Op Chileens grondgebied

Na een reis van 400 kilometer door het Andesgebergte, bijna 9 uur in de bus, zijn we in de kustplaats Viña del Mar in Chili. Ook deze keer verliep de busreis voorspoedig al heb ik er wel opmerkingen over. Sowieso vertrokken we met een uur vertraging uit Mendoza. Wachten is niet mijn forte dus ik mopperde erop. Volgens mijn liefje voegde de busmaatschappij twee busreizen samen: die van ons (om 9:30 uur) en die van 10:30 uur en ik vermoed dat ze gelijk heeft; de bus zat namelijk niet vol.

De route door de Andes was heel spectaculair. We reden door tientallen tunnels en door zeer gevarieerd landschap, zagen besneeuwde toppen, passeerden kolkende rivieren en raftende mensen in rubberbootjes, spoorbruggen, desolate vergezichten, bergwanden in alle kleuren, afgelegen wintersportdorpen.

De busmaatschappij meldde ons dat de route circa 7 uur in beslag zou nemen, vooropgezet dat de douaneprocedure vlot zou verlopen. Welnu, dat deed het niet. Aan de Argentijns-Chileense grens, na drie uur rijden, was het één groot bureaucratisch circus. Het waaide hard maar het was niet koud; de wollen mutsen en jassen waren onnodig. Het duurde twee uur en veertig minuten voordat we aan Chileense zijde waren. De bus wachtte in een rij maar wij mochten uitstappen voor een fotostop. Op enig moment moesten wij in ganzenpas met onze immigratiepapieren achter de chauffeur aan, naar het douanekantoor waar we weer moesten wachten. De Argentijnse en Chileense ambtenaren zitten om en om in een loket maar gestroomlijnd gaat het controleren van de papieren en het bestempelen van de paspoorten bepaald niet. Mijn liefje en ik werden er een beetje lacherig en ballorig van maar we bleven in de pas…

Na die procedurele stap reed de buschauffeur een hangar binnen waar alle reistassen en andere ingecheckte bagage werden uitgeladen en door een machine werden gescand. Men is vooral op zoek naar fruit, zuivel en vleeswaren dat het land niet in mag. De tassen met verdachte spullen werden eruit gepikt en de eigenaren werden naar voren geroepen. Ons werd dat bespaard want de banaantjes, appels en belegde boterhammen waren schoon op. Daarna onderging alle handbagage eenzelfde behandeling. Toen dat alles achter de rug was, mochten we de bus weer betreden en gingen we de grens over.

De grensovergang ligt op bijna 4.000 meter hoogte dus we moesten flink afdalen om op zeeniveau te komen. Al snel kwam dan ook een spectaculair stuk weg dat niet naar beneden cirkelde zoals bij vele bergen in Europa maar zigzagde. De actieradius van een grote bus vraagt om ruime bochten… Het waren er 24 in totaal. Wij zaten boven in de bus, op de eerste rij dus regelmatig voelde het alsof we over de rand van de weg-zonder-afscherming gingen. Ik, persoon met hoogtevrees, zat met het zweet in mijn handen en telde de bochten af. Maar we overleefden de afdaling dankzij de stuurkunst van de voorzichtige chauffeur die ik daarvoor hartelijk dankte bij het uitstappen.

En nu zijn we dus in Chili en de eerste indruk is uitstekend! Het hotel ligt ongeveer 150 meter van de boulevard. Het super-kingsize bed is het breedst tot nu toe, het gevarieerde ontbijt het aller-allerbeste van onze rondreis. Een grote keuze aan vers fruit, verse sappen, diverse soorten brood (zoet en hartig), heeeerlijke koffie. Wat wens een reiziger zich meer? Ook hier is het personeel zeer aardig. 

In de afgelopen twee maanden in Argentinië hoorden we veel over de relatie met buurland Chili. Die is niet goed; tussen de beide volkeren is veel animositeit. Chili is volgens de Argentijnen die we spraken 'saai, jaloers en hebberig'. Het land zou azen op Argentijns Patagonië, de zee neemt namelijk steeds meer Chileens land (het is op sommige plekken inderdaad heel smal!). 

De eerste indruk van Chilenen is dat ze trots zijn op hun land. Naar verluidt, is het moeilijk niet-Chileense wijnen in het land te vinden; men is van mening dat ze de beste wijnen ter wereld produceren. Chili is vooral door Duitse immigranten beïnvloed, Argentinië kent vooral Spaanse invloeden. En dat laat zich aanzien en merken. De tongval en woordenschat is weer anders; veel vocabulaire heeft niets met het Spaans dat ik ken te maken.

Vanmorgen liepen we de boulevard van Viña del Mar af; dat is ongeveer vijf kilometer een kant op. Het water van de Stille of Grote Oceaan beukte op de Chileens kust. Overal stonden rode vlaggen: er mocht niet worden gezwommen. We droegen een truitje totdat de zon doorkwam. Het weer doet denken aan een Hollandse zomer. Over de volle lengte van de boulevard vind je sporttoestellen; op zondagochtend zagen we honderden Chilenen fanatiek sporten. 

Er vond eveneens een nationaal surfevenement plaats waar de beste jonge en oude surfers om de eer strijden. Ze doen het niet op de golven maar in de branding, met een flinterdunne plank zonder vinnen. Ze nemen een snelle aanloop over het zand, gooien hun plank op het natte zand en springen erop. Ik kreeg een associatie met Balkenende op een skateboard. Het ziet er eenvoudig uit maar is razendmoeilijk. Ik keek belangstellend toe. Als kind van de zee haalde ik mijn hart op. De surfer op de foto heet Ernesto de Lima en was voor mij de absolute winnaar. Hij sprong in de lucht, kwam los van zijn plank en surfte zelfs in een barrel, 

We dronken reeds het beroemdste drankje van Chili: pisco sour, een zure aperitief die doet denken aan een margarita. Ik proefde reeds van lokale, verse oesters voor lunch. Yumm. Ik neem mij voor elke dag verse zeevis te eten!

De andere kant van de boulevard aflopend, vind je Valparaíso dat we de komende dagen ook gaan bezoeken. Daar liggen voetstappen van de beroemdste schrijver van Chili: Pablo Neruda. We verlengden ons verblijf hier zojuist. Het geplande bezoek aan hoofdstad Santiago korten we een beetje in.