Las Chicas (part two)

De busrit naar Córdoba was interessant… we dachten dat we een snelle bus boekten maar het bleek een stopper te zijn. Ik dacht dat de 399 kilometer die we moesten afleggen, in minder dan vijf uur zou kunnen worden verreden; het werden er ruim zeven. Gezien het weer was dat niet verkeerd; de regen kwam met bakken uit de lucht, van ’s ochtends vroeg tot in de middag. 

Het goede nieuws was dat er veel was te zien in de dorpen langs de provinciale wegen. Op de snelweg zouden we langs beton zijn gezoefd. Nu zagen we velden vol soja (Argentinië is ’s werelds grootste exporteur van soja), zonnebloemen (2015 is internationaal Van Goghjaar), graan, maïs en koeien. Sommige wegen waren afgezet vanwege overstromingen waardoor de chauffeur moest omrijden. Ook dat nog! Wederom zagen we ontelbare grote en kleine roofvogels langs de weg. 

Aan het einde van de middag kwamen we op het busstation aan waar we met de roltassen eerst naar beneden en toen weer naar boven moesten om de taxistandplaats te vinden. Mijn liefje, aka De Akela en de Middelgrote Roerganger, boekte een hotel niet ver van het station en op loopafstand van het leukste plein van de stad. Bij booking.com kreeg het een dikke voldoende, bij Tripadvisor -dat we veel later bekeken- kreeg de plek een zesje. Oh-oh… nu heb je zoveel meningen als er gasten zijn maar we hadden bij nader inzien liever een ander hotel gekozen.

Toen we het hotel binnenkwamen, ontwaarde ik een kleine, ongeïnteresseerde vrouw achter de balie. Ze keek ons aan alsof ze ons niet verwachtte en dat bleek ook zo te zijn. De boeking was niet doorgekomen, onze naam kwam niet in haar systeem voor. Het was geen probleem, we kregen een kamer op de vijfde verdieping. Onze eerste gedachte was ‘hadden we toch zonder kosten kunnen annuleren’… De kamerdeur stond wijd open, muggen zoemden om ons heen. Ik bekeek de ruimte en keek mijn liefje vervolgens veelbetekenend aan.

We hadden tijdens de uren in de bus nauwelijks water gedronken teneinde toiletbezoek onderweg te voorkomen dus dat was het eerste dat ik deed. Terwijl ik neerzeeg, gleed ik weg en klapte de brildeksel tegen mijn rug. Dat was het duwtje dat we nodig hadden. Eensgezind stapten we in de lift naar beneden. In de lobby vertelde ik de baliemedewerkster dat de kamer niet aan onze wensen voldeed. Het kon deze onverschillige niet bommen.

Vervolgens hielden we in de straat een taxi aan en vroegen de bestuurder met ons op zoek te gaan naar iets beters. Deze chauffeur was errug aardig en goed ingevoerd. Hij bracht ons allereerst naar Azur Real Boutique Hotel en zei dat hij ons daarna nog naar andere hotels kon brengen. Azur bleek een prettige verrassing: weliswaar aan een heel drukke straat in het centrum gelegen maar als je eenmaal met de lift naar boven bent, stap je een wereld van rust, goede smaak en luxe binnen. En dat alles tegen betaalbare prijzen omdat ze deze maand een aanbieding hebben. Joehoe! Schreef ik in een van mijn vorige blogs nog over het prinsessenbed in Rosario, je zou deze sponde eens moeten zien en voelen. Om over het uitgebreide ontbijt en de wijnshampoo maar te zwijgen.

Vandaag deden we een excursie met gids Rodrigo naar de ‘Estancias Jesuíticas’ in de Sierras Chicas, 70 kilometer ten noorden van Córdoba. Deze stad was het centrum van het jezuïetenrijk dat zich uitstrekte van Lima tot Buenos Aires. Deze jezuïetenplaatsen staan op de UNESCO-werelderfgoedlijst, niet vanwege hun religieuze betekenis maar omwille van hun socio-economische functie. Het was daar dat Franse, Spaanse en Italiaanse jezuïeten aan het einde van de 16^de eeuw neerstreken, (veel) land opkochten of ontvingen van de lokale Indianenbevolking, gebouwen neerzetten met behulp van slaven uit het zuiden van Afrika en van alles en nog wat gingen produceren.

Wij bezochten Estancia Jesuítica de Caroya, Estancia Jesús María en Estancia Santa Catalina. Ze zijn fysiek nogal verschillend: met koepel, zonder, met klokkentorens of uitkijkposten. Nergens mag je de binnenruimten fotograferen waar veel religieuze kunst hangt, soms met een grote K. Men is bang dat er wordt gestolen. Nergens op het web vind je dan ook afbeeldingen. De laatstgenoemde plek, wellicht de mooiste van de drie en in privébezit, ligt aan het einde van een 15 kilometer lang zandpad. De kerk is prachtig. We zagen daar onder andere de enige zittende Jezus ter wereld en heel veel pre-Colombiaanse kunst uit de regio. Hier komen weinig toeristen. Als we zeggen dat we uit het land van Máxima komen, zwaait de deur nog veel verder open. Wij realiseren ons dat we vandaag heel bijzondere plekken hebben bezocht, we voelen ons zeer bevoorrecht. We hebben ons verblijf in Córdoba verlengd. Morgen gaan we te voet de stad bezoeken; ook hier vind je de voetafdruk van jezuïeten.