaterdag. Gisteren ontmoetten we de jonge chefs Miguel Escalante en Javier Rodríguez en spraken we met hen over onze culinaire ervaringen in Argentinië tot dusver. De regelmatige lezer weet dat we zwaar teleurgesteld waren over de kwaliteit van de maaltijden in Buenos Aires; ze missen smaak, wat ons betreft. We leerden inmiddels dat zout bij wet is verboden in die provincie en dat verklaart veel. De chefs van Républica voegden daaraan toe dat de eerste restaurants in de havenstad door Spanjaarden werden opgezet; zij probeerden vervolgens Italiaans te koken. (De Italianen die er waren, hadden namelijk weinig geld.) Zo werd BA’s culinaire geschiedenis een samenraapsel en een verhaal van ‘net niet’. Tja.

In de provincies Santa Fé en Córdoba geldt die wet niet en dat was te proeven. Overigens las ik gisterochtend in een nationale krant dat Rosario, waar wij onlangs vertoefden, in 2014 door een geweldsgolf werd overspoeld. Iedere dag van dat jaar werd daar iemand vermoord?! Wij kunnen het navertellen.

Voor mijn liefje staan de gerechten van chef Rodrigo Castilla in Palermo nog steeds op de eerste plaats, van mij krijgen Escalante en Rodríguez de hoogste score. Zij gebruiken seizoensgebonden ingrediënten, de passie spat van de borden en de gerechten zijn pretty as a picture! Het bedienend personeel is enthousiast, klantgericht en toegewijd. Elena is Spaanse, Angela komt uit Colombia. Het toeval wil dat zij in Nederland au-pair was. We nemen een brief mee voor de betreffende familie die wij persoonlijk gaan afgeven tijdens ons aanstaande bezoek aan het Vaderland. Dit team heeft veel in hun mars.

Vanavond wordt het afzien want de Republiek is weer dicht. Morgen gaan we vóór het hanengekraai op om de bus naar Mendoza te nemen. Het wordt de langste busrit van deze rondreis: 11 uur. De provimand is goed gevuld.